More
    Home Blog Pagina 69

    Vretecool: McKennedy BBQ Pork broodje van de Lidl

    7

    Welkom terug bij weer een aflevering van flagrante zelfhaat in de maag op de Retecoolredactie. Vandaag kwamen we bij het opruimen van de vriezer (waar liggen die varkenswangetjes toch) een vorige maand aangeschafte diepvriesbonk tegen van de Lidl. Helaas waren zelfs de flammekuchen die Xaderp had achtergelaten na de reunie op, dus de keuze was er niet reuze.

    Helaas pindakaas, de varkenswangetjes hebben wij de vriendelijke slager voor moeten bellen, dus dit was het enige wat te bikken was zo laat op de avond. Dus leggen de meetlat erlangs en laten we u weten of het een beetje te rammen is.

    Onbegrijpelijke derrie

    Nou, dat viel even tegen, alles in het gyros. Gelukkig stond op de voorkant een goudeerlijke budget bereidingswijze:

    Dat is even spectaculair makkelijk en snel successmullen!

    Nou, dat ziet er nog best makkelijk en klef uit, dus snel op een bord gedonderd.

    Alsof ze een slechte Nederlandse rapper eerst ingevroren hadden voor ze hem bij een drive-by in z’n zij schoten.

    Maar we laten ons niet zo snel teleurstellen, daar is meer moeite voor nodig, dus verpakking was eraf, in de nukert, deurtje dicht, twee-en-een-halve minuut afgeteld, en voila vette muil!

    Met de hulptroepen, een fris tintelende prosecco, want laat het maar aan de nazaten van Mussolini over om niet herleidbare stukken big smulwaardig te maken.

    Naar goed gebruik gluren we altijd even tussen de buns, maar dat hadden we beter niet kunnen doen.

    Alsof iemand een bakje kant en klare boemboe van Conimex over een soort overleden kipfilet heeft gesmeerd, tijdens een epilepsieaanval.

    Maar dit is geen sprint, Vretecool is een marathon, dus de bolletjes weer op elkaar gedrukt en een hap genomen. En dan wordt duidelijk wat het niet is. Op de verpakking zou het nog een soort McRib kunnen zijn, of een broodje mexicano. Maar qua mondgevoel komt het dicht bij een platgedrukte frikandel uit de actifry, waarbij de frikandel niet voor de Actifry bedoeld is. Nul krokant, 100% zompig. Beetje alsof je in Friesland van de verkeerde terp een muf moeras inwaggelt. En zo rook het ook. Bij de derde hap kwam er een weeëige BBQ-saus-smaak mee. Maar dan niet zoals u die kent van ons, de saus, maar uit een flesje, en niet van het A-merk zammazegge.

    Gelukkig was er prosecco.

    Voor de 3 euro zoveel die het gekost heeft, is het het niet waard. Wel handig om in de vriezer te bewaren voor uiterste nood, maar dan zijn er ook andere dingen die je in de vriezer kunt bewaren met dat doel.


    Vretecool: McDonald’s Spicy Chicken Nuggets

    3

    Hoe kan seks met alle moeders van een basisschoolklas vergeleken worden met een fastfoodproduct? Blijf lezen en ontdek het in deze Vretecool! Want ome McD (u weet wel, die hartvervettingskoning, niet hartverzakkingskoning) heeft de Spicy Chicken Nuggets geintroduceerd in Nederland.

    Dus zijn we met de redactietesla naar de lokale vestiging getogen om daar zulks in alle glorie te testen.

    Zoals u weet van Rob en Nico, meten is weten, maar twee keer meten is zeker weten. Vandaar 20 van die kipresidueblokjes om zeker te weten dat we niet een milde batch hadden. (Ja, we komen zo bij die hete moeders hoor, nog heel even wachten).

    Meteen maar even de Tesla bijgeladen en eens even kijken wat er in het doosje zit.

    Ze lijken, vergeleken bij eerdere nuggetservaringen wat brosser en droogkrokanter dan de wat lompe cover die er eerder op zat. Vervolgens de eerste opgehapt en klaar gaan zitten met de brandblusser.

    En daar gebeurde dus ham and eggs. Uit pure verveling de bijgeleverde sauzen er maar bijgepakt maar die zijn zo mogelijk nog teleurstellender. Uiteraard topt helemaal niets de RC HuisBBQsaus, een saus die zo goddelijk is dat er reeds huwelijksaanzoeken voor zijn binnengekomen, maar dit is gewoon zoete chemische drek.

    U kunt onze teleurstelling kleuren, tot we bij stukje vier waren, waar opeens ons de hitte om de keel sloeg. Maar echt heet heet, dat het doet denken aan de Ghost Pepper van de KFC. En inderdaad, nu komen die moedertjes ten tonele.

    Na consumptie van de volledige doos moeten we concluderen dat deze nuggets nog wel het best te vergelijken zijn met sex met alle 20 moeders van een basisschoolklas. Leuk, maar al die spicy hete MILFvertising is natuurlijk hardstikke onrealistisch. In de werkelijkheid zitten er 5-6 echt hete tussen, maar net als in het echte leven weet u dat pas als u door de beschermlaag heen bent. Ook zijn het lang niet altijd die nuggets die er puntgaaf uitzien die het heetst zijn, maar zitten er ook lelijke eendjes tussen die u weg weten te blazen. Een flink aantal zijn daarnaast vettig en droog, maar nog wel een keer te duwen. Jammere is dat geen van alle voor lang genieten zorgen, want ze zijn op z’n best kort pittig.

    Voor wie overweegt de Spicy McDonald’s Nuggets links te laten liggen en voor sex met alle moeders van een basisschoolklas te opteren willen we wijzen op het Coolidge effect.

    Vretecool: McDonald’s Grand Habanero Chicken

    4

    Ons houdt wel van een beetje pittig, wat heet! Dus laten we geen kans voorbijgaan om heel heet eten naar binnen te schuiven en daar dan over te tikken. Zo kwamen we stomtoevallig het volgende tegen op de google ads:

    Gelukkig mocht het van de BV en hebben we dus gezwind een bestelling geplaatst in het hotel. Ze hebben ook de Crispy Spicy Chicken burger, dus ter vergelijking alsmede het volstoempen van de magen van ieder 1 besteld voor ieder redactielid.

    Uiteindelijk kwam de bezorgbrommer voorrijden en werd de volledige inhoud van z’n warmhoudbox op de tafel in de suite gepleurd en een stukje inventariseren begon.

    Die is dus pleurisheet.

    En die dus niet. Althans, minder. Althans, het zou spicy moeten zijn.

    Kijk dan, met groente erop en waarschijnlijk hete saus.

    Maar was die heet? Neen, tot ongeveer halverwege, toen kwam er een fijn tinteltje op, maar echt heet werd die nooit. Spicy in je dromen.

    Net zoals je bij een KFC burger hem wil kunnen vergelijken met de reguliere Zinger, is dus hier de baseline gelegd voor de habaneroburger.

    Net als met chickies playen in de club is het ook met je hamburger wel fijn als er nog iets te raden overblijft. Het er met je tanden vanafscheuren is dan weer het andere uiterste.

    De naakte waarheid. Kittige kadetjes, soort graanglitters erop maar tegenvallend formaat.

    Nou, die is echt helemaal ondergekliederd. De kleur van de saus voorspelt goeds, het broodje daarentegen niet. Dat lijkt van binnen wel een reguliere hambi.

     

    En dan de happen. Een overdaad van saus die er soms tussenuit spoot bij het nemen van een hap, maar weinig hitte. Ja, het was heter dan de crispy, maar dit was geen zweet-op-het-voorhoofd burgertje. Daarnaast (zie hiervoor de foto hierboven) was de kipplak op zicht misschien voorzien van echt kippenvlees, maar de structuur had een mondervaring van plakvlees. Dit was geen degelijke KFC kipfiletburger in een krokant jasje maar de klassieke McChicken separatorvleesemulsie.

    Het is in dat opzicht wel typisch dat de vegetarische McChicken in Nederland meer naar kipstructuur smaakt dan die gemaakt van kip(penonderdelen).

    Vretecool: Mama Mancini Lasagne Bolognese – Aldi

    22

    Zoals Taart gisteren al wist te melden, gaan we met Vretecool volledig Battlestar Galactica. Wij usen the force waar dat zo af en toe loeihard nodig is. In onze magen bijvoorbeeld, want het oplepelen van ranzige kant en klaar meuk, eventueel rechtstreeks uit de verpakking, gaat je niet in de koude kleren zitten.

    Maar zoals overal, en dus ook hier weer, zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen. Ik ben er zelf namelijk zelfs nog een klein beetje beduusd van. Lolwut? Hoor ik jullie vragen. Nou, als volgt: ik heb voor deze aflevering van Vretecool bewust moeten stoppen met door eten, want het was zowaar te kanen. Maar echt dus! Nu had het er ook te maken dat de Mama Mancini Lasagne Bolognese van de Aldi (€2,59 voor een bak van één kilo!) wat enthousiast veel was om in je eentje naar binnen te zitten lopen lepelen, maar het had zomaar gekund dus.

    La vita è bella

    Ja, je leest het goed: Lasagne Bolognese. Deze keer geen tropische verrassing uit het verre oosten, maar gewoon een stukje kant en klare la vita è bella in kiloverpakking. En ik kan dat uitleggen. Elke keer wanneer er in huize Reet een vakantie naar het verre oosten wordt gepland, komt er negen maanden later een minime2 te voorschijn. Vandaar dat er is besloten om komende zomer richting Italië af te reizen (want ik heb geen zin in een familiebusje). En waarom dan niet in September al beginnen met de voorpret, door een stukje Italiaans erfgoed bij de Aldi te scoren en op te warmen in de magnetron. Voorpret is immers een groot deel van je verkaansie.

    Voor dit stukje voorpret heb ik me naar waarschijnlijk het minst aantrekkelijke stukje Rotterdam begeven dat je je kunt bedenken: Plein 1953 achter de Slinge in het immer pittoreske Pendrecht. Laverend tussen de bedelaars, junks en ander wonderlijk volk, stiefel ik stevig door richting de Aldi, alwaar in het koelvak de kant en klare lasagne per kilo te koop aan geboden wordt. Ik kies voor de Lasagne Bolognese van Mama Mancini. Dat klinkt Italiaans, dus dan moet het wel goed zijn. Helaas is Mama Mancini een huismerk van Aldi, dus is het net zo Italiaans als een Oktoberfestviering in München. Maar hey, laat je nou in München toevallig puik Italiaans kunnen eten, dus wie weet! Daarbij, de Italianen en Duitsers hebben tussen 1936 en 1946 klinkende co-producties afgeleverd, dus er is hoop.

    Dit dus.

    De verpakking van de kilo Lasagne Bolognese is overigens ook weinig Italiaans. Plastic, met daarin weer een soort aluminiumfolie bak, gevuld met een plak Lasage, die je zo de oven in kunt schuiven. Op de achterkant staan de ingrediënten vermeld en tevens twee bereidingswijzen. Hey! Maar dat is leuk. De plak lasagne is immers groot genoeg om te portioneren, dus gaat het mes er in. Tijdens het openen van de verpakking deze keer geen tomatensoepgeur, maar de geur van koude lasagne. Ergens is het bizar dat ik verbaasd ben dat bij het opentrekken van een bak voer, het voer ruikt naar het geadverteerde op de voorkant van de verpakking. Maar goed, dat zal inmiddels wel een stukje beroepsdeformatie naar demense toe zijn.

    Tijd om te kokkerellen

    Zoals gezegd, er worden op de verpakking twee manieren van bereiden aangegeven: Eentje met bak en al in de oven op 180 graden en dan 30 minuten pruttelen. En eentje in de magnetron. Kwestie van de lasagne uit de bak scheppen en op een bord kwakken, om vervolgens afgedekt 7 minuten te nuken in de magnetron. Door de koeling is de lasagne behoorlijk stevig en erg aantrekkelijk ziet het er ook niet uit, de kaas heeft namelijk dezelfde kleur als de bechamelsaus.

    Een beetje bleekjes

    Hopla, oven aan op 180 graden, lasagne doormidden jassen, deel één in de oven en deel twee op een afgedekt bord in de magnetron. 7 minuten later is deel twee dus klaar om verorberd te worden. Wel even een klein stukje spanning tijdens het optillen van het kleine bordje waarmee het grotere bord lasagne is afgedekt, want je weet maar nooit wat je aantreft; Ontplofte lasagne? Uitgedroogde Italiaanse ingrediënten? Of gewoon een net bordje lasagne? Helaas niet helemaal. Tijdens het nuken is de boel zo warm geworden, dat het is gaan vloeien. Dat klinkt goor en zo ziet het er dan ook uit. De lasagne is een centimeter lager geworden en dat komt omdat de helft van de inhoud om de lasagne in het bord ligt.

    Suppa die Lasagne?

    Mooi, tijd om een stukje af te snijden. Uiteraard eerst goed blazen om de inmiddels legendarische lamellen in je mond te voorkomen. Maar daarna is het tijd om te proeven. En damn gasten. WTF. Maar dit smaakt zowaar gewoon naar lasagne. Hoe! Dan! Hoe de fuck is het mogelijk om voor net iets neer dan twee en een halve euro een kilo puik smakende lasagne in elkaar te knutselen. Je proeft de kaas, je proeft het vlees, dat volgens de verpakking bijna een kwart van het product voor zijn rekening neemt. En ik geloof dat direct. Er zit gewoon serieus genoeg vlees in. Je proeft zelfs de bechamelsaus prima. Enige maar is eigenlijk dat er wat enthousiast is omgegaan met de dosering van de bechamelsaus. Maar goed, we hebben het hier over een kilo lasagne van €2,59.

    Deel twee

    Inmiddels heb ik de helft van de genukte plak lasagne opgegeten en is het tijd om te kijken hoe het er in de oven voor staat. Ook hier staat gewoon een prima bak lasagne warm te worden. Even de hete lucht er overheen om de kaas een korstje te geven, maar daarna mag het ook naar mijn bord verhuizen. Het aardige bij deze bereidingswijze is dat de inhoud niet de nijging heeft om zich om de lasagne op het bord te gaan herpositioneren. Alles blijft gewoon netjes tussen de lasagnebladen kleven. Pats, mes er in, even blazen en hap naar binnen. Ook hier weer de zelfde sensatie als bij de genukte versie: dit is te eten, dit is binnen te houden, kut, wat nu?

    Gewoon een halve kilo prima lasagne

    En ook nu weer ben ik op de helft van de gebakken plak lasagne gestopt, want ergens is het van de gekke om een kilo lasagne in je eentje als lunch naar binnen te rauzen. Ja, wanneer mijn ambitie was om fat fist fucking Larry te worden, dan kan het. Maar ik wil minime1 en minime2 graag op zien groeien, dus kieper ik de rest in de prullenbak. Maar wel met moeite. Want zoals ik al eerder aangaf: dit is prima binnen te houden. Niet Osteria Francescana (van drie sterren chef Massimo Bottura) lekker, maar een hele avond bier hakken en dan toegeven aan je gruwelijke vreetkick lekker. Dat is broodje shoarma met saus op je klauwen lekker. Dat is een zak bugles met danish chef chees spread uit een tube met koksmutsje lekker. En dat is gewoon prima lekker. Je kent het wel, voer waar je smullend je vingers bij opvreet, maar waarna je je ongeveer 14 minuten later als door een Katholieke priester misbruikt voelt.

    Conclusie

    Waar het gisteren zo eenvoudig was, is het vandaag juist extra moeilijk. Hoe graag ik deze kant en klaar maaltijd ook de grond in wil pennen, ik kan het niet. het is namelijk gewoon prima voer. Zeker wanneer je naar de prijs/hoeveelheid/kwaliteit verhouding kijkt. Dit is een beetje de Zara onder de kant en klaar maaltijden. Het kost geen hol en de kwaliteit is ook niet echt om over naar huis te schrijven. Maar je ziet er in ieder geval niet uit alsof je enkel in de knakenbak van de Zeeman heb lopen graaien. Gooi niet elke dag een bak Lasagne Bolognese van de Aldi in de oven (ja, oven is bij far de aan te bevelen manier van bereiden), maar als je een stuk in je kraag hebt en je hebt honger dan kan dit niet fout gaan.

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: Lidl Pulled Beef met Bourbon BBQ saus

    0

    BBQDaar kun je ons midden onder werktijd voor wakker maken. Het voer dat er dan vanaf komt althans, met onze harses boven een CO2-generator moeten staan te hangen niet per se.

    Dus, wanneer wij voor onze rubriek Vretecool iets fijns zien met het woord de afkorting BBQ erop, dan is onze interesse gewekt. Zo stonden wij bij de Lidl voor een antropologisch onderzoek en bij het ons verdekt opstellen liepen we langs de koeling en zagen daar het onderstaande.

    Fluks het billen-in-yogabroekjes-kijken antropoligische dinges afgeblazen en naar huis met die geit koe. Daar aangekomen de doos eraf getrokken en daar wachtte ons de eerste teleurstelling.

    Boven is wat ons voorgespiegeld werd (op de doos), onder het ejaculaat van die doos. Dit ziet er toch helemaal niet makkelijk en snel uit? Als ik langzaam gegaard vlees wilde maken waar ik veel moeite voor moet doen en heel lang op moet wachten dan maak ik wel rendang met rundvlees en zonder zoutwitschz (NSFW). Voor Vretecool moet het echter zo in de magnetron kunnen en klaar zijn.

    Vervolgens kwamen toch onze antrpol… wisselende contacten met Roemeense meisjes van pas, want wat bleek, de boefjes van de Lidl verkopen voer met Roemeens en Grieks als talen op de doos. De vertaling komt ongeveer op het volgende neer:

    Dus de zak een prins albert gegeven, in een bak in de magnetron gekeild, 3 minuten blazen. Blazen, zak openknippen. In een schaal, saus erover en weer 3 minuten blazen. Dan weer echt blazen, en eten. Na de eerste drie minuten met een scherp mesje de zak opengewerkt en op een bord gedeponeerd. Dit is vleesgeworden teleurstelling. Scroll nog even terug naar de doos en vergelijk even. U kijkt niet naar een afgesneden koeienleuter met vetrand, dit is wat de Lidl pulled beef noemt.

    “Teleurstelling, van het soort dat je een antieke kast verwachtte uit een erfenis maar een slecht overgeschilderde kast van de Leen Bakker krijgt.”

    Het was nog niet eens gepulled, dus die doos loog dat hij barstte. Nou zijn we enorm goed in aftrekken pullen, dus twee vorken gepakt en het dampende stuk vlees uit elkaar getrokken. Toen maar meteen de saus er overheen gekwakt en dat ziet er ongeveer als volgt uit:

    Terug in de magnetron geramd om nog eens 3 minuten te verwarmen en toen een hap naar binnen geschoven. Tsja. Wat moeten we zeggen.

    Het is rundvlees, soort draadjesvlees, heeft te lang gesudderd want gortdroog, de smaak heeft geen fuck te maken met echte BBQ-saus zoals we die in de bunker kennen, want die leek meer op die mierzoete foe yong hai-saus.

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: Lidl Pita Gyros Tzatziki-style en Pita Gyros-crème

    2

    Griekse week. Dat was het bij de Lidl. Gemiste kans overigens, want ze verkochten geen anaalglijmiddel op basis van olijfolie, maar laten we er vanuit gaan dat ze gewoon geen betaalbare leverancier hadden gevonden daarvoor.

    Klassiek Grieks zou het wel zijn. Anyway, we hebben dus 2 pita gyros gescoord van het Lidlmerk Eridanus Eridanous. De Tzatziki-style en de Gyros-crème. Uiteraard even bij een Grieks contact nagevraagd wat Gyros-crème is, maar daar had hij nog nooit van gehoord. Dat belooft veel goeds dus.

    Eerst maar eens de Tzatziki-style ter hand genomen:

    Het is dus een mix van big en koe, wat raar is, want zo werkt dat niet in Grieksel, maar fine. Wortel, komkommer, knoflook, zachte kaas (geen feta dus) en witte koolsalade. 120 seconden in de magnetron en kijken wat het doet:

    Nou, dat kon slechter. Geur was wel mild muffig. Snel op een bord en kijken hoe het eruit ziet:

    Ah, dat moeten de niet-fetablokjes zijn. Omdat ze niet in Griekenland gemaakt zijn. Wat de vliegende fuck is overigens die bruine blob eronder?

    Dan de inhoud: Wat flinters ui, feta die geen feta mag heten en een hamburger uit de diepvries van twintig uit een doos voor een euro bij de Lidl. Nul crispyness, dit is kleffe warme zompige zooi. Soort GTST in een broodje.

    Ok, dan maar de Gyros-crème proberen. Eerst de achterkant kijken. Dat klinkt net zo smerig als de vorige. Maar hoe erg kan het zijn. Denk je dan.

    Twee volle minuten nuken, zakje opensleuren en op een bord pletteren. That goes a little something like this. Of eigenlijk goes it enorm fucking exactly like this:

    Die goedkope kuthamburger zal ook in dit broodje wel enorm naar goedkope kuthamburger smaken, de bruine drek ruikt vreemd. Alsof je een portiek in 020-zuidoost inschuifelt.

    Collegae in de bunker reageerden immer genuanceerd: “Alsof je met een broodje de reet van je tekkel heb afgevogen.” Maar dergelijke insituaties weerhouden je er natuurlijk niet van het broodje in de kauwla te frotten. En dat bleek geen slimme keuze.

    Het is namelijk dezelfde klamme, lauwe, natte, zompige broodfantasie, maar dan met een overheersende smaak van lauwe curry. Curry. Dat heeft dus geen hol met Gyros te maken. We maken ons dan ook erg veel zorgen over wat de “crème” in dit broodje dan wel is.

    En zo zag het slagveld er dan uit. Manmoedig begonnen we, maar hier gooien we de handdoek in de ring. Het komt niet vaak voor, maar we geven op, we pleuren het in de kliko, dit gaat te ver.

    Dit heeft net zoveel met Gyros te maken als Sharon Dijksma kans maakt om centerfold in de Playboy te worden. Dit is gewoon godvergeten goor, Lidl, ga je schamen, wij eisen een Grexit.

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: Lidl Lasagne Bolognese

    2

    Afgelopen week waren de augurken in de aanbieding dus we moesten even met de Tesla langs de Lidl zodat we de juiste zuurgraad kunnen bereiken om de Volkskrant te kunnen lezen.

    En nu zult u, als frequent lezer van het Vretecoolfeuilleton opmerken dat we inmiddels toch zover zouden moeten zijn dat we dan geen gore kant en klare drek meenemen.

    Maar daar heeft u pijnlijk (en onze magen ook) buiten de waard gerekend. We kwamen terug in de bunker met maar liefst 7 drekkige voedselgedrochten. En omdat we honger hadden trapten we af met de kilo Lasagne Bolognese van Chef Select. Italian Style. Met een scooter erop, dus kneiterauthentiek. Het kostte 2.75 euro dus dat is richtig een koopje.

    Er zit big in, het is voor drie mense en het moet in de oven circa 30 minuten op 190 graden. Geheime tip, zet de oven wat hoger, dan fikt de bovenkant mooi krokant aan. Slim hè.

    Dat ziet er bleker uit dan een losgeslagen BBW Britse buksnol na een 14 urige bukakkeparty. Hmmm, ziet er lekker uit, zult u wellicht denken. Wij ook niet.

    Maar net als met de Britse buksnol, we schuiven hem er desondanks met frisse tegenzin in. In dit geval de lasagne in de oven.

    Ondertussen een halfuurtje aan de pik sjorren (geen paprikachips eten, want de lasagne komt er zo aan) en dan barst het festijn los. Voor de gelegenheid hadden we een feestelijk flesje *plop* aangeschaft. En er is verder vandaag een gelegenheidsredacteur met een wat gevoelige maag, die enkel getemd kan worden met champagne of Rennie. Voor de zekerheid hadden we beide hulptroepen aangerukt.

    Fluks een goed blok van de warme derrie op een bord gedeponeerd en aanvallen maar. Dat aanvallen hoeft u niet letterlijk te nemen want het heeft een dusdanige softe structuur dat een bejaarde zonder kunstgebit het zonder problemen kan kauwen. Op de topicfoto zag u al een dwarsdoorsnede. Die wittige afscheiding op de foto riekt naar het wangslijm van Eva Braun voor haar Ariërexamen vlak voor haar huwelijk met de Oostenrijkse kunstschilder Adolf H.

    Zoals hierboven goed te zien is, is de lasagne in laagjes opgebouwd. De kaas is helaas van een dusdanige substantie dat je die met een vork eraf kan rollen. Positief punt daarbij is dat de kaas, mits opgedroogd, perfect te hergebruiken is als golfplaat voor je plaggenhut. Wat de Lidl niet noodzakelijkerwijs als een compliment voor hun lasagne mag opvatten.

    Maar lekker was het niet. Er werd nog met serveersuggesties gespeeld om het nog een beetje op te leuken maar ook dat mocht niet baten.

    De dienstdoende gelegenheidsredacteur wist zijn smaakervaring over het voorliggende deegfantasieproduct kernachtig in een visuele review samen te vatten:

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: La Fondita Chili con carne uit blik

    15

    Helaas moest u even wachten op het volgende succesnummer in de reeks Vretecool doet de rest van Europa. We zaten in de kroeg. Waren in het museum. Naar het theater. Druk.

    Hoppetee, nieuw blikvoer. Uit Spanje deze. Of Mexico. Of niet. Kletteren we het in de pan en het blikje lezen.

    Deze ziet er koud uit blik beter uit dan warm in de pan, zie topica. Diarree lijkt meer structuur te hebben.

    Prima, dit scoort meteen al ramhard op de makkelijk-en-snel-o-meter, 4-5 minuten in de pan, of 2 minuten in de nuker.

    Nou, dan op het bordje scheppen en beoordelen. Hmmm, ziet er lekker uit!

    De bonen zijn wat zompig maar de chili is smaaktechnisch eigenlijk heel ok.

    Natuurlijk, je wilt hem even opfluffen met paprika, degelijke rijst en wat extra gemalen koei erdoor, maar dit is in de kern een ok gerecht. Dit kan in hetzelfde rijtje als de diepvriespaella van de Jumbo, eigenlijk heel ok als je er net 5 minuten insteekt.

    Vretecool: La Chouffe Cherry Bier

    La Chouffe Cherry
    La Chouffe Cherry

    Vretecool gaat vloeibaar, want nu is er bier waarmee je in één keer je lever en pancreas naar de klote kan zuipen. Maar laat ons het doen, dat is beter voor jouw donder.

    Vanuit de geel/zwarte duopolist ging er dit weekend een bericht naar chatgroep Team Bier:

    Kriek
    … is simpel gezegd een lambiek (denk aan Geuze) waar tijdens het brouwen kersen aan toe worden gevoegd. Prima te doen, hoewel niet zo inclusief want het wordt in Vlaanderen beschouwd als een vrouwenbier en niet omdat hun foef de gistcultuur levert maar omdat Vlaanderen. Soit en iedereen dronk nog lang en gelukkig.
    Plots was daar boze de heks Commercie en Kriek heette opeens Oude Kriek terwijl de Nieuwe Kriek werd opgeleukt met een kleurtje, extra suiker en zelfs zoetstoffen. Wel eens Liefmans Kriek gedronken? Dat dus. En opeens voel je dan meer waardering voor die saaie Pruse en hun Reinheitsgebot.
    Maar het kan nog erger. Ooit was er een kleine brouwer die sterk bier maakte en een kabouter op het etiket zette. Intussen is de lol er allang vanaf sinds Duvel Moortgat het inlijfde en het perste in hun eenheidsfles bekend van dus Duvel, Vedett, Maredsous, etc.

    Nieuw nieuw
    Nu is er een nieuw hoofdstuk in deze commerciële teloorgang; La Chouffe Cherry. Het bekende sterke bier van 8% maar dan met kersensmaak. Als dit nog kriek is, dan is dit de Nieuwe Nieuwe Kriek, want alles gaat in de overdrive; te veel alcohol voor dit type bier, totaal gespeend van enige subtiliteit, maar vooral … zoet! Zoet, tyfus- tering- allejezus- godsgruwelijk- glazuurverwoestend- kaakkrampend- kutkankerzoet.

    Niet te doen; Suske en Wiske en het Zoete Zeiksel. Zelfs mieren zouden zoiets hebben van, gast!, bijen spoelen de mond met honing om de zoete smaak van dit “bier” weg te krijgen en het is te hopen dat de pancreastransplantatie in de basisverzekering komt. Zo zoet dus. Kriekfantasie. Als Jürgen Conings zich hier nu eens druk om zou maken…

    Mijn gedacht
    Duvel is niet geheel toevallig de eigenaar van Liefmans. Nu weten we dus wat er gebeurt als dat wordt gekruist met een bierkabouter. Maak het dood, koop het niet en vrienden die dit aanbieden zijn geen vrienden.

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Je kunt suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: Kung Fu Nasi Goreng uit blik

    13

    Jullie zullen het ongetwijfeld al gemerkt hebben, maar hier op Retecool zijn wij de humanitaire kant opgegaan. En dan niet door geld in te zamelen voor arme kindjes met hongeroedeembuikjes in Afrika. Neen, onze missie is juist om jullie te behoeden voor eet-gerelateerde aandoeningen, veroorzaakt door de rampspoed die ook wel bekend staat onder de noemer “Kant en klaar voer”. Je weet wel, makkelijk en snel.

    En nee, dat valt niet mee en ja, iemand moet het doen. Helaas zijn wij dat dus. Van Retecool, voor jullie! Mijn maag is inmiddels weer tot rust gekomen en m’n broodje bapao shoarma komt er inmiddels niet meer van zowel boven als onder ongevraagd naar buiten. Dus heb ik dit moment aangegrepen om me op de volgende kant en klaar traktatie te storten: Nazi Göring Nasi Goreng uit blik van het merk Kung Fu.

    Dat de merknaam van deze kant en klaar maaltijd Kung Fu is, lijkt veel belovend. Immers, Kung Fu is een oosterse vechtsport waarmee je je tegenstander met een beetje techniek, in no-time tegen de vlakte kunt werken. Wellicht was het naïef van mij, maar ik had gehoopt dat dit een soort voorteken van het gehalte capsaïcine in de Nasi Goreng zou zijn. Ik kom hier later op terug, maar laat ik het zo zeggen. De nociceptoren op mijn tong waren diep teleurgesteld.

    Mystery Meat

    Maar goed, Nasi Goring in blik van Kong Fu dus. Het blik kost €1,99 bij een grootgrutter naar keuze en daar krijg je 700 gram inhoud voor. Tijd om eens te bekijken wat er op het blik staat. Die 700 gram bestaat voor 68% uit gekookte rijst (water en rijst), 19% groente (wortel, prei en paprika in wisselende samenstelling) en 5% mystery meat, bestaande uit seperatorvlees, met eiwitten, zetmelen en hemoglobine. Ja, inderdaad, hemoglobine. Het vlees word gekleurd met rode bloedlichaampjes. Welaan, dat kan en mag blijkbaar.

    Hemoglobine en seperatorvlees! Ik kan niet wachten!
    Hemoglobine en seperatorvlees! Ik kan niet wachten!

    Nu staat Nasi Goreng voor gebakken rijst (nasi = rijst en goreng = gebakken), dus als je het sec bekijkt, kan je in principe alles in dat blik flikkeren, zolang er maar rijst in zit die gebakken is. Daarbij staat er op de gebruiksaanwijzing (slimmeriken die het er zijn bij Kung Fu) dat je de meuk nog even moet bakken zodra je het uit het blik schept. Ik moet ze overigens een pluim geven dat er ook niet nog een magnetronbereiding bij staat. Dit moet dus echt in de pan, dus ergens ben je er ook nog even mee bezig.

    Nasi Goreng? Tomatensoep uit blik

    Tijd om het blik open te draaien. En daar lopen we direct tegen uitdaging nummer één aan. Hoewel, uitdaging nummer één… Het zo snel mogelijk scannen van de streepjescode van het blik, om het vervolgens binnen een nanoseconde in je tas te proppen, zodat niemand ziet dat je deze bagger in je tas raust, was ook een behoorlijke uitdaging. Maar daar hadden we het niet over, het ging hier over uitdaging nummer één: een blikopener. Die gebruiken wij hier in huize reet niet, dus ligt deze ergens in een hoekje te verstoffen.

    Na lang zoeken heb ik het uitermate handige stuk gereedschap toch boven water weten te krijgen en is het tijd om het deksel van het blik te draaien. De geur die me tegemoet kwam is een soort leidend voorwerp voor de rest van de dag gebleven: Deze nasi goring ruikt naar tomatensoep met balletjes uit blik.

    Nee, geen braaksel, maar nasi goring met door hemoglobine gekleurd seperatorvlees.
    Nee, geen braaksel, maar nasi goreng met door hemoglobine gekleurd seperatorvlees.

    En ik weet niet hoe het bij jullie is, maar mijn nasi goreng ruikt normaal gesproken niet naar tomatensoep met balletjes uit blik, mijn nasi goreng ruikt naar ingrediënten als trassi, laos, ui, knoflook en peper. Deze nasi goreng dus niet. Want deze nasi goring ruikt naar tomatensoep met balletjes uit blik… #HOEDAN

    Tijd voor de goreng in nasi goreng

    Oftewel, tijd om de boel te bereiden. Want bij Kung Fu foods hoef je niet aan te komen met een magnetron. Bij Kung Fu food betekent goreng ook echt goreng. Bakken met je kadaver dus. En hoe moet je die nasi bakken dan? Met een klontje boter… Ik geloof dat ze daar in Indonesië iets anders over denken, maar wij gaan onze nasi gorengen met een klontje boter. Dat staat immers op de gebruiksaanwijzing en wie zijn wij om daar van af te wijken.

    Nasi bakken in boter... WARUM!
    Nasi bakken in boter… WARUM!

    Nadat de boter in de pan uitgeprutteld is, plempen we de nasi uit blik in de pan. Wat vooral opvalt is dat de nasi eigenlijk gewoon best heel erg ramvast in het blik zit gegorengd. Waarschijnlijk door het vet dat in de nasi zit, want het komt er letterlijk in harde brokken uit. Nadat de boel een beetje begint op te warmen, smelt het vet en lijkt de nasi zowaar een soort van smeuïg te worden. Wat ook opvalt, is dat de tomatensoep met balletjes uit blik geur plaats lijkt te maken voor een vermoeden van gember. Dat valt dan ergens weer niet tegen zullen we maar zeggen.

    Daar gaan we dan

    Tijd om te proeven. Nu staat er op de verpakking dat je de boel moet opleuken met ketchap en sambal, maar daar trappen wij niet in. Als je een beetje goeie nasi goreng hebt, is ‘ie al prima te nassen zonder ketjap en sambal. Dus is het tijd om op te scheppen. En dan niet over die nieuwe Porsche 911 GT2. Nee, gewoon een paar scheppen kant en klare nasi goreng op een al dan niet voorverwarmd bordje.

    So far so good, maar nu het moment waar we allemaal op zitten te wachten: waar smaakt het naar? Tja… De tekst “Voeg naar smaak sambal en ketjap toe” komt natuurlijk niet uit de lucht vallen hè. Bij Kung Fu foods in Nijkerk zagen ze de bui zelf ook al hangen: Dit smaakt naar natte, opgewarmde rijst. Het smaakt niet naar gember, het smaakt zelfs niet naar tomatensoep met balletjes uit blik. Deze nasi goreng smaakt naar natte, kleffe, warme rijst. Mijn nociceptoren leken zelfs in een soort diepe winterslaap te verkeren, want er gebeurde werkelijk helemaal niets.

    Nasi Goreng? Die kleur komt dus van hemoglobine...
    Die kleur komt dus van hemoglobine…

    Hulptroepen

    Okay okay, mea culpa. Het stond immers niet voor niets op de verpakking: “Voeg naar smaak sambal en ketjap toe”. Dus tijd om daad bij het woord te voegen. En laat ik daar nou net het één en ander van in de koelkast hebben staan. Gelukkig maar, want deze meuk is echt niet te hachelen zonder iets van smaakversterkers of oppeppers. En dan heb ik het dus niet over het vooral bij Conimex populaire E621, oftewel Ve Tsin. Want dat is bagger. Het klinkt lekker Aziatisch, maar het is gewoon Mononatriumglutamaat. Vraag maar eens voor de gein aan iemand met de ziekte van Crohn wat die rommel in je darmen teweeg kan brengen. Daar is een Noord-koreaanse waterstofbom helemaal niets bij. Nee, ik heb het over Sriracha, Roti-sambal en Ketjap-sambal. Niet naast elkaar, maar bij elkaar.

    Ja, zo maak je godverdomme zelfs een Conimexmaaltijd lekker
    Ja, zo maak je godverdomme zelfs een Conimexmaaltijd lekker

    En inderdaad, dan is het opeens wel lekker. Maar ja, met dergelijke hulptroepen maak je elke willekeurige Conimexbereiding nog lekker. Of een biefstuksalade met biefstukkruiden bijvoorbeeld. Dus dat telt eigenlijk niet. Maar goed, mijn nociceptoren werden wakker en prompt lepelde ik de volledige inhoud van mijn bord naar binnen. Met als gevolg dat ik de rest van de middag boertjes heb moeten laten die naar tomatensoep met balletjes uit blik smaakten. Hoe de fuck is dat dan mogelijk? Geen gember, geen sriracha, geen roti-sambal en al helemaal geen ketjap-sambal. Nee, fucking tomatensoep met balletjes uit blik boertjes. En ik kan inmiddels uit ervaring vertellen dat dergelijke boertjes geen fijne boertjes zijn. De hele middag.

    Conclusie

    En dan is daar opeens de conclusie die je wist dat ging komen. Dit is namelijk niet de nieuwe Michelingids van 2018, dit is Vretecool. Was het lekker? Nee, het was niet lekker. Was het goor? Ja, dat was het, totdat ik de hulptroepen erbij haalde en toen was het best te hachelen. Maar de prijs die ik daar voor betaalde was ernstig hoog. Een hele middag tomatensoep met balletjes uit blik opboeren.

    Dus, heb je dat ongemak er voor over, en heb je onbedaarlijk veel honger, maar ook de beschikking over sriracha, roti-sambal en ketjap sambal, dan is het voor 2 euro best te doen. Maar ergens weet ik vrij zeker dat je voor net iets meer geld en met verse ingrediënten, ongeveer een dubbele hoeveelheid nasi goreng kan maken die wel echt heel erg lekker is en die vervolgens niet naar tomatensoep met ballen uit blik ruikt.

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: Köttbullar med potatismos (Zweedse balletjes met aardappelpuree)

    7

    Het is tweede paasdag en op tweede paasdag hebben we hier in Nederland de nogal merkwaardige traditie om massaal een woonboulevard te bezoeken. Want blijkbaar zijn onze meubels rond pasen aan vervanging toe.

    Een bezoek aan de Zweedse Nederlandse meubelgigant Ikea behoort dan ook tot één der ongeschreven regels die tweede paasdag vormen. Als het niet is om in een lange rij door het meubelkerkhofdoolhof te schuifelen, dan is het wel om voor een grijpstuiver Zweeds bedoeld vreten naar binnen te harken. niet omdat het zo lekker is, maar het is zo lekker goedkoop. Nu ja, ieder z’n meug natuurlijk.

    Vandaar dat wij deze Vretecool het hebben aangedurfd om bij de meubelgigant in kwestie eens rond te snuffelen in de Swedisch Food Market. Nu kan ik me voorstellen dat men in Zweden niet erg blij is met deze benaming, of het Zweedse menu bestaat uit mierzoete chocolade/caramel snoepjes, softijsjes, kleffe hotdogs en köttbullar; van die minigehaktballetjes die eigenlijk alleen maar fatsoenlijk dienst doen als gereedschap om saus als Sriracha naar binnen te harken. Maar Zweden komt er blijkbaar mee weg.

    Knäckebröd?

    Maar wat zagen wij daar in de vriezer, naast de Zweedse balletjes? Juist! Een echte kant en klaarmaaltijd uit Knäckebrödië! Mijn hart deed een sprongetje van geluk, maar dat werd gelijk teniet gedaan door mijn maag die het nodig vond om alvast om te draaien. Niet geheel onterecht zal later blijken.

    “showmodel”

    Deze kant en klaarmaaltijd is ongetwijfeld met hetzelfde idee gemaakt als alles bij Ikea: Lekker makkelijk en snel! Nou, dat treft, want daar hebben wij ons bij Vretecool de laatste tijd in gespecialiseerd: het recenseren van Lekker makkelijk en snelmaaltijden. De voorbereidingen waren dan ook bijzonder makkelijk en snel: men trekke de vriezer open, pak vervolgens de doos met Zweedse kant en klaarmaaltijd uit het vriezerschap, reken af bij de dichtstbijzijnde kassa, spring vervolgens in de auto om zo snel mogelijk naar huis te rijden, zodat de boel niet alvast ontdooit. We willen het gerecht namelijk exact zo klaar maken als op de verpakking staat.

    Heel veel tekst voor iets zeer matigs. Hebben ze iets te verbergen bij Ikea?

    Nukemachine

    Nu is dat gelukkig niet heel erg moeilijk, want ondanks dat het product van Ikea komt, zijn er geen inbussleutels of gestanste steeksleutels in de verpakking te bekennen. Dit is dus echt lekker makkelijk en snel. Ikea heeft de gebruiksaanwijzing van deze kant en klaarmaaltijd beperkt tot 4 icoontjes. Sterker nog: de bereidingswijze hebben onze Zweedse Nederlanders, afhankelijk van de manier waarop, beperkt weten te houden tot één icoontje! Wij gaan voor heel erg makkelijk en snel, dus voor de magnetronbereiding: 6 tot 7 minuten in de nukemachine. Dat is overigens zo ongeveer het langste advies van elke kant en klaarmaaltijd die door mijn vingers zijn gegaan. Een burger van Rustlers gaat voor ongeveer 1 minuut. Een kilo lasagne van de Aldi moet ook 7 minuten in de magnetron, alleen is dat drie keer zoveel voedsel. Maar goed, dit is bevroren, dus heeft het ook een langere weg te gaan. Tijd om te nuken.

    Geen flauw idee of het folie er af moest, toch maar gedaan, want yolo!

    Verpakking open scheuren, serveerschaaltje uit de verpakking jassen, folie er aftrekken en in de magnetron ermee. Zeven minuten later ziet de serveerschaal met inhoud er nog exact hetzelfde uit, maar dan zonder ijskristallen. Oh en de “saus” heeft overduidelijk staan pruttelen, want er zijn wat belletjes te gevormd, die tevens ook wat hard zijn geworden. 7 minuten is dus wellicht iets enthousiast. Uit voorzorg zet ik ook deze keer weer, naast een ontzettend fijn biertje met de naam Cornet (blond Belgisch oaked bier met bijna 8 procent alcohol), de fles sriracha klaar. Je weet immers maar nooit met een Vretecool maaltijd.

    Nou, aidsmakelijk dan maar.

    Stofzuigerzak

    De balletjes zijn niet echt een verrassing, want zoals al eerder aangegeven zijn ze eigenlijk alleen maar goed als gereedschap om een fijne saus naar binnen te werken. De bijgevoegde “roomsaus” heeft helaas bijzonder weinig met room te maken en smaakt naar een met water en reuzel aangemaakte inhoud van een stofzuigerzak. De aardappelpuree past wat smaaksensatie daar eigenlijk prima bij, want naast dat het letterlijk geen smaak heeft, voelt het ook niet lekker in je mond; zanderig en kruimelig.

    Dan maar met sriracha proberen, want zo rechtstreeks uit de verpakking is dit waarschijnlijk het goorste voer dat ik tot nu toe heb mogen nuttigen voor Vretecool. Goed, de balletjes werken dus prima, want sriracha gaat puik naar binnen en de smaak van de köttbullar zorgen niet voor ongewenste afleiding. De aardappelpuree is een ander verhaal. Zowel met de bruine roomsaus als de rode sriracha blijft dit echt gruwelijk gore meuk. Het is zoutloos kruimelig van smaak en ondanks zeven minuten in de magnetron is de kern van de aardappelpuree nog steeds koud.

    Conclusie

    De balletjes zijn dus gebruikt om de sriracha naar binnen te werken. Dat heb ik ook met de aardappelpuree geprobeerd, maar dat is me niet gelukt. Wel heb ik de sriracha van de aardappelpuree weten te schrapen. Helaas heb ik door de saus hier en daar van wat sriracha afscheid moeten nemen, maar ik kreeg de meuk gewoon niet naar binnen. Dit is met afstand de vieste rommel tot nu toe bij Vretecool. Ik verkies zelfs de kipsaté van Brico boven deze totaalbagger van Ikea. Dit voedsel is zo’n belediging voor wie dan ook, dat het gemeld zou moeten worden bij het College voor de Rechten van de Mens. Foei Ikea!

    Vretecool: Knak vs Knak

    6
    Knak vs Knak
    Knak vs Knak

    Knak
    worst is een halfslachtige poging tot een onomatopee. Hij zegt geen knak maar doet slechts knak als je ‘m buigt. Sowieso is de knakworst een worst met een fikse identiteitscrisis.

    Een worst is een darm gevuld met gemalen vlees. Maar voor de Unox-generatie is een knakworst een staafje mystery meat gehuld in een “plastic jasje”. Maar er komt steun uit onverwachte hoek. Bij Albert Heijn liggen namelijk EKO knakworsten in de schappen. Échte worsten, in dit geval een schapendarm gevuld met gemalen big. Doen ze knakken en zetten ze aan tot snacken? We organiseerden een directe confrontatie over 4 ronden.

    Dames, heren en anders geslachtigden: welkom bij de wedstrijd van het jaar!

    In de linker pan, gekleed in een gelatine velletje, deze worst past prima in een vleesarmer dieet, want met een 65% vlees is er nog genoeg ruimte voor fantasie, de Unox knakworst!

    Rechts de worst die de vleesetende dierenvriend zal aanspreken, een EKO-worst traditioneel gehuld in een schapendarm, 93% vlees schoon aan haak, de biologische knakworst van Albert Heijn!

    De eerste klap komt van Unox en die is gelijk raak: binnen enkele minuten liggen er dampende dingen op je bord. AH mag pas na 15 minuten uit het het water. Maar *BIEM*, AH countert direct vooral dankzij zijn grotere reikwijdte van 15cm, tegenover de 8 van Unox.

    Mensen, AH heeft het moeilijk. Unox komt maar liefst met 13 worsten (“ca. 10”) opdagen, terwijl AH er 4 naar de wedstrijd brengt. Beiden houden zich wel netjes aan het regelement van 200g gewicht, waarvan 2g zout.

    De worsten zoeken gelijk de confrontatie op en de zaal roert zich, er zijn duidelijk twee kampen. Wil je veel, dan juich je voor Unox: lekker veel worstjes maar wat zijn ze lelijk mensen. Moeders bescherm uw kinderen, deze knakworsten lijken wel gerimpelde opa-pikken. Zou dat door de vele koolhydraten komen?

    De AH tribune laat duidelijk horen wat ze willen: geen kwanti- maar kwaliteit en dat deze retestrakke worsten echt kk-vet zijn (26%) kan ze blijkbaar niet deren. Waar vet zit komt immers geen roest.

    Er tekent zich nog geen duidelijke winnaar af. De derde ronde wordt belangrijk! In deze ronde geeft de jury extra punten voor smaak en bite.

    De AH-worst verdwijnt als eerste in onze kauwla. Niet verkeerd, de smaak is mooi in balans, de vulling is iets te fijn maar heeft wel structuur. Geen idee of het ding echt gerookt is op beukenhout zoals de verpakking zegt, maar het smaakt zeker niet naar rookworst. En, heel belangrijk, hij knakt! Zowel bij elke hap als bij het doormidden breken. Bam! Daar gaat Unox in de touwen.

    Unox begon goed, hij is makkelijk en snel en ook nog talrijk. Echter, deze ronde wordt het incasseren. Want het is een echt een Unox-product, binnen te houden maar vooral gekunsteld industrievoer. Dit is een kadaverstaaf. De structuurloze worst smaakt vooral naar kippenbouillon met een overmaat aan knakworstkruiden. Dit heeft net zoveel met worst te maken als Bolognese chips met de Italiaanse keuken. En rookaroma, is dat net zoiets als nieuwe auto spray? OK, de knak dan. Blijkbaar zijn tanden een dwaalspoor in de evolutie, want deze slappe knakworst mag op zoek naar een andere naam.

    De vierde en laatste ronde. Er zijn serieuze klappen uitgedeeld en AH lijkt te gaan winnen op punten.

    In de laatste confrontatie gaat het over de economie. Beiden verpakkingen geven 200g netto aan product. De worsten van Unox kosten €1,77, die van AH €2,49. Soooo, Unox haalt goed uit!
    Unox vermeldt 2 sterren Beter Leven, is zo aardig om “kwaliteitsvlees” te gebruiken en er 200g zout water bij te doen. AH toont trots het EKO-logo en dus daarom 3 sterren Beter Leven. Au, pak aan Unox!

    Einde wedstrijd

    De zaal gaat tekeer! Het Unox-kamp weet zeker dat hun held gewonnen heeft, want veel voor weinig. In de AH hoek wordt meewarig geschud, alle waar naar zijn geld toch? De jury heeft het moeilijk. We zijn zo terug na deze beelden:

    De scheids gebaart de worsten terug de ring in.

    Hij pakt beiden bij de arm… en daar gaat de vuist van de AH knakworst omhoog! Ja mènse, de Biologische Knakworst van Albert Heijn wint op punten. De AH knak is weliswaar duurder, maar wel een echte worst, lekkerder en iets meer verantwoord.

    Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.

    Vretecool: Kips Vega Smeerworst

    Als een van de jongsten van de redactie is mijn smaak nog wat minder ver ontwikkeld dan de zelfkennis. Ik voel dan ook geen schaamtegevoel dat ik graag leverpastei eet, of liever, deed eten want varkens zijn lief. En zo zijn we aanbeland bij de titel van deze post.

    Jazeker er gaat weer een meetlat verdwijnen in een redactioneel maag-darmstelsel. Niet alleen gaan wij ons bloot stellen aan je moeder veganistische worst maar gaan die ook 1:1 vergelijken met het dooddierlijke origineel. Wordt het team oink of stronk? En wat doet de Vega Smeerworst tegen de dierlijke variant uit eigen huis? Blijf lezen voor de antwoorden.

    Lul de vervanger

    De dierlijke variant is voor iets meer 50% biggenpuree en bij de plantaardige evenknie is dat vervangen door soja- en erwteneitwitpulp plus nog wat extra vermalen groentes, eigenlijk dus wat het varken zelf ook binnen krijgt.
    “Leuk Tox, maar heb het ook voedingswaarde, je eet tenslotte niet alleen voor de lekker.” Dat ontloopt elkaar niet veel, de grootste verschillen zitten in de koolhydraten en vezels. Over vitamines, mineralen en sporenelementen blijf het stil.

    Proeven en dingen vinden

    Oh, dat valt niet tegen! Sterker nog, dit is bijkans niet van ‘echt’ te onderscheiden zowel qua geur, kleur(stof) en textuur, dit is waarlijk heel goed te doen. Er is geen reden meer om hiervoor nog een geëlektrocuteerd varken halfdood de keel door te snijden en, terwijl ie nog nastuipt, de haren eraf te branden. Toch hebben we dat laten doen, want claims zijn leuk maar nassen is beter: smeren om te leren.

    De leverworst heeft iets meer umami, de smeerworst een licht sjalotje. Smeerworst doet de naam eer aan want het laat zich makkelijker over het brood verdelen. Wel ziet ie er wat bleker uit (als een veganist met ijzertekort? – red.: sneu!).
    Hoe verder het product van het oorspronkelijke dier af staat, des te beter het te imiteren valt, evenzo met leverpastei. Dit is prima gedaan door de alchemisten van Kips.

    Data

    Kleintje smeerleverworst 6×20 gram | Kips – €1,63
    varkenslever* 38%, varkensvlees* 20%, water, varkensspek*, varkenszwoerd*, tomatenpuree, zout, emulgator: E472c, varkenshemoglobine, dextrose, suiker, gebakken uien (uien, palmolie, tarwemeel, zout), specerijen, antioxidanten: E300, E316, kruiden, aroma, gehydrolyseerd plantaardig eiwit (SOJA, maïs), conserveermiddel: E250. 
    * = Beter Leven keurmerk 1 ster.

    Kleintje Vega Smeerworst 6×20 gram | Kips – €1,53
    gehydrateerd soja eiwit, 31%, gerehydrateerd erwteneiwit 24%, plantaardige oliën (kokos, zonnebloem) groenten 11% (ui, wortelpuree, rode bieten), water, maltodextrine, aardappelzetmeel, gemodificeerd maïszetmeel, erwtenvezel, specerijen, zout, tomatenpuree, gehydrolyseerd maïs eiwit, rode radijs concentraat, dextrose, antioxidanten: E301, E300, champignon extract, gistextract, natuurlijk aroma.
    E = door de EU goedgekeurde hulpstof.

    leverworstsmeerworst
    Energie1032KJ980KJ
    Vetten22,0g19,1g
    – waarvan verzadigd8,5g9,9g
    Koolhydraten1,3g8,4g
    – waarvan suikers1,0g1,4g
    Vezels0,1g1,0g
    Eiwitten11,5g7,1g
    Zout1,93g1,55g

    Vretecool: Kips Vega Filet Americain

    Positief na de vorige poging tot ontvlezing met de Kips Smeerworst, tjopte we vol goede moed de filet americain van dezelfde fabrikant in de boodschappenkar.

    Filet americain (BE: préparé, niet te verwarren met tartaar) wordt “gemaakt van fijn gemalen rauw mager rundvlees, zoals biefstuk, met toevoeging van peper en bijvoorbeeld een ei.”
    We gaan het kort houden: dit hielden we één hap vol. Zo raak als Kips met de smeerworst schoot, mist deze vega(n)-variant volkomen het doel; de maag. We waren niet erg te spreken over de licht zure laffe smaak van nat doordragen ondergoed, met een vleugje 4daagse-sok, opgesloten in een laffe amorfe prut. Echt, een abortus wegens het eten van rauw vlees is opeens een aanvaardbare optie.

    Sorry Kips, deze filet americain won een enkele reis kliko (nog zonder Ed Baars alarm). Zo, nu een broodje Martino halen, want nog steeds honger.