Goed, dus de Jumbo bestaat dit jaar blijkbaar 100 jaar. Bullshit natuurlijk, want de huidige eigenaar van Eerd nam de supermarktketen, die in 1979 als “Lekker en Laag Supermarkt” en later tot Jumbo is omgekat, in 1983 over. De levensmiddelengroothandel van van Eerd is dan wel weer in 1921 opgericht, dus had eigenlijk dat feestje gevierd moeten worden.

Deze geschiedsvervalsing past prima bij het product dat we vandaag gaan proberen te recenseren: Pizza Worstenbroodje, Brabantse Jubileum Editie. Geen flauw idee wat dit met het 100 jaar groothandel van Eerd te maken heeft. Sowieso geen idee wat pizza en worstenbroodje met elkaar te maken hebben. Maar goed, daar heeft de jumbo blijkbaar een ander idee over.

De eerste keer dat ik trachtte om deze culinaire kruisbestuiving te bemachtigen, stiefelde ik vastberaden naar het vriesvak van de geel-zwarte grootgrutter. Veel “pizza’s”, maar geen pizza met in stukken gesneden worstenbroodjes. Teleurgesteld verliet ik de supermarkt, om er enkele dagen later achter te komen dat de Jumbo niet halfslachtig te werk gaat als het om een jubileumuitgave gaat: De pizza wordt gebracht als een vers bereidde versnapering en ligt dus in het koelvak bij andere “vers producten”.

In een strak om het kopje getrokken cellofaan liggen vanachter een glazen koeldeur meerdere pizza’s worstenbroodje me toe te huilen. Je hoort ze bijna roepen: “MAAK ME DOOD, HAAL ME HIER WEG, DOE IETS!” Uiteraard ben ik de beroerdste niet, dus fluks trek ik er eentje uit de presentatiekoelkast aan het begin van de supermarkt, om vervolgens, met enig schaamrood op mijn kaken, zo snel mogelijk richting kassa te rennen. Niemand wordt graag gezien met een pizza worstenbroodje onder zijn arm en ik dus ook niet.

Snel in de elektrische redactiebolide naar huis, om vervolgens op 240 graden de over aan te rammen, dat staat immers op de verpakking en Jumbo onderkent daarmee blijkbaar de wens van deze pizza’s om zo snel mogelijk dood te gaan. Terwijl de pizza in de over ligt te verbranden heb ik mooi even tijd om me te richten op de ingrediënten. En wat blijkt? Vrijwel alles in de pizza worstenbroodje bestaat uit tarwe. het deeg bestaat uit tarwe, de buitenkant van het worstenbroodje bestaat uit tarwe, de vulling van het worstenbroodje bestaat grotendeels uit tarwe. In het totaal bestaan negen ingrediënten uit tarwe. Voor de rest een beetje mozzarella, tomatenpulp en verder zout, veel zout. In één pizza worstenbroodje zit de dagelijks aanbevolen hoeveelheid zout: 6 gram. Dat is best veel voor zo’n onsmakelijk product.

Maar wacht, ik loop op de zaken vooruit, want officieel zit de pizza nog in de oven en weet ik nog helegaar niet welke smaakexplosie mij straks te wachten staat. Snel zorgen dat ik er klaar voor ben met een fijn Belgisch witbiertje om de boel weg te spoelen. Nu gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik helemaal niets heb met worstenbroodjes. Ik weet dat ik hiermee ongeveer heel Brabant over de zeik ga krijgen, want een worstenbroodje is daar zo ongeveer praktisch erfgoed (zegt wat over Brabant toch?). Maar neuk dat! Ik heb me in een ver verleden ooit eens negatief uitgelaten over ADO Den Haag en ben vervolgens een half jaar gestalkt door ADO fans die wel eens met mij wilden praten. Wel aan, kijk nu eens hoe het met ADO gaat!

Worstenbroodje dus. Worstenbroodjes zijn, ook van een goeie bakker uit Brabant gewoon altijd kut: woke millennial deeg met matig gekruid vlees. Serieus, een worstenbroodje is misschien wel het meest overschatte stuk vreten dat je in je kauwla kunt stoppen. Het is een soort songfestival voor in je bakkes. De hele wereld zweert erbij, maar uiteindelijk is het gewoon altijd kut. Ik probeer het elke keer weer en na iedere poging voel ik me bedrogen, misbruikt en vies van binnen. En dan niet vies van binnen als na het verwerken van een Mexicano met Pindasaus, maar echt als in verkracht. Zonder te spugen. Culinair terrorisme dekt de lading gewoon niet eens genoeg. Ik heb slechts één keer een lekker worstenbroodje gegeten, maar dat was bij the Jane in Antwerpen en daar mag het dan godverdomme ook wel.

Dus nee, ik sta niet te trappelen om aan de zojuist uit de oven getrokken pizza worstenbroodje te beginnen. Gelukkig kan ik de boel nog even uitstellen, want naast het klaar zetten van een koude plop, blijkt er ook nog een zakje curry bij te zitten. Wacht, wat? Curry? Maar… Een worstenbroodje eet je toch nooit met curry? (Nee Reet, en ook niet op een pizza hoor ik jullie nu roepen. Oké, fair enough). In de handleiding van de pizza stond overigens enkel dat je de verpakking moest verwijderen, er stond niet dat je ook het zakje curry van de pizza moest halen alvorens deze in de over te schuiven. Maar mij houden ze niet snel voor de gek bij de Jumbo, dus ik heb dat voor de zekerheid toch maar even gedaan.

Pizza uit oven, op plank, zakje curry open scheuren, verdelen over de pizza en de stukjes worstenbroodje en het vreetfestijn kan beginnen. Voor mijn neus ligt een treurige plak deeg met hier en daar vermoeden van mozzarella en tomatenpulp bij te komen van een minuut of zes op 240 graden in de oven. De stukjes worstenbroodje zien er uit als stukjes worstenbroodje: goor. ook na het bewerken van de pizza met druppel curry krijg ik geen trek, maar voor jullie ga ik ver, dus snijd ik een punt van de pizza en leg deze op mijn bord.

Er blijkt dus ook nog wat spek op de pizza te liggen. En dan geen plakken pancetta, nee, gewoon laffe spekreepjes uit het koelvak van de buurtsuper. Dat soort spekjes zijn alleen lekker als ze echt knapperig gebakken worden. Maar niet wanneer ze een minuut of zes in de oven hebben gelegen. Ranzige en vette stukjes spek, maar geheel passend bij de rest van de pizza. Dus wat dat betreft zijn ze wel consequent te werk gegaan bij de Jumbo.

Tijd om de proef op de som te namen en een stukje van de pizza punt af te snijden. Om mezelf niet te erg in het diepe te gooien, zorg ik dat ik een hapje neem met alles er in: een stuk pizza met spek en mozzarella, een stukje worstenbroodje en curry saus. Het smaakt, ondanks de curry saus, naar niets. Ja, nee, wacht, ik lieg. Het smaakt naar tarwe. Verder niets, tarwe, deeg, meel. Maar niet, en dat is dan wel weer heel bijzonder, naar zout. Nog een hap om zeker te weten dat het alleen naar tarwe smaakt. Yep, tarwe. niet naar pizza, niet naar goor worstenbroodje, niet naar curry en al helemaal niet naar Mexicano met Pindasaus. Hop, vlot bier er achteraan en dit gebeuren zo snel mogelijk vergeten. Jullie weten dat ik normaal gesproken mijn bordje voor Vretecool helemaal leeg eet, maar er zijn grenzen.

“My body, my temple” om de bekende filosoof R. Tuur er maar eens bij te halen. Ik heb teveel respect voor mijn lichaam om dergelijke rotzooi naar binnen te harken. Ik durf zelfs te stellen dat we een nieuw dieptepunt hebben bereikt op Vretecool. Ik twijfel nog of het erger is dan de ingeblikte genocideballen van de Aldi, maar er is maar een plek waar dit soort bagger thuis hoort en dat zie je hieronder.

Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Je kunt suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.