Bavaria, lieve Vretecoollezertjes, u kent het wel, dat Brabantse Biermerk met die geinige reclames. Zoals met Don Johnson, Morgan Freeman, en laatst dat filmpje waarin Patricia Paaij gezeten in een ligbad het goudgele gerstenat gewillig opslurpte. Dat Bavaria dus komt deze zomer met een fantastisch nieuw product: Bier-ijs, op basis van hun Radler Lemon. Wij kregen koude rillingen bij het idee, dus in die zin wel een verfrissende gedachte op deze warm dag.
Nou is Bavaria al geen hoogvlieger in biersmaaktesten, waterig bulkbier dat zich om die reden prima leent om er waterijs van te maken. Maar Radler Lemon is helemaal een kinderlimonade-placebo. Nou hebben we het niet geproeft maar onze verwachtingen zijn net zo weinig hoog gespannen als voor pakweg het volgende Kensington album. Maar zelf waterijs maken is kinderlijk eenvoudig, en dus een ideaal onderwerp voor deze episode van Vretecool!
Bavaria is vrij openlijk over de ingrediënten: 98,3% bier, aangevuld met natuurlijke vezels. Dat laatste is een vrij breed begrip, en kan alles zijn van brandnetelplanten tot Brinta, van handdoeken tot hooibalen. Experimenteer daar vooral mee, dat hebben wij ook uitgebreid gedaan, en uiteindelijk kwamen we uit bij volkoren toiletpapier als ideale vezelbron. Dat mag trouwens best gerecycled zijn, maar let erop dat u de bruine stukjes er wel eerst uitknipt. Of juist niet. Is wel zo snel en makkelijk! Zie maar.
In plaats van Bavaria kozen we een meer upmarket variant, namelijk een tray van 24 halve literblikken Schultenbräu. Twee om ijs van te maken en de rest om zo op te drinken. Maar u kunt natuurlijk ieder ander biermerk en -soort nemen, ja zelfs iedere denkbare alcoholische drank, zoals heel hip Gin-Tonic, of MILF-magnet Licor 43. Vertel op kantoor dat u thuis Licor 43 ijs in het vriesvak heb liggen en iedere tutttige secretaresse verandert spontaan in een geile kwakbol waarmee u urenlang de liefde zal bedrijven. No kidding!
Doe uw drank samen met het volkoren toiletpapier (of een andere vezelbron) in de blender, even een paar minuten rammen met dat ding, en giet het resultaat in een ijsvormpje, bij voorkeur in deze. Een nachtje in de vriezer en smullen maar!
Heeft u ook trek? Dat treft. We troffen een blik bami goreng van de Aldi in de Vretecoolkast aan dus wij meteen augurk gepakt (haha, nee) een pan op de kookplaat, blik opentjoppen en omkieperen maar.
Nou, we hadden meteen minder trek. Gelukkig was de afsprong wel heel netjes:
Dat gaat wel even duren voor het eetbaar is. (haha). Dan gaan we ondertussen maar even naar de inhoud kijken.
Ze zijn vergeten te melden (rechtsonderaan) dat de inhoud in de prullenbak mag. Nee, is flauw, het kan nog best heel erg lekker zijn al ruikt het dan naar tomatensoep.
Oh, mooi, vooral water en veel groente. Dat valt dan weer mee. Na een potje roeren en wachten is het warm en kan het op een bord (hmmm, ziet er lekker uit). En dan de smaaktest.
Het meest positieve is dat het veel is. Althans, best veel bagger, want groot blik. Is het lekker? Nee. Matige zompige bami, de kip heeft weinig tot geen textuur, groente (wat toch 26% zou moeten zijn) heb je weinig plezier van en lijkt vooral afwezig en het is vooral zout. En ja, dat kun je een reet pullen en het compleet onderkwarken met sriracha, maar dan is zo ongeveer alles lekker te maken.
Euro 3.49, en dat is ongeveer 3.49 te veel. Voor 4 cent minder haal je bij de Aldi een kilo “verse” bami en die is met minder moeite beter op te leuken dan dit. Dit is de slechte receptenwebsite onder de kant-en-klare bami, volstrekt overbodig, weinig inhoud en pretendeert heel wat te zijn. Mensen met een, kom hoe heet dat, oh, economische achterstand moeten dit blik snoeihard voorbij lopen en de verse zut halen want de helft van de prijs per kilo en veel beter. KIJK DAN:
Dit is op alle vlakken niets. Loop er voorbij, raak het niet aan, gooi het weg, hou afstand en hou je veilig.
Er zijn van die dingen die als je er later aan herinnerd wordt een retrospecte zure oprisping kunnen geven. Dat kan zijn die ene nacht met een influencer, een voetbalwedstrijd van Ajax, of bij een one-night-stand gefiguurzaagde letters HOME tegenkomen.
Wij hebben dat hier op de redactie met een verloren gewaande vretecool van eind vorig jaar. Het ging om een showdown tussen twee blikken gehaktballen.
U, als vaste lezer van dit feuilleton, weet dat zaken uit blik eigenlijk altijd harder zuigen dan zonder ironie Conimex of Comic Sans MS gebruiken. Wij proberen het tegendeel doorlopend te bewijzen. Van dat eerste.
Stevige ballen in een heerlijke jus. Van de Aldi. Dat zijn heel veel claims. Aan de andere kant van de ring staat een blik kipgehaktballen uit Spanje.
Ze hebben er geen gluten ingestopt, wat op zich fideel is. Gluten maken je van binnenuit kapot. Net als twijfel en sex met paarden. Gelukkig kostte het blik maar 0.89 euro en is alles wat uit Spanje komt lekker, dus dat zit wel snor.
Eerst de Aldiballen.
Hmmm, dat ziet er lekker uit.
Geur is vies kattenvoer. Het ziet er goor uit. In de pan ook. Opwarmen maakt de geur minder penetrerend maar dat kan ook gewenning afstomping zijn.
Structuur is matig. Beetje los zand. De claim van de “stevige ballen” kan dan ook de prullenbak in. Heerlijke jus, zult u vragen, nou dat zat dan net niet in ons blik, want je kunt deze jus veel verwijten maken, maar niet dat die heerlijk is. Het is teleurstellend, je zal toch 4.99 betaald hebben voor deze prut en dan hoopvolle blikken op de smoeltjes van je klindjes zien versmelten na de eerste hap.
Voor een goeie bal uit de jus ga je naar tankstation De Paal op de A1 bij Apeldoorn, niet naar de Aldi blijkt.
Gelukkig zijn daar nog de abondigas pollo, zou een ziek persoon zeggen.
Nou, gaat u even een les Spaans doen? Kenkeren wij het even in een pannetje.
Meer punten voor de afsprong, maar geur is ook hier vier kattenvoer. Het ziet eruit als geschoren apenballen. Opwarmen haalde ook hier weer de geur weg van het kattenvoer.
Gek genoeg liet het blik een onverklaarbare ring achter op de bunkertafel. Keihard hout en die Spanjolen branden er gewoon doorheen met blikvoer.
En dan op de inhoud. Ham and eggs. Dit is echt helemaal niets. Smaak niet, structuur niet, De gehaktballen van de Aldi hadden al weinig structuur, maar deze is nog losser zand. Koop geen abondigas pollo.
Hoe smaakt babyvoeding? Is het vergelijkbaar mijn warme hap, maar dan gepureerd, is het lafjes of gewoon lekker? Jonge ouders en kaakchirurgklanten zullen dit wel verveeld wegwuiven, maar mij fascineert het al jaren. Natuurlijk kan ik wachten tot ik een tandeloze bejaarde of revaliderend verkeersslachtoffer ben, maar geduld is voor sukkels en de smaakzin neem af met het vorderen der leeftijd.
Het is nu tijd om te handelen! Uiteraard ga ik niet zomaar wat in me melis prakken en in tegenstelling tot het jong leven doe ik mijn eigen inkoop. Dit leek me wel wat: Olvarit Spaghetti bolognese tradizionale (uit de serie Italiaanse Specials voor 8+ maanden). Si amici, deze logger eet Italiaans.
Eenmaal op de redactie het potje bekijkend zie ik daar een roodbruine smurrie met witte en groene stukjes me toelachen. Mèh, de maagsappen gaan nog niet echt stromen. Het etiket maar eens lezen dan: 36% groenten (27% tomaat, 6% wortel, 3% ui) 26% pasta (tarwe, ei), 21% water (nodig voor bereiding), 8,5% rundvlees, 3% appelsap, 3% tarwezetmeel (tarwe), 3% ui, 1,5% maiszetmeel, 0,5% basilicum. 0,5% selderij. Nee, er bloeit nog steeds geen culinaire liefde op, misschien wil het verstand wel. Maar even verder lezen… per 100g ontvangt uw kleine: 293kJ (70kcal), 2,5g eiwitten, 10,3g koolhydraten (suiker 1,7g), 1,9g vetten (1,0 onverzadigd), 0,6g voedingsvezels en exact 0,03g natrium. Ah, 85% vocht dus: niet echt het voer voor kampioenen. Interessant allemaal en het zal vast heel goed zijn voor je nazaatje, maar … hoe smaakt het? Potje opmaken: prakje ruikt als tomatensoep, niet eens vies. Het spul is dik, het moet er echt uit geschept worden. 30 Seconden microgolven -ping- eten. Als goed virtueel vader even mijn vinger erin gestoken, te lauw. Hop, nog eens 30 seconden. Roeren, klaar.
Mijn eerste hapje! Euch… rugrillingen… wat is dát een flauwe smakeloze drek zeg… Bwèh, ik probeer de smaakpapillen en geheugen objectief te resetten: nope. Na een hap of zes weet ik het zeker: dit ga ik niet verder opeten. Het maaltje lijkt nog het meest op een zielloze ingedikte vermicelli-tomatensoep die systematisch beroofd is van elke smaak. Het zal best vullen, maar een blije ervaring is het niet. Verder is kauwen (duh) niet nodig, wel geven de pasta-stukjes nog het tenminste idee dat je iets binnen krijgt. Wel goed nieuws voor de paardenvrienden: de 8,5% rundvlees heb ik zintuigelijk niet kunnen waarnemen.
Conclusie. De Olvarit Spaghetti bolognese tradizionale heeft me dus niet kunnen bekoren. Ook zal het bij uw koter geen liefde voor de Italiaanse keuken doen ontluiken. Ik weet het, ik ben niet de doelgroep en misschien is de smaak bij zuigelingen wel anders afgesteld. Die zijn immers ook dol op tietenbier en dat vinden de meeste volwassenen ook niet te hachelen (er komt geen test). Over smaak valt best te twisten, een second opinion dan? Het bunkervolk was niet te vermurwen en de redactie-hond die altijd aan je eten (en je zak) komt snuffelen, vertoonde geen enkele interesse.
Getest: Olvarit Spaghetti bolognese tradizionale
Kost: ± €0,95 (potje 200g)
Beoordeling: 3 van 14 RC-sterren
Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.
We hadden er nog twee meer getest op dezelfde avond dat we ook het broodje gehaktbal Jos Brink en de Italiaanse Gonnoroegorillaballen achter de huig gestompt hadden, maar we moesten begrijpelijkerwijs even bijkomen voor we onze emoties erover konden delen.
Want christus-te-paard wat was dit emotioneel. Zo hebben we namelijk ook Babi Pangang uit blik gegeten. Alhoewel de fabrikant het zelf Bami Pangang noemde, maar dat zat er godzijdank niet in.
Inhoud met name tomaat en varkensreepjes. De rijst op het blik was gelukkig slechts een serveersuggestie.
En ja hoor, daar was die weer, de geur van tomatensoep! Lang niet meegemaakt bij de vretecooltests, maar net als waterpokken en genocide, weer terug als vanouds.
“Er zit nog wel wat bloed bij, maar het meeste is tomaat” zullen we maar denken.
Zoals bovenstaand te zien is, het blik in een soepbord omgekeerd en werden de instructies gelezen. In de magnetron rausen, nuken en bikken. Dat is meteen al een klein vretecoolstijfje op de schaal van makkelijk-en-snel, dus boem, gebeurd.
En dan zoals het eruit komt. Raarrrrrr. Het is namelijk (vergelijk zelf dan) van een melancholische rode kleur naar een raar bruin FVD-kleurtje veranderd. De suiker (want godallejezus wat zit er veel in) is deels gekarameliseerd. U kijkt dus de facto naar een Crème Babi Pangang. Hadden we de bovenkant nog even met een searzall dichtgeschroeid dan hadden we het als toetje kunnen serveren en was het Crème Babi Pangang Brulee.
En dan over naar de smaak. Het is een soort natte beef jerky. Maar dan van big. Een soort Chinese zoete beflap. Belangrijke essentie, het is niet taffeszout. Althans, dat denken we, omdat er een mud suiker is toegevoegd per blikje. Het is zegmaar die Chinees bij u in het dorp waar nooit iemand zit en die gebruikt moet worden voor witwaspraktijken, want te vreten is het eten er niet. Nee, samenvattend is dit geen aanrader, tenzij u het blik verdunt met een liter water, zelf nog een halve big bijgaart om erdoor te roeren en het met veel rijst serveert aan een groep hongerige mensen met weinig kritische visie op voedsel. Maar dan kunt u net zo goed zelf gaan koken. Anders lekker laten staan bij de Aldi.
Vretecool-connaisseurs weten wellicht nog dat de Aldi een naam hoog heeft te houden wanneer het om bakken kant-en-klaar voor voor weinig gaat. Immers, de Lasagne van de Aldi was gewoon prima weg te hakken.
Vandaar dat we nog maar eens een keer naar de Aldi zijn afgereisd in het pittoreske Rotterdam-Charlois, om daar naar de achterkant van de zaak te stiefelen, alwaar de kant-en-klaar bakken voer gekoeld staan te wachten op een nieuw slachtoffer. Zoals alles bij de Aldi, staan de bakken voer in grote dozen te wachten op een hand die ze bevrijden uit de koelkasten van de van origine Duitse grootgrutter.
De inmiddels bekende en eigenlijk ook al legendarische Mama Mancini Lasagne Bolognese staat ons vanuit het koelschap vriendelijk toe te lachen, tussen de enorm grote selectie Aziatische kant-en-klaar maaltijden. Aldi koopt haar Aziatische maaltijden bij Plaza Foods uit Nijmegen. Deze voerfabriek is opgericht door de broeders Chang die hun centen hebben verdiend met een gigantische vreetschuur in Nijmegen, die gespecialiseerd is in Aziatisch eten. Dat doen ze daar al ruim 25 jaar en het was blijkbaar tijd voor iets nieuws.
Ja, zeg maar!
Aangezien de broers nogal wat ervaring hebben met enorme hoeveelheden voedsel te bereiden, leek het de heren een goed idee om dit op grotere schaal te doen voor supermarkten. En niet geheel zonder succes, want inmiddels zijn ze hofleverancier van Aziatische kant-en-klaar maaltijden voor grootgrutters in een behoorlijk deel van West-Europa. En dus ook voor de Aldi, alwaar mijn oog viel op een bak Babi Ketjap met Bami Goreng. 500 gram voer voor nog geen 3 euro is een prima aanbieding. Niet zo goedkoop als de befaamde Lasagne, want die doet €2,59 voor een kilo voer.
“restaurantkwaliteit”, wat dat dan ook moge betekenen.
De verpakking ziet er prima uit: aan de voorkant bevindt zich een doorkijkvel, waardoor je zowel de Babi Ketjap als de Bami Goreng prima ziet zitten. Er om heen zit een wrapper van karton met generiek Oosters motief en een foto van de bereidde maaltijd. Kijken of we dat straks na kunnen maken. Op de achterkant staan uiteraard de ingrediënten, de manier van bereiden en de voedingswaarden. Wat direct opvalt is dat er een gigantische berg zout in zit: 133% van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid. Nu heeft Babi Ketjap van origine ook al vrij veel zout (en veel suiker), maar voor één portie 8 gram zout is echt wel wat gortig. Gelukkig staan er ook op de verpakking dat het om “restaurantkwaliteit” gaat, dus dan komt het goed. Wat dat inhoudt, lezen we iets verder op de verpakking: “Bereid zoals in Aziatische restaurants: volgens traditionele receptuur en op hoog vuur gewokt“. Ah, dat is dus restaurantkwaliteit. Maar dat zegt eigenlijk nog steeds helemaal niets.
Tijd om de koksbuis aan te trekken
Makkelijk en snel, of niet natuurlijk. Kijk maar!
Tijd om de boel klaar te maken dan maar. Er staan ook drie verschillende bereidingswijzen op de verpakking: in de magnetron, in de koekenpan/wok of in de oven. Aangezien het slechts één maaltijd betreft en we doen alsof we haast hebben (het is immers Vretecool), pakken we de eerste methode: met de magnetron. En die bereidingswijze past ook geheel weer binnen het Vretecool-principe: makkelijk en snel. Paar gaatjes in het doorkijkvenster prikken, 6 minuten in de magnetron rammen op de hoogste stand en voor de gezelligheid even overgooien in een bord naar keuze.
De Babi en Bami zitten gescheiden in de verpakking, dus eerst even de Bami in het bord jassen om vervolgens de Babi er over heen te lepelen. Het ziet er helaas niet zo wervend uit als op de verpakking, maar heel erg goor ziet het er dan ook weer niet uit. Dit geldt overigens ook voor de geur; die is prima. Zou het dan aan de Aldi liggen? Zijn alle kant-en-klaar maaltijden van de Aldi gewoon prima? We gaan er zo gelijk achter komen, want het is tijd om te proeven.
Hulptroepen
Ook deze keer heb ik er weer hulptroepen bij gehaald in de vorm van de bekende fles Sriracha en voor de verandering ook een wijntje van de Aldi: Southern Creek Chardonnay van de Aldi voor €2,99 per fles. Die wijn is overigens echt het koopje van de week, want het is een puike Chardonnay (etiket is inmiddels veranderd) met aardig wat hout en tropisch fruit. Verwacht geen loeizware, botervette bourgogne, want dat is onmogelijk voor dit geld. Maar het is gewoon een puike fles wijn en met €17,94 voor een doosje, kan je nog eens een flesje extra opendraaien.
Eenmaal de boel opgediend ziet het er, zoals eerder aangegeven, best appetijtelijk uit. De Bami Goreng heeft genoeg vulling in de vorm van hamblokjes, prei en ei en de Babi Ketjap bevat heel veel dikke ketjap en opmerkelijk veel varkensvlees dat voor de verandering nu niet helemaal tot snot gestoofd is, maar gewoon een prima bite heeft. Voordat ik de Sriracha opendraai, eerst maar even proeven, want ook deze keer moet de chefkok weer de kans krijgen zijn gerecht te presenteren zoals hij het bedoeld heeft. En stiekem hoopten we het al, maar je weet maar nooit, het is prima te eten. Zo prima zelfs, dat ik de Sriracha dicht heb gelaten. Dit is gewoon lekker hoog op smaak. Inderdaad, de hoeveelheid zout heeft daar een behoorlijk aandeel in, maar ook de andere smaken, zoals de zoetigheid van de ketjap, komen prima tot zijn recht. Het varkensvlees, de hamblokjes en de eireepjes (eigenlijk eibonkjes) zijn allemaal stuk voor stuk aanwezig tijdens het kauwen.
Ziet er prima uit toch?
Conclusie
Wat nu, alweer een prima kant-en-klaar maaltijd? En ook deze keer weer van de Aldi? We hebben al vaker kant-en-klaar maaltijden van andere supermarkten weggewerkt, maar die waren stuk voor stuk niet te hachelen. Dit is nu de tweede maaltijd van de Aldi en ook de tweede maaltijd van de Aldi die dus prima weg te zetten is. Dit betekent uiteraard ook dat we meer maaltijden moeten gaan proberen van de Aldi, maar ook dat we overwegen een Vretecool-bokaal in het leven te gaan roepen om die jaarlijks uit te gaan reiken aan de leverancier van het beste kant-en-klaar voer volgens Vretecool. Het ziet er naar uit dat de Aldi dit jaar met deze Bokaal er vandoor gaat, maar we hebben nog ruim drie maanden, dus nog tijd genoeg voor uitgebreid onderzoek. Tips om de aanstaande hegemonie van de Aldi een halt toe te roepen kunnen jullie uiteraard kwijt in de reacties. Wij gaan in ieder geval opzoek naar meer grootgrutters-kant-en-klaar-maaltijden.
Opperdepop.
Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.
Vretecool gaat vooral over min of meer vast” voedsel, terwijl er ook prima vloeibaar consumeerbaars is, toch meneer de “ik mag alleen astronautenvoer van de dokter”-alcoholist? En het blijft blikvoer want…
… browsend door het biervak van de zwart-gele duopolist was één blik op de verpakking genoeg om het gezwind in de kar te laten glijden. Woohoo 14%! Ik drink niet vaak, maar als ik het doe, genieten de buren mee.
Terug in de bunker even ingelezen over deze impulsaankoop: “Atlas was founded in Holland the ‘50s, launching a range of strong lagers for men who were looking for a little extra kick in beer. The brand was named after the Greek mythological figure known for fighting Zeus with the Titans. Our beers are naturally brewed with a longer and more complex fermentation process, resulting in an intense yet accessible taste.” De neuk! Wie verzint dit soort dingen? Misschien iets voor een andere post want de marketingbabbel dendert veder; “Rich, robust, warming and powerful, exceptionally round, with a slightly bitter aftertaste”. Dit klinkt als een date met volslanke dame die de voorbipshygiëne niet op orde heeft. En die 14%, een mooi cijfer maar glucose zorgt voor die moeder aller katers. Is zo’n sterk brouwsel nog leuk, ga je dit je vrienden voorzetten of bestellen tijdens een date met je zoveelste Tinderella?
Pfff.. ik durf niet goed, nog even verder lezen en zie! Onze instinctieve huiver wordt beloond, het merk Atlas zit in de portfolio van United Dutch Breweries, de gifmengers die ook verantwoordelijk zijn voor de migraine uit een fles Oranjeboom en smaakjeskindermixbier X-Mark.
Allez, genoeg tekst. Het moment der waarheid is helaas niet langer uit te stellen. PCHHHHKL’K! Alsof die 14% niet genoeg is, het geluid van een halve liter opensnokken blijft toch de ultieme alcoholisten-soundtrack. Oef! Dit pils heeft de kleur van eh… van uhhh… van-de-plas-van-een-pissende-pony-met-een-ontstoken-plasbuis-in-zijn-paardeponypenis-door-het-regelmatig-recreatief-penispompen-van-ponypoepgaten-in-een-poging-tot-pretseks. Je herkent het. Sommige noemen het “amber” en niemand noemt hun dochter de-plas-van-een-pissende-pony-met-een-ontstoken-plasbuis-in-zijn-paardeponypenis-door-het-regelmatig-recreatief-penispompen-van-ponypoepgaten-in-een-poging-tot-pretseks.
De geur? Die van een goed befeest café van de avond daarvoor. Voor zekerheid de bodem bekeken, yep, zou nog goed moeten zijn.
Proeven dan maar. Oh godnakendekut, hou me bier vast! De peristaltiek van het maag-darm kanaal weigert bijna om in de voorkeursrichting te blijven gaan.
Leuk weetje voor op feestjes: kort na het overgeven voel je je vaak een stuk beter door de afgifte van endorfine aan het bloed. Deze vomit’s high is toch een stuk minder vermoeiend dan een uur rennen of fietsen en er kan gewoon gekanteld blijven worden.
Maar goed waarom had je ook alweer mijn bier vast? Oja, Atlas 14, we bespraken bier. Nog wat slokken dan. Die smaak; sterk, maar niet smaakvol. Maar vooral sterk dus, niet zacht maar vooral sterk, niet hoppig maar vooral sterk. Een niet toevallig aanwezige vrouw met een genetische Sovjet-achtergrond keek na een slok boos over de rand van haar zonnebril en riep tamelijk onvriendelijk “bier met vodka!” Ja dat dus. Dit is een makkelijk en snelle armeluize kopstoot/duikboot. Er pissen geen engeltjes over de tong, hier gaat je vleeslap onvrijwillig door de bilnaad van Satan.
Ook het schuim is geen feest; slap en korter levend dan de premature liefdesbaby van de gemiddelde Zeeuwse gereformeerde incest.
De kater. Het leven is keten van teleurstellingen en bier zou deze treurnis juist moeten doorbreken, niet versterken.
Ik lees het persbericht nog eens terug “…resulting in an intense yet accessible taste… “. Ja, over smaak valt dus best te twisten. Zelfs als iemand dit lekker zou vinden, bier is om te drinken. Dit is geen plopje om de hele middag/avond door te kantelen terwijl er getoverd wordt bij de BBQ door Van Dale, Reet en Flepz. Wat zeg ik, breng dit terug als je de kassabon nog hebt. Je kan zoveel beters kopen voor €1,22 wat je wél wil opdrinken.
Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.
We zouden beter moeten weten na de nattekrantennoodles van gisteren van de Lidl, maar we zijn naast strontkoppig ook (behalve Meneer van Dale, die kwalificeert helaas nog nietom Aldivoedsel te mogen eten) gecommitteerd om voor het Vretecool-feuilleton steeds opnieuw de fout in te gaan.
We zijn dus weer bij de Lidl geweest, want de prosecco was in de aanbieding en de voorraad was bijna op in de bunker. En het is nog net Alpenfest tot en met vandaag.
“Alpenhangjongeren. Niet de Lidl bij ons om de hoek.”
We konden dus voor een prikkie de bunkervoorraad Schwarzwälder Schinken aanvullen en daarnaast was er, zoals u reeds aan de topica kon zien, ketchup currywurst, met extra currypoeder en een houten vorkje.
“Doe maar wat, of niet, kijk maar.”
De achterkant bleek in het Gyros en het HongaarsKoreatisch Kroatisch te zijn, dus we hebben gewoon gegokt op “hoekje opentrekken en 2 minuten nuken”. Het klonk wel een beetje raar, knisperend tijdens het nuken, maar wellicht is dat omdat we het houten vorkje en de currypoeder in de bodem hadden laten zitten.
“Of je worst lust”
“Maar, meneer retecool, er was toch ook extra currypoeder en een houten vorkje extragratis bijgeleverd?” Correct, dat zeiden we al, die hadden ze in de bodem verstopt.
Zoek, zoek, vindaloo!
Handig lipje aan het currypoederzakje, het evenredig verdelen van de curry over de dampende worst is nog wel een beetje lastig, er belandt toch nog een beetje naast het bakje, maar maximaal half puntje aftrek.
Und jetzt ganz untergespritzt mit Curry und Currypulver
En dan de grote vraag: is het te beuken? Nou, dit is een prima revanche van de Lidl voor die culinaire mensenrechtenschending van gisteren, dit is namelijk prima te nassen. Ja, het is wat aan de zoute kant, maar smaakvol, er zit curry in, er is genoeg currypoeder wat het nog lekkerder maakt, de saus zelf is alleen ietwat aan de zoete kant.
“Opperdepop”
De worst is niet van het topniveau “hemarookworst”, maar lijkt zeker niet op de zompige worstfantasie die Jong Food in hun erwtensoep verwerken. We gaan dus zo na de F1 nog even terug om de voorraad op te kopen. Ideaal na-het-zuipenvoer.
Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.
Het mag voor zich spreken dat ieders eerste associatie met de Alpen het uitbundige Alpen Fest van Lidl is, niet te verwarren met het – eveneens zeer populaire en ook uitbundig gevierde – Alpenfest in Gaylord, Michigan.
En waar uitbundig gefeest wordt krijgen mensen trek. En waar mensen trek krijgen, daar breekt de pleuris uit. Tenzij je ze dus eten geeft. En als bij hoge uitzondering de Heiland er niet is om vis en brood in héle kleine stukjes te breken dan ben je al snel aangewezen op Lidl, waar dus ook het uitbundige Alpen Fest is, dus dat sluit perfect op elkaar aan.
Ondanks 700 waarschuwingen van collega Flepz0r buig ik mij toch over de indrukwekkende ingrediëntenlijst. Het zal u wellicht niet verbazen dat deze allesbehalve eetlustopwekkend is. Sterker nog, in plaats van het ineffectieve Atkins-dieet raad ik mensen met overgewicht aan dit soort ingrediëntenlijsten te bestuderen vlak voor etenstijd.
Laten we verder niet te lang stil staan bij de extreme hoeveelheid ingrediënten. Hoe is de bereiding? Die is namelijk een regelrecht feest. Al heeft de Alpenburger daar verder geen hand in, nee ik heb een nieuwe magnetron en wát. een. genot. om daar iets in op te warmen.
Als ik de magnetron vervolgens opentrek is het net of ik na drie weken vakantie thuis kom en ontdek dat er nog een halfvolle pan hachee op het aanrecht staat.
Aan het uiterlijk ligt het niet, bij deze aanblik loopt het water je in de mond.
De tastzin krijgt het helaas niet minder zwaar te verduren dan de reukzin: het is ronduit walgelijk om het broodje – dat helemaal zacht is van het vocht – uit de verpakking te halen. Mevrouw Willem omschreef deze ervaring met een hartverscheurend ‘IEUW”.
Na lang, heel lang verstijfd naar de alpenburger te staren besluit ik een hap te nemen. Dit is echt voor hele stoere knapen zeg.
Alsof je per abuis een vier weken oud lunchpakketje uit je tas haalt – in plaats van je verse bammetjes – en dan een ferme hap neemt. Al doet het qua nat-, zuur-, weeïg-, sompig- en drabberigheid ook denken aan een ongewassen muts hartstochtelijk beffen, na twee maanden intens survivallen in Borneo.
De glazig uitziende ‘saus’ doet zowel qua aanblik als qua mondgevoel het meest denken aan een zojuist warm in je mond leeggelopen abces van een melaatse dakloze in Krakau. Uniek, maar beslist niet aangenaam.
Dit smaakt zoals het er uit ziet.
Mijn lichaam redt me gelukkig uit deze situatie door zeer sterke noodsignalen af te geven die mij dwingen te kokhalzen en naar een frisse versnapering in de gedaante van een ijskoud biertje te grijpen.
N.B. Naar aanleiding van deze zeer heftige ervaring is de evenknie van deze alpenfleischburger, de alpengrillburger, in mijn koelkast in de vergetelheid geraakt. Excuses dat hier geen gedetailleerd verslag van verschijnt, al lijkt het mij volkomen uitgesloten dat de alpengrill-variant in tegenstelling tot de warme geelgroenglanzende levergelei-variant wel heel lekker is.
Helaas is dat stinkende reservewaddeneiland met bleke homosuele theedrinkende tandartsnachtmerries gisteren weer niet uit de EU opgesodemieterd. Desondanks hebben ze nog steeds niemand weten te vinden die z’n klauw in de dijk wil stoppen, dus voorlopig drijft de boel nog steeds langzaam naar de afgrond.
Omdat het vrij verkeer van goederen binnenkort over is heeft uw Redactie nog een laatste bezoek gebracht aan Rottemetandenplaat en een voorraad Vretecoolmeuk uit de stal van Rustlers ingeslagen die niet verkrijgbaar is op het vasteland en hoogstwaarschijnlijk dat de komende jaren ook niet gaan zijn. Een soort uitzwaaiweek dus en we trappen vandaag af met de All Day Breakfast Sausage Muffin. En nee, dat zijn inderdaad meer woorden dan onderdelen in de hap.
Nou, in het makkelijk en sneldepartement scoort deze punten. 65 seconden nuken, 30 seconden afblijven. Toevalligerwijs ook hoe Britse vrouwen opgewarmd worden voor copulatie, maar dat terzijde.
“Dat is helegaar geen sausage, noch een muffin”
Op en top Brits, want het is wit, maar niet zoals je het kent. Allereerst is dat geen muffin en wat er tussen die witte buns zit is al helegaar geen sausage. Het verklaart wel het gedrag van Britse vrouwen in het buitenland als ze denken dat dit een worst is.
En dan de condiments. Links kaas (NEEE DAT IS GEEN KAAS RAAHGHHAAAAAAHG), rechts een zakje ketchup. We nuken de shit vervolgens en leggen na gepaste tijd er met de vreetgrage klauwtjes vanaf te zijn gebleven de “kaas” ertussen en de ketchup erop te squirten. En dan krijg je dus dit:
En dan de grote vraag: is het te beuken? Nou, verrassend genoeg is dit het beste dat we van Rustlers in de knuistjes hebben gehad. Dit is er serieus een om in de koelkast te hebben liggen voor een vlugge ochtend. Natuurlijk, er moet betere kaas op, en met sriracha is alles lekkerder, maar met sriracha is zelfs dit lekker te maken, oh nee, wacht.
Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.
Onze Grote Mensenvriend Albert Heijn heeft onlangs een setje vegan vleeswaren “voor op de boterham” gelanceerd. Eerder dit jaar had AH al de vlees/visvervanger afdeling van een flinke uitbreiding voorzien, en de hier besproken AH Vegan Kibbeling bleek een enorme deceptie. Kortom: met niet al te hoge verwachtingen kochten wij de Pepersalami, want wij houden wel van een beetje pit op ons brood.
Om maar gelijk met de conclusie te beginnen: dit lijkt wel op het optreden van Het Nederlandse Elftal op het EK voetbal. Ook daar waren de verwachtingen bij mij vooraf niet bepaald hoog, maar desalniettemin slaagde Oranje erin me een enorm gevoel van teleurstelling te geven. Zo dus ook de AH Vega Pepersalami. Terwijl ik het pakje open maak en een paar plakjes eruit haal, ruik en voel ik al dat dit helemaal niks gaat worden. Ik neem aan dat de bedoeling was geweest om dit op “echte” salami te laten lijken, maar helaas. Dit lijkt net zoveel op salami als mijn schoonmoeder op Katja Schuurmans: in de verste verten niet. Het hoofdbestanddeel bestaat uit een soort vochtige, weke, kleffe substantie die nauwelijks te hanteren is. Het heeft allemaal de viscositeit van een klodder snot. Het is ook amper mogelijk een afzonderlijk plakje ongeschonden op je boterham te krijgen. Eenmaal een hap genomen blijkt het net zo’n ondefinieerbare, muffe, smakeloze smurrie als dat het eruit ziet. Het is niet eens vies, het is gewoon letterlijk smakeloos, en die paar zielige peperkorrels aan de rand kunnen dit niet goedmaken. Ik zeg dit niet graag, maar zelfs mijn schoonmoeder heeft nog meer smaak.
Volgens de ingredientenlijst is dit spul gemaakt op basis van rijst-eiwit, en laat dat nou ook de kern-ingredient zijn van de eerder aangehaalde AH Kibbeling-flop. Wellicht is het tijd dat de afdeling produktontwikkeling van Ahold de waarheid onder ogen ziet, en zich realiseert dat ze op grote schaal de verkeerde afslag hebben genomen. Dit begint een dusdanige aaneenschakeling van missers te worden dat zelfs een vergelijking met Hugo de Jonge zich opdringt. Terug naar de tekentafel en opnieuw beginnen!
Vleesvervangers zijn in een hoog tempo uitgegroeid tot een volwassen, mainstream en volwaardig schap in de supermarkt. Mijn eigen lokale Albert Heijn XM heeft onlangs dit schap verdubbeld van 2 naar 4 koelingsdeuren, uiteraard met een forse uitbreiding van het aanbod, en dan gaat u de komende dagen merken! Nu heb ik zelf altijd een derde illuminati-oog als het gaat om de subcategorie visvervangers, dus toen ik de AH vegan kibbeling zag heb ik er gelijk een paar in mn Coronaproof karretje gegooid! Bakje remouladesaus erbij, frietjes, en wat groene spul voor de vitamientjes. Wat een heerlijk vooruitzicht, dacht ik, terwijl mijn derde illuminati-oog donkere wolken aan de culinaire horizon ontwaardde.
Nu lijd ik wat visvervangers betreft aan een ongeneeslijke variant van Post-Traumatic Stress Disorder, en de aanleiding kunt u hier nog eens rustig nalezen. Dat ik sindsdien ook goede ervaringen heb gehad met visvervangers verandert overigens niks aan het feit dat ik nog altijd enorm op m’n hoede ben, en een rare tik in m’n rechteroog heb. Loerend voor vijandelijk gevaar, en schichtig op me heen kijkend, gooide ik thuisgekomen van de AH XM de Vegan Kibbeling in de Airfryer, terwijl ik terugdacht aan de jaren voordat ik Vegan had, en op koude, gure dagen graag een bakje tyfushete kibbeling naar binnen mocht werken. Kibbeling is wellicht het meest troostrijke streetfood dat dit land kent: warm, sappig, vet, zout en niet overdreven duur.
Ik zal u niet langer in spanning houden over de afloop: de AH Vegan Kibbeling stelde zwaar teleur. Niet zo traumatisch als die reeds genoemde keer waar ik liever niet meer over wil praten, maar toch wel een overtuigende dikke onvoldoende. De korst is nog wel OK, lekker krokant en fijn gekruid, maar de inhoud -en zoals alles in het leven gaat het ook hier om de inhoud- blijkt een massieve klomp plakrijst, wat we ook keurig teruglezen in de ingrediëntenlijst op het etiket. Zal vast erg goedkoop zijn, maar het lijkt in de verste verten niet op de inhoud van echte kibbeling. Zelfs een overdadig bad van remouladesaus kan er niets aan veranderen. Dit is niks anders dan een goedkope rijstbal. Gefrituurde supermarktsushi van het meest bedenkelijke soort.
Mijn favoriete Vegan Kibbeling maak ik al een tijdje eenvoudig zelf met behulp van dit filmpje van het Arnhemse Restaurant Studio Konijnenvoer. Kort samengevat maak je een soort bouillon dat in feite zeewater immiteert, door zout en allerlei zilte zeegroente in een pan te mikken. Daar ga je vervolgens ruw gescheurde stukken tofu in marineren, wat qua textuur heel wat dichter bij Kibbeling komt dan die AH rijst-kauwgom. Door een bierbeslagje halen, kort frituren en je hebt iets heerlijks op je bordje liggen!
raditiegetrouw bespreken we hier op de Vretecools in hoofdzaak twee soorten voer: goedkope kant-en-klaar maaltijden, en Vleeschvervangers. En die traditie gaan ze ons niet afpakken! Oh Nee!
Wat betreft de vleesvervangers had ik vorig jaar ook al eens een vegazalmpje de revue laten passeren, een visveranger dus in feite, toen geen groot succes. Inmiddels heeft dit marktsegment niet stilgezeten, en is de firma Zeastar opgestaan, één van de vele merken van het ambitieuze Vegan XL, dat al een jaar of 5 vanuit Den Haag de bovenkant van de Vegamarkt probeert te bedienen.
Uit al het ogenschijnlijk moois dat Vegan XL te bieden heeft beperken we ons vandaag even tot wat Fruit de Mer. De Kalamariz ontdekte ik min of meer bij toeval bij een bezoekje aan de Vegan Junk Food Bar, een foodconcept dat ik wellicht binnenkort ook een keer ga reviewen. Anyway, de puber in mijn gezelschap was diep onder de indruk van deze vegetarische inktvisringen, en na enig speurwerk leerde ik dat een zeer beperkt aantal Jumbo vestigingen deze verkoopt, maar je kan ze ook online bestellen, en thuis of op een pickup-point laten afleveren. Oh en het is diepvriesspul, dat staat ook nergens goed aangegeven bij de Jumbo. Gelijk vier dozen besteld want Kalamariz eet je natuurlijk in grote hoeveelheden, met goed veel knoflooksaus en wat citroenpartjes om uit te knijpen.
De gebruiksaanwijzing is nog wel een puntje van verbetering, en dan druk ik me nog erg mild uit. “Frituur tot het goudbruin ziet”, meer hulp dan dit krijg je niet aangereikt. Het heeft me hierdoor wat geëxperimenteer gekost, maar uiteindelijk was ik veruit het meest tevreden met het resultaat van een minuutje of 7 in de Airfryer. En dat resultaat was zeer behoorlijke, nauwelijks van echt te onderscheiden Calamaris. Fijn vissig van smaak, mooie krokante korst en zelfs een klein beetje die fietsbinnenband-bite, die je je vast nog wel herinnert van Calamaris op vakantie in Griekenland, waardoor het zelfs verontrustend op echte inktvis leek. En inderdaad, prima om een half pond de man van naar binnen te werken
Uw eigen Retecoolredactie heeft de smaakpapillen vrij hoog zitten, maar omdat we u ook vrij hoog hebben zitten, duwen we regelmatig amper eetbare zut achter onze huig. Dit klinkt wellicht erotischer dan u denkt. Het gaat namelijk om voorverpakt voedsel. Deze keer: voorverneukte Pulled Pork van het merk Tulip.
Nou, we hadden meteen minder trek. Gelukkig was de afsprong wel heel netjes:
Euro 3.49, en dat is ongeveer 3.49 te veel. Voor 4 cent minder haal je bij de Aldi een kilo 
Dit is op alle vlakken niets. Loop er voorbij, raak het niet aan, gooi het weg, hou afstand en hou je veilig.
Eerst de Aldiballen.
Hmmm, dat ziet er lekker uit.
Mijn eerste hapje! Euch… rugrillingen… wat is dát een flauwe smakeloze drek zeg… Bwèh, ik probeer de smaakpapillen en geheugen objectief te resetten: nope. Na een hap of zes weet ik het zeker: dit ga ik niet verder opeten. Het maaltje lijkt nog het meest op een zielloze ingedikte vermicelli-tomatensoep die systematisch beroofd is van elke smaak. Het zal best vullen, maar een blije ervaring is het niet. Verder is kauwen (duh) niet nodig, wel geven de pasta-stukjes nog het tenminste idee dat je iets binnen krijgt. Wel goed nieuws voor de paardenvrienden: de 8,5% rundvlees heb ik zintuigelijk niet kunnen waarnemen.
Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: 
Terug in de bunker even 
