Het beerdiertje heerst snoeihard

De Tardigrada, of beerdiertje, zoals ze het in het ouderwetsch Nederlands heten, heerst echt gruwelijk hard. En dat terwijl ze maximaal 1,5 millimeter groot worden.

Maar waarom heersen ze dan zo gruwelijk hard? Hoor ik jullie in koor vragen. Voornamelijk omdat het beerdiertje (onbewust moet ik bij deze naam overigens toch aan Beertje van Beers denken, nsfw.) de meest onwaarschijnlijke overlevingstactieken heeft. Toch niet echt onhandig in deze tijd van blinde paniek en andere angsten.

In het geval van droogte laat het beerdiertje zichzelf ook volledig uitdrogen en verschrompelen door al het water in zijn lichaam te vervangen door trehalose suiker. En zodra er weer vocht in de buurt is, keert hij dat proces doodeenvoudig om. Extreme druk (zes keer zwaarder dan in de diepste troggen van de oceaan) is ook geen enkel probleem voor het beerdiertje. Maar dat niet alleen, het beerdiertje is ook het enige dier op aarde dat in de ruimte kan overleven. Dus niet in een capsule, maar gewoon in de open ruimte. Ondanks de bizar lage temperatuur, vacuüm en dodelijke hoeveelheden UV-straling. Deze overlevingstactieken hebben er in geresulteerd dat het beerdiertje één van de langst levende organismes op aarde is.

De afmeting van het beerdiertje helpt daar overigens ook een stukje aan mee, want met een gemiddelde afmeting tussen de 0,1 millimeter en 1,5 millimeter, zal het beerdiertje niet heel vlot opgejaagd worden door andere jagers. En stel nou dat het beerdiertje een vijand voor zich krijgt, dan heeft het de beschikking over de meest gruwelijke mond op aarde. Check die uitklapslurf met weerhaaktanden dan. Daarom dus heerst het beerdiertje snoeihard.