Je wilde lekker snel naar huis en ach, zo nodig moest je niet, dat zou je wel halen. Nou, nee dus. Nee. Elk kiezeltje waar je auto overheen rijdt voel je tot in de kern van je overvolle blaas. Verlangend denk je aan je eigen fijne toiletje met zacht wc-papier, terwijl je je helemaal stuk ergert aan de auto voor je die het nodig vindt om steeds zúlke grote gaten te laten vallen dat er telkens een autootje voor hem invoegt. Fuck die idioot. Als hij nóg een auto voor laat, stap je uit en pis je over zijn motorkap!

Ha, eindelijk; zomer in Nederland! Die duurt ongeveer een week. In april. En nog eentje in mei. Heel juni regent het, maar dan is er nog die ene geschift hete week in juli. En jij hebt, hoe luxe kan het zijn, een tuin op het zuiden. Zó op het zuiden dat je de héle dag zon in je tuin hebt. Die ene week ga jij als echte Nederlander natuurlijk met je ligbedje in die tuin zitten, voordat de herfst die 9 maanden duurt weer begint. ’s Ochtends gaat het nog goed, lekker onder je zonneschermpje, maar dan kruipt die kutzon stiekem steeds dichter naar je toe tot er werkelijk nergens nog schaduw is! Vanwege de schroeifactor moet je dan toch bakzeil halen en vlucht je met het zweet op je rug maar naar binnen. Kutzomer ook.

Pizzatijd! Met bier. Oventje opwarmen, pizzaatje d’r in, even wachten en pizzaatje klaar. Je hebt reeds vijf minuten staan watertanden voor die oven en het hongerkwijl loopt al bijna je boordje in; hard gewerkt de hele dag, deze pizza heb je keihard verdiend. Je pakt het broodmes waarmee je zometeen je pizza in punten gaat snijden, want fuck pizzasnijder, en als een ervaren pizzabakker schuif je hem op het mes, om hem naar het aanrecht te transporteren. Wat? Wacht even. Waarom doe je dat? Op het moment dat je beseft hoe imbeciel deze actie is, flikkert je pizza van het mes af, flipt om in de lucht en dondert met een misselijkmakend geluid op de keukenvloer. Wanneer had je ook alweer voor het laatst gestofzuigd? Oef.

Je gaat wat te eten maken. Ja, echt. En daar zijn ingrediënten voor nodig. Helaas moet je die bij een supermarkt halen, waar ook andere mensen zijn en waar je eigenlijk niet altijd weet waar alles ligt. Jij hebt bijvoorbeeld, noem eens wat geks, quinoa nodig. Dat zijn glutenvrije en hele gezonde, maar tamelijk prijzige zaadjes die zich gedragen als couscous en in een salade verwerkt gaan worden, omdat je glutenvrije vegetarische visite hebt. Wat denk je? Hebben ze die shit uit het assortiment gehaald omdat het zo weinig verkocht werd bij die klotesupermarkt waar jij bent. Zucht. En dat hoor je dan pas nadat drie medewerkers de quinoa ook niet konden vinden.

Wtf to the max. Is die vliegende rat blind of zo? Jij loopt daar gewoon, minding your own business, komt er uit het niks zo’n stinkbeest opgedoken en die vindt het nodig om precies tegen je kop aan te vliegen. Duiven zijn best hard, zeker als ze recht in je gezicht komen. En niet eens even ‘sorry’ zeggen, maar gewoon doorvliegen, hè!

Zaterdagavond, eens geen verjaardagen of andere afspraken, maar gewoon op de bank hangen en een serie bingen. Gelukkig is er nog een onaangebroken zak paprikachips in de kast, want op de bank hangen zonder chips is jammer. Terwijl je toekijkt hoe Tyrion weer iets badass zegt, Lord Friendzone probeert Daenerys te imponeren en de blote tieten over het scherm bouncen, graai je hand na hand chips uit de zak, die steeds leger raakt. Op het moment dat je de laatste kruimels van je vingers aflikt, merk je hoe verkeerd deze berg gefrituurde aardappelschaafsels gevallen is… Shit.

Avondje stappen, gezellig! Ergens in de nacht kom je in aangeschoten toestand weer bij je fietsje aan, je moet immers ook weer naar huis, en dan zie je het. Gelúkkig zie je het, anders zou je met je reet op een heleboel kwijl zijn gaan zitten. Gadverdamme. Iemand heeft de moeite genomen om jóuw fiets uit te kiezen uit de veertien fietsen die hier staan en vervolgens je complete zadel onder te spugen. Waarom? Wat is het nut van iemands zadel op dergelijke wijze bevochtigen? Speeksel kun je mijns inziens op zinvollere manieren gebruiken, maar nee, ergens heeft een volslagen debiel de keuze gemaakt om jóuw fiets te markeren met zijn mondvocht. Opvoeding: niet aan iedereen besteed.

Je weet donders goed dat je de dag ná de nieuwste aflevering van GoT het complete internet moet mijden om niet bestookt te worden met spoilers, maar omdat je gruwelijk verslaafd bent, is dat een onmogelijke opgave. Onmiddellijk ga je de vijf fases van rouw in. Denial: Dit is vast een valse spoiler! Anger: Waarom post die klootzak deze spoiler?! Bargaining: Misschien kan hij nog terugkomen door Melissandre… Depression: Hij was zo leuk en hij wist niks. Acceptance: Okay. Ik ga morgen kijken hoe mijn favoriete hunk doodgestoken wordt. Snik. Oh, pas op: SPOILER. Sorry, hè.

Poosje slecht geslapen, slecht gegeten en je lichaam vindt het nodig om een oude vriend van zolder te halen: een koortslip. Het begint met een soort kriebeltje en dan moet je als de sodemieter zorgen dat je die koortslipcrème uit je kastje trekt, anders wordt het alleen maar erger. Zelfs als je nog dezelfde minuut met zo’n witte vlek op je bek loopt, wat er op zich al dubieus uitziet natuurlijk, heb je nog geen garanties. Meestal heb je sowieso een paar dagen een dikke lip en kun je niet zoenen. Lachen is ook een slecht idee, want je koortslip haat jou, dus scheurt hij als je lacht. Pijn is fijn, bloed is goed, zullen we maar zeggen.

Een heel lief iemand heeft in de pauze speciaal voor jou een fijn beugeltje voor je gehaald, die drie keer zo duur is als in de supermarkt, maar soit. Jij had nu eens oprecht trek in een lekker biertje en die allereerste slok was dan ook puur genot. Hoe je het voor elkaar krijgt weet je niet, maar het kutflesje lijkt zijn middelvinger naar je op te steken en mietert tussen je knieën door op de grond. Je zit halverwege de zaal, die enigszins afloopt, en het enige wat je kunt doen is luisteren hoe hij, ongetwijfeld gemeen lachend, onder de stoelen door rolt en op een onbekende plek blijft liggen om daar tevreden leeg te stromen. Aan jou de keuze: gauw een nieuw biertje halen en dit debacle vergeten of je verlies accepteren en beschaamd een slokje bietsen van de lieve iemand naast je.

Je bent op zomervakantie in een zonnig land, omdat zomers in Nederland haat hebben aan de hardwerkende burgers en jij toch graag een paar stralen zon wilt ervaren. Overdag vakantie, geen idee wat normale mensen dan doen, iets met zwembad en strand of zo, en ’s avonds uit eten. Je zit op een fraai terras en je hebt een goede tournedos op je bord, lekker. Van achter een plantenbak komt er een scharminkelig katje vandaan die jou met enorme manga-ogen hongerig aanstaart. Je kijkt even om je heen om te zien of niemand het merkt, en laat dan een stukje van jouw tournedos op de grond vallen, wat het katje gulzig en dankbaar verorbert. Als bij toverslag verschijnen er nog zeven andere zwerfkatten van achter die plantenbak! Die zaten waarschijnlijk met z’n allen te wachten tot scharminkel nummer één een signaal gaf, of zo, die huichelaars. Ze beginnen hartverscheurend te miauwen en verraden daarmee jouw Barmhartige Samaritaanheid. Twee boze obers komen binnen veertien seconden naar je toe om je in gebrekkig Engels duidelijk te maken dat je de katten niet moet voeren. Jóh.

Sokken haten iedereen, dat is algemeen bekend, maar ze haten voornamelijk elkaar. Daarom vinden ze het nodig om te verdwijnen in de was. Ontken het maar niet, ook jouw sokken flikken dit, je weet dat het waar is. Dit fenomeen is het grootste mysterie denkbaar volgens mij; alsof elke wasmachine in de wereld een soort Bermudadriehoek voor sokken is! Waar. Blijven. Ze. Vraagteken, uitroepteken. Natuurlijk kun jij op een dag dat je eventjes netjes gekleed moet zijn, -denk bruiloft-, geen enkel compleet paar sokken vinden tussen de onwaarschijnlijk grote berg enkele sokken in je laadje. Uit pure ellende trek je dan maar een hoge en een lage zwarte sok aan, de kleur is dan tenminste hetzelfde, en je neemt jezelf voor vaker te wassen. Of meer sokken te kopen.

Zoals elk levend organisme in dit land heb je een smartphone en daar ben je, zoals elk levend organisme in dit land, hartstikke verslaafd aan. Appjes sturen en ontvangen, het nieuws lezen en in sommige gevallen iets met Pokémon, geen idee. Omdat je je smartphone inmiddels ongeveer permanent in je hand hebt de hele dag, en het apparaat alweer bijna twee jaar je leven beheerst, is de batterijduur van niveau ‘acceptabel’ naar ‘help, ik moet hem halverwege de dag aan het infuus leggen’ gezakt. Onderweg naar het treinstation voer je nog een gezellig gesprek met je favoriete appmaatje en bij het instappen vertelt de telefoon je dat hij nog 20% batterij heeft. Shit, kut, vloek, grom! Je kent die asshole langer dan vandaag; 20% betekent helemaal geen 20%, dat betekent 2%, en inderdaad valt hij veertien seconden later helemaal uit. In je tas zit uiteraard wel een lader, maar in de trein heb je helaas geen mogelijkheid om die te utiliseren, op zich al een faal in Nederlandse treinen. Er zit dus niets anders op dan uit het raampje te staren of een krantje te lezen de komende anderhalf uur.

Idealiter te gebruiken vóórdat je die pizza laat vallen, of om, weet ik veel, schoon te maken of zo.