EXCLUSIEF: Interview met patatjihadi; Ik sta alleen maar plees te schrobben

Omdat vandaag bekend werd via The Independent en Daily Mail dat onze eigen patatjihadi’s toch niet de spectaculaire Heilige Oorlog kregen die ze hadden verwacht, toog uw eigen Retecool naar Syrië (via Skype, want weet u wel hoe gevaarlijk het daar is?) om Abu Mayo Moustache te interviewen over zijn verblijf in het oorlogsgebied. Wat blijkt? Het is in het geheel niet wat de brochure voorspeld had. “Ik sta alleen maar plees te schrobben. Ik heb zelfs al maanden geen yezidi-vrouw mogen verkrachten”.

Abu Mayo is niet tevreden. Al maanden woont hij in een tent ergens in de buurt van Kobani, waar hij amper kan slapen vanwege de geluidsoverlast van overvliegende straaljagers, die ook steeds van alles laten vallen. Hij reisde vorig jaar movember af naar Syrië, omdat hij wel een baard, maar geen snor wilde. En, nou ja, om daar “gewoon gezellig met vrienden ongelovigen af te slachten onder het genot van een kopje muntthee,” aldus de jihadist via een brakke Skype-verbinding.

Kut

Abu Mayo: “Het is hier gewoon kut. We worden echt extremistisch slecht behandeld. In de folder stond dus dat we dagelijks zouden mogen moorden, plunderen en verkrachten, maar hier komt in de praktijk niets van terecht. De reisleiders vermaken zich hier uitstekend mee, maar wij westerse extremisten krijgen alleen maar corveeklusjes. Zo sta ik al weken drie maal daags de toiletten te boenen. En weet je wat we hier te vreten krijgen? Is geen pretje hoor, wat je dan moet opruimen.”

Verkrachten

De afgereisde jihadist klaagt niet alleen over het werk dat hij te doen krijgt, ook de andere beloofde leuke dingen zijn verre van wat in de brochure stond. “Ik heb sinds april al geen maagd gezien, laat staan 72. In mei mocht ik voor het laatst een yezidi-vrouw verkrachten, maar dan wel nadat er veertien reisleiders eerst hadden gezorgd dat ze een kut had als de IJtunnel, zo uitgewoond. Ik baal hiervan. En mijn iPod doet het hier ook al niet,” meldt hij aan onze redactie.

Organisatie

Ook voor de organisatie heeft Abu geen goed woord over. “Bij de beloofde onthoofdingen mochten wij alleen maar met een roestig kromzwaard toekijken. De reisleider onthoofdde de gijzelaar en daarna moesten wij oefenen op een opblaaspop, omdat je kennelijk een echte gijzelaar maar één keer kunt onthoofden, daarna zijn ze stuk. En wij moesten dan de zooi weer opruimen. Hierbij kregen we geen handschoenen en bloed krijg je dus amper uit je kleren. Die kleren moesten we dan ook vervolgens weer wassen, ook die van de reisleider,” klaagt de extremist.

Koud

“Het is werkelijk verschrikkelijk,” zo zegt Abu. “We werden verplicht ons paspoort te verbranden als statement, en nu zitten we hier vast. Ook de beloofde ANWB-annuleringsverzekering blijkt niet te zijn afgesloten”. “Nu wordt het nog winter ook,” vervolgt hij. “Denk je lekker in de woestijn in de zon te kunnen onthoofden, blijkt dat het dus gewoon pleuriskoud is hier. Ook dat had niemand van tevoren gezegd”.

Schema

Helemaal furieus wordt Abu over het schema van de dagbesteding. “In Nederland stond ik soms pas om elf uur op, beetje solliciteren met veel spelfouten om mijn uitkering te behouden, hier moeten we er om half vijf uit. HALF VIJF, ALLAHVERDOMME!” Abu begint op dit moment in het gesprek hartverscheurend te huilen en te schreeuwen.

Facilitaire voorzieningen

De facilitaire voorzieningen laten volgens de Syriëganger ook te wensen over. “Mijn tent is zo tochtig, dat ik de wind door de bomen hoor waaien, ondanks dat er hier helemaal geen bomen zijn, ‘ stelt hij verbolgen. “Toiletten, die zijn er wel, en die zijn schoon, want dat doe wij dus. Drie maal daags.”

“Wat al helemaal erg is, is dat hier bijna nergens wifi is. We kunnen niet eens stemmen voor de Top 2000.  Ja, de reisleiders hebben prima verbinding, die hebben die onthoofdingsfilmpjes binnen drie minuten op LiveLeak staan, maar wij worden afgeknepen. Skype is tyfustraag, en die filmpjes die online gezet worden door de leiding duren voor ons uren om te laden.”

Naar huis

Het liefst zou Abu weer terug willen naar zijn moeder, die in een vinexwijk in Lelystad woont. “Daar was het altijd lekker warm,” herinnert hij zich. “De reisleiding doet er echter niets aan om mijn vertrek hier te bewerkstelligen. Volgens de leiding is het een heilige taak om de toiletten van de strijders schoon te maken. Ik vind dat niet kunnen. Inmiddels ben ik via een advocaat bezig om hier weg te komen. Onder meer de brieven aan mijn moeder, waarin ik huilend smeek weer in Lelystad te mogen wonen, en dit interview moeten als bewijs dienen dat ik niet meer geradicaliseerd ben. Mocht ik overigens binnenkort alsnog op mensen mogen schieten, dan kom ik natuurlijk terug op al mijn eerder gedane uitspraken,” zo zegt hij. “Dan ben ook jij weer gewoon een ongelovige die ik moet afslachten in naam van Allah of de reisleider.”

Abu besluit het gesprek met de mededeling dat hij weer aan het werk moet. “We hebben gisteren nogal kruidig gegeten. De stront zit tot aan het plafond.”