Er zit een middelbare man aan een tafel in een restaurant met twee andere mannen. Ik ken ze niet. Misschien zijn het z’n vrienden, misschien collega’s. Het valt me op dat de man aan het facetimen is. Het had ook een filmpje kunnen zijn, maar het beeld is zodanig zichtbaar dat het me opvalt dat zijn eigen gezicht in het kleinere schermpje boven het filmpje zweeft. Nadat er een hele woonkamer voorbij is gekomen zie ik het beeld van een vrouw in dezelfde leeftijdscategorie. Ze praten, in een restaurant.
Wat zouden ze met elkaar delen? Hoe de dag is geweest? Wat de vrouw bij Ikea heeft gekocht wellicht? Hèm moet ze dat nog vertellen. De bank weet dat al, en de Ikea ook. Die heeft dat aan haar Family-pas gelinkt en bestookt haar volgende keer met spam over het bijpassende stoeltje. De verzekeraar weet dat nog niet, maar Achmea gaat er in ieder geval voor zorgen dat Achmea straks weet dat ze naar de Ikea is geweest.
Die vrouw krijgt in eerste instantie 1,4% korting op haar autoverzekering. Na 3 maanden meten gaat de premie met 14% omhoog wegens vermeend gevaarlijk weggedrag. En daarna de premie op de inboedelverzekering: Mensen die bij Ikea shoppen hebben een hoger claimgehalte, bleek uit de inmiddels woest verzamelde dataset. Daar denk ik aan, terwijl ik reflecteer hoe iets wat 10 jaar terug weggelachen werd door mensen die riepen dat je niets te verbergen hebt nu gewoon keiharde waarheid aan het worden is.
Eén van de metgezellen van de facetimende man lacht en ik schrik even op uit mijn dystopische overpeinzingen. Ik zie hoe de derde man zich heeft onttrokken uit het sociale gebeuren door z’n eigen telefoon te bedienen. De facetimende man zit nog steeds te facetimen, hoewel het gezicht van de vrouw inmiddels vervangen is door een hond waartegen de man op de infantiele manier die mensen automatisch gebruiken als ze tegen een hond aan het praten zijn, inderdaad, tegen de hond praat.
Of het er nou iets mee te maken had weet ik niet, maar ik verzink in gedachten over Ard van der Steur. Hoe de man verantwoordelijk voor het Ministerie van Persberichten en Afluistercultuur weigerde informatie aan de kamer te sturen. Het ambtsbericht is volgens hem een kritiek instrument in de informatievoorziening tussen het OM en zijn ministerie en het kon niet de bedoeling zijn dat het OM voorzichtig met die informatievoorziening om zou gaan. Zou het echt niet in Ard op zijn gekomen dat die informatievoorziening nu ook niet werkt? Of in één van de kamerleden?
Waarom komt het in niemand op dat het overheidsorgaan dat blunder na blunder maakt met het afluisteren van advocaten wellicht de laatste is die nog het recht heeft zich op de vertrouwelijkheid van communicatie te beroepen? Van der Steur krijgt een gele kaart maar mag het nog een keer proberen. Vanavond wordt in alle talkshows nog maar weer eens uitgelegd waarom u niets te verbergen heeft, en over een jaar of 2 – als het concept van korting voor data normaal is geworden – gaat iemand vanachter een computer bepalen dat de sensors aangeven dat het auto-ongeluk uw schuld is en u daarom niet uitgekeerd krijgt. Daar denk ik aan, terwijl de facetimende man tegen de vrouw zegt dat hij haar later weer belt, ophangt en eindelijk eens aandacht gaat schenken aan z’n tafelgenoten. Er wordt gelachen, en ik stel me voor dat hij ze vertelt dat hij in ieder geval later niet hoeft uit te leggen waarom hij haar verkeerd geïnformeerd heeft.
