Deze week stond in de digiditie van het AD (die van maandag, voor de meeschrijvers) een stukje over de al een tijdje in de maak zijnde “terughackwet“. De toon van dat artikel was heel erg: “de politie mag straks in alle computers inbreken”.
We namen een kijkje naar de tekst die eerder dit jaar gepubliceerd werd voor een consultatie. Hoe gaat het hacken in z’n werk? Nou, een computer (lees hier: alles waar digitale informatie op staat of doorheen loopt) mag door een opsporingsambtenaar of een BOA (m/v, ook parttime) gehackt worden om gegevens vast te stellen, de identiteit/de locatie van de computer en/of de gebruiker vast te stellen, gegevens te kopiëren en die ontoegankelijk te maken (dus verwijderen). Wanneer mag dat? Dat mag bij een verdenking van een misdrijf waarop 4 jaar of meer staat en die (al dan niet samen met andere verdenkingen) een ernstige inbreuk op de rechtsorde oplevert, als dat dringend is voor het onderzoek. Daarvoor geeft dan de rechter-commissaris toestemming – in principe schriftelijk, maximaal voor 4 weken per bevel. Het kan ook zijn dat de toestemming mondeling wordt gegeven: in geval van kinderporno of terrorisme waarbij niet gewacht kan worden op de schriftelijke toestemming. Tevens moet in die toestemming verwerkt zijn wát er gehackt wordt en waarmee.
Als je dat vergelijkt met de mogelijkheden tot huiszoeking, wat je denk ik privacy-technisch wel ongeveer gelijk kan stellen, dan zijn dat strikte voorwaarden – een huiszoeking wordt namelijk in principe goedgekeurd door de rechter-commissaris, maar daar zijn zelfs uitzonderingen op. Bij ontwikkeling van moderne technologie hoort vaak gewoon nieuwe wetgeving. Het is waar dat we hiermee een vergaande nieuwe bevoegdheid aan de politie geven, maar wel eentje die ontworpen is volgens de regels van een rechtsstaat. Dit in tegenstelling tot de stiekeme praktijken van de VS, de afluisterwet van Plasterk, de dronemoorden van Obama en de sleepnettechnologie die dataretentiewet hanteerde.
Dat is heel verfrissend en wat dat betreft een stuk aangenamer dan de mentaliteit die recentelijk in het document over privacy en drones, waar prima argumenten voor privacy gehanteerd worden en de risico’s van drones voor de privacy uitstekend beschreven staan, werd gehanteerd. In dat document wordt een hele pagina werd gewijd aan hoe die privacyregels voor de overheid niet hoeven te gelden. Van der Steur schreef verder in de begeleidende brief, niet verrassend, dat de insteek van het kabinet was om toch vooral meer toe te staan op het gebied van drones. Die privacy-handleiding die de kamer had opgevraagd leek toch vooral erg vervelend.
Natuurlijk moeten we alert blijven dat de politie niet teveel bevoegdheden krijgt. Maar niet elke bevoegdheid is een potentiële privacy-ramp. Juist als een bevoegdheid specifiek en beperkt inzetbaar is met gerechterlijke controle en democratische verantwoording netjes in een bevoegdheid verwerkt zouden we dat toe moeten juichen als alternatief op veel minder specifieke bevoegdheden waar de rechter niets over te zeggen krijgt.
In de commentaarpanelen verschijnt aanstonds uw redactie die met gerulde bitterballen zich met u zal gaan verbazen over de Ferrari strategie, de banden van Bottas, de moordstrategie van Russel en hoe, net als in het voetbal de 
