Ieder jaar opnieuw worden we rond deze tijd bedrogen door George Michael en zijn Wham! ieder jaar opnieuw geloof ik oprecht dat dit de laatste Kerst is dat we dit ongelooflijke zeiknummer massaal moeten aanhoren, maar nee hoor. Ieder jaar opnieuw wordt je er weer mee doodgegooid in Winkelcentra, op de radio, en zelfs op onze eigenste Retekoels. En u raadt het al: deze Tweede Kerstdag valt op een vrijdag, dus alom reden om deze Kerstkneitert tot lijdend voorwerp van de Vrijdagmiddag Kutkoffer te maken! Probleem alleen is dat vrijwel alle koffers die ik voorbij zag komen (u dacht dat Redacteur bij retecool leuk werk is? forget it!) heel dicht tegen het origineel aan bleven, overigens dan weer zodanig slecht dat ik al gauw begon terug te verlangen naar de uitvoering van Wham! Bekijkt u deze gladjakker, deze griezel, deze kwijlbal of dit gedrocht maar eens. Enige lichtpuntje in deze poel van ellende is de geijkte punkrock koffer, en waar beter dan bij onze Oosterburen kunnen we terecht voor een fijn stukje Metal Last Xmas? Nee, niet die uitzending van Weihnachten mit Hitler, waarin de Führer Last Christmas zingt. Echte metal! Zoals de uitvoering van Amen Am Arsch, of de winnaar van deze week, rechtstreeks uit Nürnberg, Germany: Daily Grind!
Vrijdagmiddag KutKoffer: Killing me softly
Ach weemoed ende nostalgie. Ik zie de platenhoes nog voor me; een typisch Duitse struise blonde dame met een uitgebluste blik tegen een zwarte achtergrond. De langspeelplaat werd bij ons thuis een tijdlang grijsgedraaid. Pas jaren later toen de Fugees het nummer coverden in 1996 hoorde ik het weer.
Origineel
Het origineel van Killing me softly is in 1972 uitgebracht door Lori Lieberman. Zij schreef de tekst na het horen van het nummer Empty Chairs van Don Mclean. Het nummer werd pas een hit door de cover van Roberta Flack. De versie van Flack verschilde niet veel met die van Lieberman, maar Flack genoot meer naamsbekendheid en maakte het nummer vervolgens tot een wereldwijde hit.
De cover van de Fugees deed het zelfs nog beter, maar zorgde er wel voor dat je geneigd bent om ‘One Time!’ door het refrein heen te roepen. Van dit succes wilden natuurlijk meer mensen genieten en daarom is het nummer keer op keer driftig gecoverd. Over het algemeen waren deze versies tenenkommend (oor-ebola alert!) maar het nummer werd in 1988 pas echt volledig verkracht door Al B. Sure, a.k.a Mister Unibrow, die er een kringspierverslappend nummer van bakte. Pikant detail is wel dat de Fugees delen van zijn ad lip’s gebruikten in hun latere uitvoering en er wel mee wegkwamen.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Jefferson Airplane – White Rabbit (Psychedelic Electric Blues Cover)
Niet dat je het vroeg, maar ik heb diepe haatgevoelens richting Jefferson Airplane. Daarom.
Lichte blijdschap dan ook dat Harm de VEO misbruikt als linkdumpplek alsof het niets kost. Want aldaar leerden we van hem dat er een niet zo kutte koffer is van White Rabbit. Kijk Luister, dit smaakt mij wel, dnaks Harm!
Vrijdagmiddag Kutkoffer: It’s Now Or Never
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert It’s Now Or Never van de enige King die ik als Republikein kan waarderen: Elvis Presley. (neuriet Oh Sole Mio) Maar goed, het zal u niet verbazen dat er onvoorstelbaar veel koffers van dit nummer zijn, dus ik beperk het tot de hoogst opmerkelijke. We trappen vrolijk af met Rachid Taha, de Arabische King, op de voet gevolgd door Shakeel Inam, de Indische Elvis, en de compleet over the top Italiaanse koffer van Cristiano Nichelle en als afsluiter van dit eerste blokje Jack Terry, inderdaad, de Duitse en bovendien -oh horror- Duitstalige Elvis. En we blijven even bij onze Oosterburen, waar we Amanda Lear aantreffen, de voormalige natte droom van menige oudere jongere en ik moet zeggen dat zij hij zij de tand des tijds aardig goed heeft doorstaan. Waarna we even op adem komen op de vrolijke Reggase-klanken van Johnny London, wellicht de sneuste artiestennaam in de geschiedenis. In het blokje klote- en smakeloze eenheidsworst serveren wij u deze week Wet Wet Wet, Chris Isaak, en Duke of Hazzard John Schneider, wat ook al zo fout Duits klinkt. En van foute Duitsers is het natuurlijk een kleine stap naar de winnaar van de Gouden Kut van de Week: ex-LPF Minister Vreemdelingenzaken en Integratie Hilbrand Nawijn! U weet wel, die poef met dat gezicht erop getekend, die in het programma Popstars zijn versie van It’s Now Or Never ten gehore brengt. De optie Never heeft nog nooit zo aanlokkelijk geleken.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: ik leen dit even, akkoord?
Vandaag kutkoffers maar dan anders, meer selectief lenen.
Want nog altijd geldt het gouden adagium “beter goed gejat dan slecht geschreven”, het is de kortste weg naar de kassa.
- Zo rukt Jeff Lynne van ELO zo hard op The Beatles dat ie het akkoordenschema van Yesterday leende voor een eigen kutnummer.
- Radiohead hadden ooit Sexy Sadie van The Beatles gehoord en bij gebrek aan ovenschaal gebruikte ze dat maar als bodem voor hun Karma Police (extra grappige titel nu).
- De Jatmozen van Oasis werden zelf geript door de neppunkers van Green Day.
- Etc.
- Enz.
Dit alles wordt prima verhaald door David Bennett en zijn Piano in:
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Every Breath You Take
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert Every Breath You Take, met afstand de grootste moneymaking hit van The Police. We trappen gelijk gezellig af met een stukje Polka van “Weird Al” Yankovic, als onderdeel van een van zijn vele Polka-medleys. Snel verder naar de eveneens vrolijke pretpunk klanken van Everclear, en de zo mogelijk nòg vrolijker klinkende versie van Disco Queen Gloria Gaynor. De meest jonge Retecoollezertjes zullen trouwens de versie van Puff Daddy (uit 1997) wel beter kennen dan het origineel van The Police uit 1983. Dan wordt het stilaan tijd u in een gepaste kutstemming te brengen alvorens de winnaar bekend te maken, en dat gaat prima met de versie van Hippie Queen Melanie, een dame die de kunst verstaat om elk nummer dat zij ter hand neemt exact hetzelfde te laten klinken. En dan is het wekelijkse grote moment daar, de uitrijking van de Gouden Kut, een eer deze week te beurt valt aan de voormalige steuntrekkers van UB40. Een band die in een grijs verleden ooit 2 aardige platen maakte, maar sindsdien is verworden tot een soort Reggeaversie van James Last, door tal van prachtige liederen te verminken tot een laf, bleek stukje bloedeloze eenheidsworst. UB40 is zodanig slecht dat het ronduit tragisch is, en je hoopt dat ze maar snel een vliegtuigongeluk mogen krijgen om ze uit hun ellendige bestaan te verlossen. Het enige positieve aan UB40 is dat het wel bruikbaar is als je last hebt van voortijdige zaadlozing. Dat wanneer je zeg maar te snel te geil bent, je gewoon een UB40 nummer opzet, en het probleem is direct geweken. Verder is het als achtergrondmuziek nog best te verteren als je luidruchtig staat de stofzuigen, te drilboren of een JSF achteruit aan het inparkeren bent.
Vrijdagmiddag KutKoffer: Dedication to my Ex (Miss That)
Goedemiddag, het is vrijdagmiddag en we hebben weer eens een kutkoffer om je voetzolen bij af te likken.
Dedication to my Ex (Miss that) is origineel bedacht door ene LLoyd die het nummer in 2011 samen met Andre 3000 (Outkast) produceerde. Het zou wat betreft Nederland zijn enige hitje worden. Check vooral even de originele clip waarin we Stephanie Beatriz, beter bekend als de knorrige Detective Diaz in de serie Brookyn Nine Nine, van een hele andere kant zien. Later heeft diezelfde Andre 3000 hier nog een parodie op gemaakt en zo kwam The Pussy…cat song in het leven. Leuk! Dacht The Young Stage Band, een band die zichtbaar al jaren onder dezelfde naam speelt, laten we hier een cover van maken! Helaas konden ze vervolgens niet de keuze maken of ze nu het origineel of de Pussycat versie gingen doen, of was het nu Shocking Blue? Kattengejank is het zeker.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: De Stoopjes – ‘N kind is net ’n speeltuin
Jezus neuking garistus, niet dat je ooit wilde weten hoe een klaarkomende walrus in doodsnood klinkt, maar dankzij de Stoopjes mag deze toch van de bucket (it is bouquet!, boo-kay) list.
Want het illustere duo met een hoger gewicht dan IQ is liefdevol los gegaan op:
Geen idee of dit codetaal is voor pedosensuele kinderconsumptie maar er bleken toch nog dingen erger te zijn dan het bepotelen van minderjarigen en Trump/Noord-Korea: de blije brengers van deze aubade. En dit zijn nog maar stoopjes, mag je raden als een grote stoop semi-gecontroleerd lucht laat ontsnappen uit lichaamsopeningen. Voor de liefde van Reet noggesaantoezeg, da’s toch nie normaal!?
Gelukkig kan er tegenwoordig veel, maar zelfs 14 datacenters vol stampende harde waren bleken niet genoeg om hier succesvol de autotune op te kunnen bedrijven. Zet alvast een pan met vloeibaar lood klaar, je oren en ogen zullen je dankbaar zijn.
Edit!
Omdat jullie puristen zijn:
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Creep
Er wordt wel gezegd dat een muzikale compositie pas echt goed is, als ie overeind blijft wanneer gecoverd in een andere stijl. Ja vast, men zegt al zoveel. Maar het mág gezegd, Creep van Radiohead doorstaat de test zonder problemen wanneer Postmodern Jukebox en Haley Reinhart ermee weg zijn.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Come Together
Gofferdomme, lieve Retecoollezertjes! Alwéér zo’n heersende aflevering van die verrot fijne Vrijdagmiddag Kutkoffer! Nog even de spelregels uitgelegd: in de VMKK gaan we op zoek naar de allerberoerdste koffer van een bekende TOP2000 kneitert, steevast met een van-kwaad-tot-erger opbouw. Deze week richten we ons op Come Together, hitje van The Beatles uit 1969, dat afgelopen maand een totaal andere betekenis kreeg nadat Paul McCartney bekende dat The Beatles aan zelfbevrediging in groepsverband deden.
Om onze vriendelijke Retecool-huisvriend Monade het gras alvast voor de voeten weg te maaien starten we maar gelijk met de Shitty Flute versie, dan hebben we het maar vast gehad.
Snel door naar de betere kant van het spectrum, waar de spetterende Ike & Tina Turner niet mogen ontbreken! Joe Cocker is ook nog wel aardig, Michael Jackson geven we het voordeel van de twijfel, maar beter dan dit wordt het echt niet.
De Arctic Monkeys, echt serieus. Moest dat nou? Zelfde vraag ook voor de franstalige Les Rolling Bidochons, die er in deze video uit zien als het Pit-stop team van Max Verstappen. Stilaan pijnlijk worden de versies van The Eurythmics en BG & Joanna Stingray. Snel door met de OMGTWF varianten van Soundgarden, ene Junior Vasquez, Spiralmouth en het onvergetelijke duo Erik Truffaz & Sly Johnson.
Waarmee we zijn aangekomen bij de trotse winnaar vaan de Gouden Kut van de week: Aerosmith! Sowieso is dit een mega kutband van de bovenste plank, maar wat ze hier doen heeft een stuitend gebrek aan smaak, inspiratie en bezieling. Dit zou anno 2018 in America’s Got Talent hoonlachend binnen 30 seconden zijn afgeserveerd.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Bridge Over Troubled Water
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert Bridge Over Troubled Water, bekend natuurlijk van Nick & Simon & Garfunkel. Oh nee, Nick was toen al solo gegaan! Alleen Simon & Garfunkel dus, maar ook voor dit duo wat het zo’n beetje hun zwanenzang. De componist Paul Simon heeft zich zowel muzikaal als qua tekst wel héél erg laten inspireren door oude gospelsongs. Gewoontegetrouw beginnen we aan de top met wat geslaagde koffers en dalen dan langzaam af tot in de diepste kelders where no man has been before. In dit geval is de start een makkie, dat is natuurlijk de merg & been versie van Johnny Cash. Ook andere zeer respectabele artiesten hebben er zeer pruimbare versies van gemaakt, zoals Elvis Presley en Aretha Franklin. Maar gaat u alstublieft nu niet denken dat we uitsluitend misdienaarkoffers hebben vandaag! Tjek de heerlijk Country & Western van Buck Owens, en schuif de stoelen aan de kant en doe die voetjes van de vloer voor de snoeihard heersende discostamper van PJB begeleid door Hannah & Her Sisters, of de gloedvolle jaren 70 Disco Classic van Linda Clifford! Ja maar Webbie, we hebben tot nu toe weinig kuts gehoord, hoe zit dat nou? Nou, dat zit dus als volgt, dat er nog een ander genre zich over dit lied heeft ontfermt en dat zijn de Goede Doelen gedrochten. Artiesten zingen voor Ramp X om geld in te zamelen, en precies in die hoek van het spectrum gaan we deze week de Gouden Kut™ uitreiken. Runners Up zijn The Children in Need Choir, een soort Hinderen voor Hinderen die geld inzamelen voor, zo vermoeden we, Kinderen in Nood. Maar de overduidelijk winnaar deze week is een groep artiesten uit Hong Kong die er een soort We Are The World gedrocht van hebben gemaakt voor slachtoffers van een overstroming in wat toen nog buurland China was. Luister en huiver!
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Because The Night
Welkom bij weer een aflevering van Retecool’s Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert Because The Night, bekend natuurlijk van Patti Smith. Maar wat u wellicht niet wist is dat het nummer oorspronkelijk geschreven is door Bruce Springsteen ten behoeve van zijn Darkness At The Edge Of Town album, maar het uiteindelijk niet gebruikte. Zeer pruimbaar is de versie door 10.000 Maniacs, bij mij in ieder geval ook de bekendste. Maar dat terzijde, want we zoeken natuurlijk de rotte appels in de mand met koffers. Zoals de L.A. band Keel, die er een soort Final Countdown van maakten, een versie die erg op mijn lachspieren werkt. Dat deed overigens ook het steenkolenengels van het Duitse meisjesduo Ina Thomas & Julian Schlage. We blijven nog even in de hoek met nauwelijks verstaanbaar Engels, eerst bij de Duitse koffersnol Cascade, het Tsjechische Insane Ride, en aansluitend bij de Bulgaar Liter Jack, een naam die vermoedelijk gesponsord is door een bekend Whiskeymerk. Jack heeft er een zeer bijzonder soort Eminem variant van gemaakt. Rest ons nog de uitreiking van de Gouden Kut van de week, die enigszins ironisch dit keer gaat naar de zeer fraaigevormde Italiaanse Chiara Aluigi, waarvan we op het oog vermoeden dat ze al een exemplaar bezit. Ook zij scoort hoge cijfers van de jury voor de ronduit stuitend slechte Engelse uitspraak die over haar pruillippen komt. In combinatie met de bloemetjesgordijnen in haar bejaardenhuis interieur èn het amateuristische acteerwerk is het ronduit hilarisch. Al moeten we ook eerlijk toegeven dat ze twee fraaie kroonluchters heeft hangen.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Bad Moon Rising
U leest het goed, lieve Retecoollezertjes: de legendarische Vrijdagmiddag Kutkoffer (VMKK voor de kenners) is terug! Om uw geheugen, en ook dat van onszelf, op te frissen: in de VMKK gaan we op zoek naar de allerberoerdste koffer van een bekende TOP2000 kneitert, steevast met een van-kwaad-tot-erger opbouw.
Vandaag dus Bad Moon Rising uit 1969, origineel van Creedence Clearwater Revival, pioniers in het countryrock genre. Het nummer is ontelbaar vaak door anderen uitgevoerd maar we beperken ons hier even tot de meest OMGWTFBBQ’s. We trappen voorzichtig af met The Killers, die tijdens concerten een bloedeloze kopie van het origineel spelen. Een veilige keuze wellicht, want als je er iets aan gaat veranderen dan schiet het nogal snel helemaal de verkeerde kant op zoals bij The Country Wildcats, die er niet alleen uitzien als een zevental youtube fashion influenzers, maar ook zo klinken. Vervolgens dalen we in alle opzichten af naar Australië, waar het bandje The Reels een bescheiden hit had met deze versie. Wat is dit eigenlijk? Electro-operette? Gauw door naar Arborea, die er een Gothic Emo draai aan gaven, ideaal dus om uw polsen bij door te snijden. Dan nog even uw speciale aandacht voor de Tjechische Pavel Novák, die er gelijk in 1970 in stemmige zwart-wit beelden een soort trol-song van wist te maken, met hoogst bijzondere danspasjes!
Dan nu tromgeroffel en trompetgeschal voor de winnaar van de Gouden Kut van deze week: ons eigen ras-Amsterdamse Henny Hofstede, aka de nieuwe Manita! Hollandse Hits Horror op z’n ergst, compleet met no-budget video en steenkolen Engels! U was gewaarschuwd!
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Africa
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert Africa van Toto, deze week in het nieuws wegens het overlijden van hun bassist. Eindelijk eens wat opwinding rondom de band, want verder is Toto een verzameling suffe studiomuzikanten, en daardoor met afstand de saaiste band ter wereld. Ook hun composities zijn van een slaapverwekkende saaiheid, zo ook de VMKK van deze week, maar toch zijn er heel wat artiesten die hun stinkende best hebben gedaan een uitvoering neer te zetten die die van Toto qua saaiheid overtreft. Zoals Chris de Burgh, de man behoeft nauwelijks toelichting. Oh dat was te vrolijk voor u? Dan heb ik Subaudible Hum voor u! Ook weinig opwekkend is de emo-rock Chaos Devine, en de 13-in-een-dozijn metal van Quitdrive. Van een totaal ander kaliber is de versie van Sarah Morgann and Kirby Heyborne, dat de treurige uitstraling heeft van een verregende EO jongerendag. Ook in kringen van kunstacademici is het nummer onder handen genomen, onder andere het uiterst moderne kunstenaarskoor Vocal Evolution, en de Sloveense kunstkneiterts van Perpetuum Jazzile, en hun pijnlijk vrolijke happy happy joy joy interpretatie. Au! Dan voelt de snoeihard techno van DJ Sputnik ineens heel aangenaam, evenals de opwekkende niggah-rap klanken van Down Low. Voor de uitreiking van de Gouden Kut van de week dalen we dit keer af naar Oeteldonk Leipzig, alwaar het Feesteam van The Glitterboys er eine ganz tollen Partyabend von geht machen! Jawohl! Sofort!