Welkom bij weer een aflevering van Retecools Goede Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert To Love Somebody van The Bee Gees, een oudje uit 1967. Naar verluid is het nummer een verkapte homo-liefdesbetoon van de Gibb broertjes aan hun manager Robert Stigwood. Anyway, het nummer bleek al direct een joekel van een evergreen, want direct na het verschijnen is het waanzinnig vaak gecoverd. Voor mij is de meest bekende de versie van Gram Parson en zijn Flying Burrito Brothers. Maar we hebben voor u ook prachtig retro-hipster beeldmateriaal gevonden van vertolkingen door Janis Joplin, Retecool cultheld Tom Jones en Nina Simone. Later gevolg door Jimmy Sommerville, Smashing Pumpkins voorman Billy Corgan en -even slikken- Michael Bolton. Van meer recente oorsprong zijn de clipjes van de Canades zangeres Marie-Andrée Bergeron, bekend onder haar artiestennaam IMA, het überhippe clipje van de eveneens Canadese Michael Bublé en American Idol Clay Aiken. Eigenlijk allemaal best goed te verteren en des te groter is dan ook het contrast, zowel muzikaal als visueel, met de winnaar van de Gouden Kut van deze week: onze onsympathieke zuiderbuur Nick de Vos! Nick is niet alleen zanger, maar ook drummer, aldus zijn biografie. Wij raden hem dringend aan zijn plek achter het drumstel weer op te zoeken.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: The Final Countdown
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert The Final Countdown van de Zweedse poedelhaarrockers van Europe. Het lied dat letterlijk aan de wieg stond van de oerknal van de VMKK, vanwege het feit dat filmpjes als deze een paar jaar geleden de ronde deden. We beginnen zoals gebruikelijk aan de prettige kant van het spectrum, meer bepaald met de vrolijke punk-ska klanken van Wisecracker, de heerlijk lullige orgelman Mambo Kurt en de pure pretpunk van de Toy Dolls die aantonen dat OMGWTF niet per definitie iets negatiefs is. Daarna wordt het helaas snel erger met een blokje kleinkunst, bestaande uit Chiara, de contemplatieve piano solo versie van Scott D. Davis en de übermoderne ADHD Jazz van de Dolapdere Big Gang. Door gaat het naar de uiterst middelmatige speedrock van VMKK stamgasten Nicotine en de deprimerende doomversie van Farrah, waarbij zelfs Joy Division vrolijk afsteekt. Hoge ogen gooide Ely Bruna bij de VMKK jury, die even dacht met Krezip van doen te hebben. Wat ons tenslotte brengt bij de onbetwiste, unaniem verkozen winnaar van de Gouden Kut van de Week: Ben in de Band! Gaat u er maar eens even lekker voor zitten. And don’t shoot the messenger!
VrijdagMiddag KutKoffer: Sweet Caroline
Voor de Kutkoffer van de week zijn we wederom de TOP2000 lijst ingedoken, en kwamen op de proppen met Sweet Caroline, zo’n Golden Oldie kneitert van Niel Diamond. Naar verluidt is het liedje in 1969 geschreven als muzikale groet aan de destijds 11 jarige dochter van John Kennedy. Neil was natuurlijk de godfather van de Soft Rock golf, eind jaren 60 en de gehele jaren 70; een genre dat recent weer volop in de aandacht staat dankzij achtereenvolgens het muzikaal fenomeen Lounge, en het instituut Hipsters die het heel ironisch omarmden. Dan graag nu uw aandacht voor de uitreiking van de wekelijkse Gouden Kut, lieve Retecoollezertjes, een eer die deze week te beurt valt aan de 13 jarige Vlaamse knul Gilles Simoens! Direct na de geboorte werd Gilles in een driedelig krijtstreeppak gehesen door zijn Neo-liberale ouders, en sindsdien is de jongen niet meer in andere kledij gezien. We hebben hier dus van doen met een ouwe heer van stand van 13 jaar oud, een beetje zoals Hans Wiegel in zijn jonge jaren. Ondanks dat het manneke z’n ballen nog niet zijn ingedaald, laat staan over passief dan wel actief stemrecht beschikt, heeft dat hem er niet van kunnen weerhouden een indrukwekkende politieke carrière uit de grond te stampen. Ik neem trouwens aan dat zijn fanclub bestaat uit zijn politieke aanhang, want de zangcarrière die dit jonge multitalent inmiddels gestart is lijkt me een typisch gevalletje bad carreer move. Door middel van vetkuif en opgeplakte bakkebaarden lijkt hij te willen aangeven in de verkeerde tijd geboren te zijn, en het verbaast derhalve ook niet dat de muzikale smaak van Gilles zo mogelijk nòg conservatiever is dan zijn politieke ideeën. Onderstaand clipje is overigens opgenomen op zijn eenzame jongens zolderkamer. Gordon en Albert Verlinde schijnen reeds in gevecht te zijn wie zijn Nederlandse manager mag worden.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Royal Republic – Venus
Da’s het mooie van een kut, ook al wordt ze gekopieerd het blijft kut.
Misschien komt dat ook wel omdat RR ver wegblijft van Neerlans Trots, maar meer een slappe inspiratieloze kopie heeft getrokken van de Bananarama-versie, die zelf ook al een slappe inspiratieloze kopie was.
Tot zover geen posthume Veres van Mariska in de muzikale poepert. Misschien kan de video ons nog redden? Hahaha, nee. Dit is waarschijnlijk wat mensen zien die This is Spinal Tap niet leuk vinden. Niet te doen.
Gelukkig got she it nog (and Venus was her name)
Vrijdagmiddag KutKoffer: Riders on the Storm
Deze gouwe ouwe gaat u ook zeker in de top 2000 tegenkomen dit jaar. Straight from the seventies waaien de rijders weer door je deur. Of je nu van het nummer houdt of niet, het is toch een van de meest karakteristieke deuntjes van dat tijdperk. Het baslijntje, het Hammond orgel en de klaterende regen glijden langs uw trommelvliezen als Jim zijn donkerbruine stem laat horen.
Het zou de laatste hitsingle van the Doors gaan worden aangezien kort daarna Jim het nodig vond een halve apotheek in zijn mik te douwen. Natuurlijk wil iedereen het succes van dit nummer evenaren, en dus is er een hele shizzle artiesten die hier een graantje van mee willen pikken. The 69 Eyes hebben geen Hammond, en kunnen ook niet zingen. Santana moest dit blijkbaar spelen, maar had er totaal geen zin in.. Creed doet het zelfs bijna beter dan het origineel. Maar de allerslechtste allertijden komt toch wel van Annabel Lamb, die met haar versie in de jaren 80 zeer opzienbarend nog op de 27ste plaats belande van de engelse top 40. Waarmee we nog maar een keer bevestigen dat mensen met Engels geen smaak hebben.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: PostmodernJukebox, Black Hole Sun (Soundgarden)
PMJ trekt Grunge-cliché BHS maar weer eens tevoorschijn, want het zou hun 10-jarige annefessarie zijn van de eerste kutkoffer van dit nummer.
Nu buigt ruimtetijd anders bij zwarte gaten, maar de eerste versie was toch echt acht jaar geleden. Drie jaar geleden hadden ze nog een wachtmuziekhit met deze versie, maar dat maakt het nog geen 10.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Polka Floyd – Comfortably Numb
2024 was bij tijd en wijle kut en 2025 is ook al weer stuk, al zijn er ook goede vooruitzichten.
Gelukkig is er altijd prima muziek om de polsen bij door te snijden (in de lengte voor het echie, dwars voor alleen aandacht). Uiteraard mag je ook met plezier eruit stappen. More polka vicar?
Praten over zelfdoding kan bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie. Telefoon 0900-0113 of www.113.nl
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Paranoid
Gofferdomme, lieve Retecoollezertjes! Alwéér zo’n heersende aflevering van die verrot fijne Vrijdagmiddag Kutkoffer! Nog even de spelregels uitgelegd: in de VMKK gaan we op zoek naar de allerberoerdste koffer van een bekende TOP2000 kneitert, steevast met een van-kwaad-tot-erger opbouw. Deze week richten we ons op Paranoid, de one hit wonder uit 1970 van Ozzy Osbournes Black Sabbath, afgelopen oudjaarsdag nog op een zeer verdienstelijke 111e plek in de TOP2000. Classic Rock op z’n best! Laten we eens kijken hoe anderen dat om zeep hielpen.
We starten met de deathmetal versie van Dillinger Escape Plan, gevolgd door de zwoele Caraïbisch klanken van Taggy Matcher, de OMGWTF-ADHD editie van de Braziliaanse Dickies, de prachtig ingehouden, dramatische versie van onze vrienden van de Hayseed Dixies, en de neurotische Madchester variant van de Inspiral Carpets. En, ome God, horen we daar
Soft Cell? Au! M’n oren!! Heel apart is deze deprimerende Kensington-achtige uitvoering van -hoe toepasselijk!- Hellsongs, en apart is ook deze boterjusgladde en werkelijk onherkenbare rockballad die Diesel ervan gemaakt heeft. Minstens zo onherkenbaar als deze versie van Adam Parfrey. Waarmee we dan zijn aanbeland bij de winnaars van De Gouden Kut van deze week!
Uw applaus graag voor het Duitse Duo Cindy en Bert. Jazeker, dezelfde Bert die later met Ernie een duo zou vormen! Cindy is naar verluidt de reden dat Bert homo kreeg. Want waar in onderstaande clipje Cindy en Bert nog wel door zouden kunnen voor de Germaanse tegenhanger van het hippie duo Sonny & Cher, bleken ze al snel te transformeren naar het Duitse equivalent van godbetert Gert en Hermien, met zwaar gereformeerde Heimat meuk zoals deze draak (popquiz feitje: tekst van deze Nederlander). Is het raar dat Bert voor de herenliefde koos?
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Michelle
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert Michelle van The Beatles. Overduidelijk geschreven door Paul McCartney, die het lied aanvankelijk als een grap maakte met een hoop quasi-Frans in een periode dat het enorm Swag was om Frans te doen. Bij de opnames voor Rubber Soul werd dat omgezet in bonafide Frans. En zoals met elke Beatles Compositie is de lijst met covers vrijwel eindeloos, dus verwacht vooral niet dat onze bloemlezing compleet is. We beginnen gewoon met de geijkte vaste waardes, zoals de onvermijdelijke boterjus gladde versie van James Last. Ook was er nog de versie van The Overlanders die nog eerder dan de Beatles zelf er een hitje mee scoorden in 1966. Ook zeer bijzonder is de hardkoor klassieke versie van Cathy Berberian, evenals de hoogst moderne Jazz versie van Ramsey Lewis. Of wat dacht u van de zwaar bombastische uitvoering van Richard Cocciante? De winnaar van deze week is iemand die zo’n Gouden Kut niet echt meer nodig heeft: Xaviera Hollander! Uiteraard meer bekend als The Happy Hooker. Maakte in de vroege jaren 70 wat artistiek bedoelde doch knullige softpr0n filmpjes, en wellicht als aanvullende merchandising was het nodig om een muziekalbum vol te hijgen. het is maar goed dat Xaviera hollander haar day job niet heeft opgezegd voor deze muzikale hobby. Het schijnt dat zij zelfs aan de oorsprong ligt van de uitdrukking “voor het zingen de kerk uitgaan”. Maar als u houdt van dames van middelbare leeftijd die hijgen alsof ze heel overmoedig de trap in plaats van de lift hebben genomen, dan is dit uw muziek!
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Magdalena Bay – Ashes to Ashes
Uit de serie Like A Version, waagt duo Magdalena Bay zich aan Ashes to Ashes van den Dave.
Klinkt fris maar blijft ook redelijk veilig dicht bij het origineel. Primaleuk, maar is het ook kut? Wel, de bassist doodt het uit daar, er zijn puntige drums en fijn accentuerende klavierklanken. Maar die zang … “zwijmelend ondervoed kindvrouwtje stijgt niet uit boven het tevergeefs pretentievol niveau van een studentenbandje” (dank je Web). Die kan inderdaad wel wat grotere longen gebruiken, de pulmones dan hè, scheelt ook weer wat microfoon-fellatio.
“The shrieking of nothing is killing.”
Vrijdagmiddag KutKoffer: Lucy in the Sky with Diamonds
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. Vandaag storten we ons op de hippiekneiter Lucy in the Sky with Diamonds van The Beatles.
Drugs
Lucy in the Sky with Diamonds is het lied waarvan iedereen roept dat het over drugs gaat. In werkelijkheid vertelt het over een kindertekening die de zoon van John Lennon, Julian, op de kleuterschool had gemaakt. Vele grootheden hebben dit nummer op vinyl laten persen met alle gevolgen van dien. Elton John, Bono, The Black Crows en dan hebben we het nog niet eens over de gesproken versie van William Shatner. Stuk voor stuk niet om aan te horen.
Verkrachting
Nu hadden we al geroepen dat het nummer niet over drugs gaat. Maar er is een hele nieuwe generatie die nog nooit van Wikipedia gehoord heeft. Dus Toen Moby en Miley Cyrus het tijdens een trip bedachten dat het wel eens leuk was om ook eens een cover te maken, hadden ze beter even een paar uur kunnen wachten en niet direct aan de slag moeten gaan. Het product wat dit heeft opgeleverd kan het best worden omschreven als verkrachting van muzikaal erfgoed. Omdat het Miley weer niet gelukt is om tijdens de opnamen haar kleren aan te houden, is deze videoclip niet geschikt voor op de werkvloer. Eigenlijk is hij helemaal niet geschikt om naar te kijken. En al helemaal niet om te luisteren.
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Let’s Get it on.
Geinspireerd door een kutgeintje van Reddit.com ben ik voor u eens op zoek gegaan naar welke artiest dit nummer het meest wist te verkrachten. Liedjes die over neuqsechs gaan hebben bezieling nodig. Kortom, wil je het goed uitvoeren, dan moet je geil zijn als je het zingt. En niet zomaar een beetje met een kreunstem gaan zingen. Of als vrouw een beetje het tempo gaan bepalen. En van een trompet is nog nooit iemand geil geworden. En als je echt wil dat je chicky van schrik dicht groeit, zet dan vooral deze a-capella versie op
Vrijdagmiddag Kutkoffer: Let It Be
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert Let It Be van The Beatles. We hebben een imposante lijst te gaan dus we trappen gelijk af met Ferry Aid, een groep artiesten onder leiding van Paul McCartney, die in 1987 geld inzamelde voor de slachtoffers van de gezonken veerboot Herald Of Free Enterprise. Van een gezonken wrak is het een kleine overstap naar Jimmy Rotten, de buitenechtelijke broer van Johnny, met zijn fierdepiep techno versie. Minstens zo bijzonder is de versie van Meat Loaf, en wellicht ook die van Jon Bon Jovi. In de rubriek prachtige retro clipjes van vroeger kunnen wij u verblijden met Nana Mouskouri en Leo Sayer. En dan het topje van de ijsberg, lieve Retecoollezertjes, waar we deze week een heuse foto-finish hebben. De zeer vermeldenswaardige Runner-Up is een echte must see, vertolkt door zanger Tongo uit Peru, waar ze Joran van der Sloot voor minder achter de tralies hebben gezet. Nee, niks geen oudbakken panfluiten! Denk aan de Chanel 9 Neus van The Fast Show! Het lied heet trouwens hier heel sneaky Lady Bi en we vermoeden dat dat per ongeluk moet zijn gegaan. Tongo zou op z’n sloffen de Gouden Kut hebben gewon nen ware het niet wat de winnaar deze week van exceptionele kutkwaliteit is. Vraag me niet wat of hoe, het lijkt op een stomdronken Ivo Opstelten en het klinkt als een stomdronken Ivo Opstelten. Grote kans dus dat het Ivo Opstelten is in een matrozenpak en een paar borrels te veel op. Vell done, Komrade Ivo!
Update: Het zijn The Red Navy Singers