Nou, dat is niet helemaal waar. De muziek was net zo kut, of misschien nog wel kutter (hoewel dat moeilijk is), maar het werd in ieder geval veel beter ingepakt.
Via via is onze eigen LB op een soort goudmijntje gestuit van onwaarschijnlijke kutmuziek op plaat, maar met briljante platenhoezen. De producent van deze bagger moet waarschijnlijk ook gedacht hebben dat die kutmuziek zich niet automagisch verkoopt. Dus moest de boel een handje geholpen worden en wat verkoopt er nou beter dan seks? Precies, weinig, het gezegde luidt niet voor niets “Sex Sells”! En zo is het, vandaar dat wij speciaal voor jullie en voor ons plezier de 14 meest briljante platenhoezen uit de door LB opgedoken goudmijn hebben geselecteerd en hieronder op een rijtje hebben gezet.
En nee, we hebben de muziek niet beluisterd en gaan het ook net op youtube voor jullie uitzoeken, want neem maar van mij aan dat het absolute kutmuziek is. Maar boeie: plaatjes van 14 hoeshoeren schaarse dames!
Aangezien toch niemand op kantoor is voor de VriMiBo kan ik lekker zelf de Hertog Jan en Grolsch voorraad van reet uit de directiekamer opdrinken controleren op THT datum. En omdat u op kantoor zich ook maar typhushard zat te vervelen vandaag hier van uw allerRC’s een fijn uurtje en 20 minuten Scooter. Oh en de gangbare theorie in de bunkert is dat ze die gasten begin jaren 90 een week opgesloten hebben met LSD en dat ze nu gefaseerd nog steeds uitbrengen wat toen gemaakt is. Scooter bij New Kids moet dus wel een hologram zijn.
Een discussie zo oud als de muziek zelf: “Wat maakt goede muziek, goed?” Is het de aanstekelijke melodie, een beukende beat, of moet het vooral fijn zijn om te naar luisteren in de auto, tijdens het werk, of terwijl je de diverse lichaamsopeningen van je geslachtspartner probeert te prikkelen?
Die discussie mag alvast in de reacties. Eén definitie van een goed nummer is dat het zich goed laat coveren. Ook in een andere vorm blijft het nummer dan gewoon staan, of klinkt het misschien wel beter.
Wat dacht je van Sweet Child O’ Mine, uiteraard van Guns N’ Roses:
Een prima herkenbaar nummer, een ode aan een zoeteke, niks mis mee, het blijft rock zonder kazig te worden. Het nummer werd geschreven door Guns zelf, maar wie naar deze big band-versie luistert, zal zich verbazen dat het niet om het origineel gaat:
Of hoort u de New Orleans blues liever van een blanke man? Geen idee waarom, maar there you go.
Goedemiddag en lang leve de koni… nee, dit is niet een zin die ik kan afmaken. Het is Koningsdag en als u niet al plannen heeft gemaakt om deze ergens in een bunker ver onder de grond of een land hier ver vandaan door te brengen, dan is het te laat. Vluchten… kan niet meer. Het is elke! keer! weer! raak. Telkens weer.
En met dat idee in het achterhoofd, leek het ons wel leuk om eens een kijkje te nemen bij de verschillende versies die een filmklassieker van Willeke Alberti zoal heeft voortgebracht. Allereerst beginnen we natuurlijk met het origineel. Telkens weer komt uit de film Rooie Sien. De film zelf laten we over aan de filmcritici, en dat is inderdaad code voor: “nee, nooit gezien”.
Het lied is een sentimentele tranentrekker over een nogal optimistische gelover in het monogame trouwen-en-tot-je-tachtigste-samenzijn liefdesverhaal. We beloven u: er gaan tranen vloeien in deze post. Maar om nou te zeggen dat het van emotie gaat zijn, dát kunnen we u niet beloven.
De meest actieve coveraar van Telkens Weer is Willeke Alberti zelf. We denken dat op de onvermijdelijke begrafenis van Willeke, Willeke zelf gaat komen opdraven om Telkens Weer te zingen, en pas daarna zal ze zich overgeven en in de kist gaan liggen. Hier doet ze het bijvoorbeeld met Ellen ten Damme en natuurlijk zit Jeroen van der Boom achter de piano.
Hier zouden we nog meer voorbeelden van kunnen geven, maar dat doen we niet. U heeft het idee wel in de smiezen. In plaats daarvan gaan we naar de “Beste zangers van Nederland”, want daar zien we deze cover van Gerard Joling. Met intro van een saxofoon en het later intredende hammondorgeltje waardoor deze pianoballad toch een beetje semi-lounge-muziek wordt.
En Dan is er naTuurlijk nog Paskal Jacobsen. Zijn cover is een zelDzame kans om hem een coherenTe Tekst Te horen zingen, en Dan valT Toch vooral op DaT hij De pianisT De solo nieT ToeverTrouwT.
Maar de winnaar van deze Kutkoffer gaat naar twee grote namen uit de musicalscene. Het is u dus vergeven als u ze niet kent, maar Tony Neef en Joke de Kruijf zijn daarin best een ding. De Kruijf is in Nederland doorgebroken als één van de hoofdrollen in The Phantom of the Opera en Tony Neef door zijn rol in Miss Saigon in de jaren negentig, toen musicals al veel meer geaccepteerd dan bekend waren. (You’ll never walk alone is een musicalnummer. Vertel dit aan Feyenoordfans op eigen risico). Anyway, Neef is fan van Wim Sonneveld en mocht hem uiteindelijk ook spelen in de musical “Sonneveld”, maar hij probeert in 2003 alvast te solliciteren en doet dat hij, samen met Joke, zo:
Als u de filmpjes aan heeft durven klikken, concludeert ook u dat deze cover zo enorm, totaal de hele essentie van het nummer kapotsloopt dat je echt je best moet doen om hier overheen te gaan. Tot zover, wij gaan bier zoeken. Leve de k… nee, dit wil nog steeds niet.
In het Beierse dorpje Uffing am Staffelsee woont Toni Barti, het brein achter de zespersoons metaldrumband Alpin Drums. En dat Metal dient u dus letterlijk te nemen: IJzeren gereedschapskisten, stalen kasten, melkbussen en nog wat los gereedschap zijn de instrumenten waarmee deze in Tirolerpak uitgedoste mannen een soort symbiose trachten aan te brengen tussen de agrarische geluiden uit het Beierse Alpenlandschap, en de moderne technologisch industrie die deze Duitse Deelstaat herbergt. Het ritme van de bosbouwers en hun bijl, hooimachines, melkmachines, u zou het allemaal terug moeten horen in hun muziek. Hier wordt niet zomaar getrommeld op oud ijzer: hier wordt gemaaid, gemolken, gehooid, en tijdens hun optredens gaan geluid en beelden langzaam in elkaar over en ontstaat een allesomvattende audiovisuele belevenis van hoe de Alpenboer te werk gaat.
Ja! geheel terug uit Alanya wegens OMGWTF. De Vrijdagmiddag kutmuziek!! (speel hier uw soundlogo). Ik was aan het Googelen of er ook kunstsubsidie was in Peru. De grote vakantie komt er namelijk weer aan. En wie wil er nu niet extragratis op vakantie! Even wat certificaatjes downloaden en je bent kunstenaar. Ik had in Nederland al wat los weten te krijgen voor mijn komende expositie over de Peruviaanse kut bij het instituut voor de tropen, maar extra verblijfskosten zijn natuurlijk nooit weg. Nu blijkt. Peru heeft geen dus geen kunstsubsidie. Afgeschaft al jaren geleden. Met dank aan Yma Sumac. Waarom? luistert u zelf maar.
Je hebt kutmuziek, dan heb je intense kutmuziek en dan heb je het repertoire van Rapper Sjors. Rapper Sjors is namelijk niet echt bedeeld met een gouden keeltje en erg veel raptalent heeft hij ook niet, ook al denkt hij daar zelf anders over.
Maar wanneer je kutmuziek met intense kutmuziek gaat combineren, ga je wat ons betreft echt een grens over. Zie hieronder de moeder aller kutmuzieken als gevolg van een kruisbestuiving tussen Rapper Sjors en the Backstreet Boys. Wij gaan alvast even ergens in een hoekje van de Retebunker met een kaasschaaf zitten spelen.
Voor het eerst in tijden is het warm in Nederland. Nouja, warm, het vriest al een paar dagen niet. Dus wat is er dan lekkerder dan een stukje co2 beleving naar de buurt toe te entameren door de fik in de Weber te steken. Voor recepten vervoegt u zich hier.
Maar, er zijn dus ook mensen die het niet begrijpen. We noemen ze “andere mensen”. En een van die “andere mensen” heet Kees Diks. Zegmaar het type instant-BBQ en een afgeprijsde gourmetschotel. En die heeft het gore lef gehad om er ook een liedje bij te maken. “Best aanstekelijk” zult u denken. Ja, zo onstaan bosbranden dus.
“Gezellig”
Terug naar Kees Diks. Die krijgt het voor elkaar om een liedje te maken met de taalverkrachtende serie woorden “BarBek-You, BarBek-Me, BarBek-Everybody”. Ja, u leest het nu en twijfelt tussen uw polsen doorsnijden of een draaiende kettingzaag overdwars bij Kees Diks in z’n dichtgeschroeide harses te parkeren.
Want inderdaad, Kees Diks ziet er zelf uit alsof hij iets te lang op de grill gelegen heeft. Z’n selectie vlees is goedkoper dan goedkoop, net als de wijven om hem heen in de clip. Het heeft vooral een hoog kanslozen gehalte. Dit noemen we in Rotterdam “must-wijven”. Van die dames op middelbare leeftijd, die zich kleden en gedragen als een grietje van 20, die ene met dat witte bikinidingetje bijvoorbeeld heeft wel een aardig figuur, maar die doet net een tandje te jolig voor d’r leeftijd en ze had d’r kop wel even mogen strijken voor ze naar buiten ging. Ze heeft duidelijk een hoofd voor een gloryhole en vermoedelijk een stem voor een blog.
“NEE ZELFS ALS JE MET JE OPENGESPERDE MUIL KLAAR GAAT STAAN KRIJG JE NOG GEEN WORST ERIN”
Op 1 minuut hangt ze volstrekt onnodig met d’r kauwla overdreven gewillig voorover om er een worst in te laten duwen, waarna zelfs voor Kees Diks het te goedkoop wordt en hij een ander wijf zoekt voor z’n witte worstje. (zie boven) En dus gebeurt er wat er altijd gebeurt als je verlopen aandachtshoeren niet genoeg aandacht geeft: ze gaan dubbel zo hard aandacht trekken.
Als je al niet je polsen doorgesneden hebt vanwege de tekst (IK ZIE GEEN RODE WIJN, NERGENS) en de muziek (WAARHGAHAHRHBBL) dan kun je je nog even kapot ergeren aan voornoemde aandachtshoer die zichtbaar niet kan verkroppen dat ze vanavond wéér met spinnenwebben in alle gaten naar bed gaat.
Ja! Het heeft even geduurd, maar hier is weer de enige echte VMKM! Het was een rustige middag in de redactie bunker maar zojuist klepperde de brievenbus en werd deze video berzord. Wij denken dat ie voor de buren van Grill/Shoarma/Sushi/Pizza Restaurant “De lachende Joegoslaaf” is maar we hebben hem toch maar even gekeken. We werden niet teleurgesteld. Onze liefde ging vooral uit naar het furieuse keyboard spel van Janic. Die zelfs zonder enig snoer het hele optreden naar zijn hand weet te zetten. De drummer probeert ook nog een duit in het zakje te doen, maar blijkt hiervoor naderhand tot shashlik te zijn verwerkt. Er kan er tenslotte maar 1 de lolligste zijn. Dames en Heren, ik geef u Balkan Fanatic met Whiskey Coca Cola!!!!
Onze Vretecool posts beginnen hun vruchten af te werpen, lieve Retecoolfreunden. Want de hippe jeugd bij onze sympathieke Oosterburen heeft de Nederlandsche Snackcultuur opgepikt getuige onderstaande rap van het Akens equivalent van de Hanzewijk Gangsters. En dat ondanks het bestaan van het Frietje Oorlog! Dit kan niet anders betekenen dat de Snackbar binnenkort net zo’s wereldwijd succes zal zijn als de pizzeria of de hamburgertent!
Clipje is opgenomen in Vaals, dat we gelijk kunnen uitroepen tot het nieuwe Maaskantje. Het lied zit overigens vol Nederlans-Duitse geschiedenis, zoals natuurlijk de instant-klassieke regel: “ich spuck auf Rudi Völler“. We laten tot slot de Duitse jeugd zelf even aan het woord over de Hollandse Snackcultuur: “Wenn ich sterbe dann paniert und frittiert meinen Körper und segnet mein Grab mit Curryketchup, Mayo und frischen Zwiebeln.” Donnerwetter!
Welkom bij weer een aflevering van Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, waarin we op zoek gaan naar de allerberoerdste koffer van een bekend muziekliedje. En vandaag storten we ons op de Top2000 kneitert You’re The One That I Want van John Travolta and Olivia Newton John. We beginnen Doggystyle met Carolyn Scott & Rookie, niet echt een koffer maar wel zodanig kut dat u hem moet zien. Grease-fans van weleer zullen hem niet kunnen waarderen, maar de hardrockversie van de Darkblazers rockt gewoon helemaal het dak van de redactiebunker! Heel wat heersender dan de versie van Batthurst Station, die er maar bleekjes bij afsteekt. In één moeite door mag u zich trouwens nog even verbazen over het feit dat ook Tenacious D zich aan een koffer gewaagd heeft. Door naar The Beautiful South (het vervolg op The Housemartins) die er een volledig eigen variant van maakten. Iets wat we helaas niet kunnen zeggen van Sarah Bridgewater en het duo River St James & Amy Patterson, die er een 13 in een dozijn singer-songwriter gedrocht van maakten. Wie er misschien iets te veel een eigen draai aan heeft gegeven, bijna onherkenbaar verminkt zelfs, is de Fo-Lang. Nu blijf ik in deze kutkoffer rubriek principieel ver uit de buurt van alle Televisie Talentenshows, maar voor één keertje moet ik u toch even meenemen naar Les De Petits Champions 2002, ik vermoed een soort van Franse Junior Songfestival, alwaar een tweetal peuters genaamd Priscilla and Julien zich niet onverdienstelijk, en live gezongen, door het nummer heen slaan. Brengt ons tot slot bij de winnaar van de Gouden Kut Van De Week. Hylda Baker & Arthur Mullard sloegen vrijwel direct toe met een koffer, na het verschijnen van het origineel in 1978. De beide oubollige Britse comedy artiesten waren op dat moment 73 en 68 jaar oud en zongen in ’78 een compleet album vol met kutkoffers van alle Disco-kneiterts van die tijd.
Er zijn steeds meer en meer bewijzen dat Weezer een kutband is. Waren al eens de huisband van Windows95, wat natuurlijk al niet best is. Brachten vorig jaar een draak van een song uit, te weten Toto’s Africa. Een duet trouwens met Weird Al Yankovic, een “grappenmaker” van het niveau André van Duin.
En plots was daar vorige week The Teal Album.
Een diarree van tien nietszeggend koffers van evenzoveel middelmatige jaren 80 kneiters. En wat me daarbij helemaal de tandjes irriteert is dat er, net als bij Toto’s Africa, helemaal niets eigens in toegevoegd. Het zijn exacte kopieën van het origineel. Wat is in hemelsnaam de artistieke gedachte achter het uitbrengen van een album met het zo nauwkeurig mogelijk naspelen van erkende middelmatige kutnummers als Eurithmics Sweet Dreams, Take on me van Aha en Everybody wants to rule the world van Tears for Fears? Leuk als je een dertien in een dozijn bruiloften en partijen bent band, maar als je Weezer heet degradeer je jezelf tot een totale kutband. Naar dit album luisteren is nog treuriger dan naar een herhaling van de TOP2000 luisteren. Dit is geen kofferplaat, dus is een Karaokeplaat. Weezer’s koffer van Africa werd vorig jaar een megahit, dus waarschijnlijk is dit album bedoeld als pensioenvoorziening voor de bandleden die inmiddels aardig op leeftijd zijn. Alsof het zo getimed is kwam Spotify deze week met een nieuwe optie om bepaalde artiesten te blocken. Ons advies: ga dat eens lekker uittesten met Weezer!
Voor het eerst in het 14 jarig bestaan géén plekje in de Top2000 voor Una Paloma Blanca, die alom bekende evergreen van Hans Bouwens, beter bekend natuurlijk als George Baker. Dus hupsakee, als troost een plekje in Retecools Vrijdagmiddag Kutkoffer, alwaar we op zoek plegen te gaan naar de meest bizarre OMGWTF koffer van een bekend lied. En gaat u er maar eens even goed voor zitten want het zijn er nogal wat. We trappen af met het uiterst flauwe Belgische ensemble De Strangers, die het in vrijwel onverstaanbaar Vlaamse hebben omgekat naar het verhaal van een duivenmelker. Dan hebben we natuurlijk nog artiesten als Demis Rousos uiteraard, en een weinig originele en gedateerde koffer van Jonathan King. maar wat dacht u van deze vrolijke Country & Western versie van Slim Whitman? Of de boterjusgladde Hollandse Hitversie van de vlaming Willy Sommers? Dit allemaal ter inleiding, lieve Retecoollezertjes, want het lekkerste bewaar ik natuurlijk voor het laatst: het rijtje met serieuze kanshebbers op de Gouden Kut van de week! We leggen de lat gelijk hoog met het Kroatische Vatrogasci en hun versie getiteld Pekara (LNSFW). Vraag me vooral niet waar het over gaat, ik weet alleen dat Pekara Kroatisch is voor “bakker”, wellicht een verwijzing naar de naam George Baker? Voor de winnaar van deze week gaan we eerst even langs The Wurzels, die het lied al direct na verschijning in 1975 even een compleet nieuwe tekst gaven, met als titel I Am A Cider Drinker. U weet al waar dat heen gaat. Deze versie werd recent opgepakt door de Schotse hardrockers van Alestorm, vakkundig voorzien van een My Little Pony clipje, en voilà: daar is uw Kutkoffer winnaar!
Wanneer een band zichzelf gaat kutkofferen, dan weet je genoeg, einde rit:
Maar echt, hoerezetyfuszekanker!
Pride was een een euforisch lied, een strijdlied, om hardop me te blèren, en nu? Zelfs een lift krijg je er niet mee mee omhoog. Free at last, they took your life They could not take your pride. Toch wel, blijkbaar was hun eigen Fire toch niet zo Unforgettable?
