Het mag voor zich spreken dat ieders eerste associatie met de Alpen het uitbundige Alpen Fest van Lidl is, niet te verwarren met het – eveneens zeer populaire en ook uitbundig gevierde – Alpenfest in Gaylord, Michigan.

En waar uitbundig gefeest wordt krijgen mensen trek. En waar mensen trek krijgen, daar breekt de pleuris uit. Tenzij je ze dus eten geeft. En als bij hoge uitzondering de Heiland er niet is om vis en brood in héle kleine stukjes te breken dan ben je al snel aangewezen op Lidl, waar dus ook het uitbundige Alpen Fest is, dus dat sluit perfect op elkaar aan.

Ondanks 700 waarschuwingen van collega Flepz0r buig ik mij toch over de indrukwekkende ingrediëntenlijst. Het zal u wellicht niet verbazen dat deze allesbehalve eetlustopwekkend is. Sterker nog, in plaats van het ineffectieve Atkins-dieet raad ik mensen met overgewicht aan dit soort ingrediëntenlijsten te bestuderen vlak voor etenstijd.

Laten we verder niet te lang stil staan bij de extreme hoeveelheid ingrediënten. Hoe is de bereiding? Die is namelijk een regelrecht feest. Al heeft de Alpenburger daar verder geen hand in, nee ik heb een nieuwe magnetron en wát. een. genot. om daar iets in op te warmen.

Als ik de magnetron vervolgens opentrek is het net of ik na drie weken vakantie thuis kom en ontdek dat er nog een halfvolle pan hachee op het aanrecht staat.

De tastzin krijgt het helaas niet minder zwaar te verduren dan de reukzin: het is ronduit walgelijk om het broodje – dat helemaal zacht is van het vocht – uit de verpakking te halen. Mevrouw Willem omschreef deze ervaring met een hartverscheurend ‘IEUW”.

Na lang, heel lang verstijfd naar de alpenburger te staren besluit ik een hap te nemen. Dit is echt voor hele stoere knapen zeg.
Alsof je per abuis een vier weken oud lunchpakketje uit je tas haalt – in plaats van je verse bammetjes – en dan een ferme hap neemt. Al doet het qua nat-, zuur-, weeïg-, sompig- en drabberigheid ook denken aan een ongewassen muts hartstochtelijk beffen, na twee maanden intens survivallen in Borneo.

De glazig uitziende ‘saus’ doet zowel qua aanblik als qua mondgevoel het meest denken aan een zojuist warm in je mond leeggelopen abces van een melaatse dakloze in Krakau. Uniek, maar beslist niet aangenaam.

Mijn lichaam redt me gelukkig uit deze situatie door zeer sterke noodsignalen af te geven die mij dwingen te kokhalzen en naar een frisse versnapering in de gedaante van een ijskoud biertje te grijpen.

N.B. Naar aanleiding van deze zeer heftige ervaring is de evenknie van deze alpenfleischburger, de alpengrillburger, in mijn koelkast in de vergetelheid geraakt. Excuses dat hier geen gedetailleerd verslag van verschijnt, al lijkt het mij volkomen uitgesloten dat de alpengrill-variant in tegenstelling tot de warme geelgroenglanzende levergelei-variant wel heel lekker is.