‘Er zijn nou eenmaal dingen die snoeihard zuigen in het leven.’ schreef ik een poosje geleden. Dat is een waarheid als een koe. Voor de serieuzere dingen die ontzettend zuigen, zoals een nare ziekte blijken te hebben, zijn er de vijf fases van rouw die je door moet: denial, anger, bargaining, depression en acceptance. Vandaag kwam ik tot de conclusie dat die vijf fases ook voor totaal andere en compleet onbelangrijke dingen op kunnen gaan.
Een tijdje terug maakte ik een lijstje van 14 dingen die snoeihard zuigen en eentje daarvan was: ‘een spoiler lezen over welke hoofdrolspeler in Game of Thrones het loodje legt, terwijl je de aflevering nog moet kijken’. Dit was een perfect voorbeeld van een volkomen onboeiende situatie waarin je die vijf fases van rouw zou kunnen ervaren. (Denial: Dit is vast een valse spoiler! Anger: Waarom post die klootzak deze spoiler?! Bargaining: Misschien kan hij nog terugkomen door Melissandre… Depression: Hij was zo leuk en hij wist niks. Acceptance: Okay. Ik ga morgen kijken hoe mijn favoriete hunk wordt doodgestoken. Snik.) Het ontdekken dat een hoofdrolspeler de pijp uitgaat staat natuurlijk ongeveer onderaan op de schaal van ellende, maar toch kun je die fases eruit filteren.
Weg met je verstand
Ik dacht er vandaag, ergens in de bargainingfase, eens over na en kwam tot een hoop situaties die eigenlijk nergens over gingen, maar waarin ik tóch die fases door ging. Eentje daarvan betrof het verwijderen van een verstandskies. Met een mes. En een tang. En verdoving. Met een naald. Shitzooi. Toen de tandarts zei dat de mijne er eigenlijk uit moest, schoot ik als eerste in denial: Hoezo eruit, ik heb er toch geen last van? Toen kwam anger. Verdomme, waarom zitten die klotedingen er überhaupt als ze toch niks zinnigs doen?! Daarna volgde bargaining: Maar… maar zou dat gaatje dan niet gewoon gevuld kunnen worden dan? Dat je die verstandskies laat zitten, maar gewoon ’t gaatje vult? Vervolgens kwam depression. Verdoving, boehoe, met een naald, snik, dikke pijn, wèèèèh… Tot slot volgde acceptance: Okay, dan moet ’t maar. Eruit met dat rotding.
Wat een openbaring. Het is wel bijzonder om te zien welke awesome copingsmechanismen je hersenen hebben voor ellende, maar ook voor de kleinere ongemakken of teleurstellingen in het leven. De clou is denk ik om niet te lang in één fase te blijven hangen, daar wordt waar je ook tegenaan loopt alleen maar lastiger van. Hoe sneller je bij acceptatie bent, hoe makkelijker je het jezelf maakt. Okay, iets gaat anders dan je zou willen, vette pech, je hebt niet alles in de hand. Er zíjn nou eenmaal dingen die snoeihard zuigen in het leven. Gewoon snoeihard terugzuigen, niet zeiken en dóór.
Ik mix mijn denail altijd met depression. Dat levert dan weer een 6e fase van kater op.