Goed, dames en heren, we kennen de Hollandse Hits Maandag. We kennen de Vrijdagmiddag Kutkoffer. We kennen de fusie die HHM en VMKK regelmatig oplevert. Maar wat u, en onszelf, vermoedelijk liever bespaard gebleven was is de Hollandse Hits Kutkoffer Jackpot: twee kutkoffers voor de prijs van een.
Het is een beetje alsof je straat de Postcodeloterij wint en er niemand een lot heeft, maar ze toch met een trucklading van die pokkefietsen aankomen. Niemand wil er dood op gevonden worden, maar helaas, ze staan er nou eenmaal en het kost meer om ze mee terug te nemen dus dan delen ze die dingen gewoon maar uit.
Maar ‘every dark cloud has a silver lining’ en in dit geval is het dat er na regen weer zonneschijn komt. Nee, maakt u zich geen zorgen, het is geen cover van dat verschrikkelijke Bassie en Adriaan-liedje. Hoewel, dat liegen we, u mag zich terecht zorgen maken, maar het is er alsnog geen cover van.
Het origineel heeft echter wel met regen en zonneschijn te maken en dan hebben we het over “I can see clearly now”, geschreven door Johnny Nash in 1972. En daarmee hebben we een daadwerkelijke goudmijn te pakken voor de traditionele vrijdagmiddag kutkoffer.
Een van de bekendere covers is de reggae-versie van Jimmy Cliff, met een lekker strakke fundering in het ritme en een gitaar die zich van dat strakke dan weer geen moer aantrekt. Het geheel is wat meer groovy dan de Nash-versie en totaal niet verkeerd om aan te horen.
Volgen we dat nog even op met een andere enorm te toleren cover. Toen Stevie Wonder zong ‘just because the record has a groove, don’t mean it’s in the groove’, had hij het niet over deze cover door Ray Charles, die overigens door “gone are the dark clouds that made me blind” te zingen een prima gevoel voor humor toont.
En dan hebben we Marisa Monte. Marisa Monte zet in met de relaxte begeleiding van het origineel, om het vervolgens een overdosis speed direct in de bloedlijn te injecteren. Je krijgt bij het luisteren van deze cover vooral het idee dat die ‘bright, sunshiny day’ gevuld is met coke en een stuk of 14 onmogelijke deadlines, plus een soort nervous breakdown – althans, dat is wellicht wat het einde van de bridge in deze symboliseert.
Maar waar Marisa Monte nog een vorm van inspiratie lijkt te vertonen, nemen we u met enige terughoudendheid mee naar de ongeïnspireerde wereld van Sonny & Cher, die erbij staan en zingen alsof ze van het management dit nummer moesten coveren en pas halverwege het nummer doorhebben dat ze er ook enthousiast over moeten zijn. Als u wilt weten wanneer een artiest echt geen zin heeft om een bepaald nummer te zingen: dat is als het achtergrondkoor enthousiaster klinkt. En die hebben de instructie om dat niet te doen.
Tja, dan kan je van de versie van Sonny & Cher een hoop zeggen, maar niet dat er totaal geen groove in zit. Gelukkig zijn er mensen die dat soort dingen kunnen fixen, en als er iemand goed was in het reduceren van muziek tot de letterlijke notenbalk zonder een greintje gevoel was het wel James Last. That’s right, ook hij coverde dit nummer, en als je dit luistert dan wil je liever in een regenachtige onweersstorm bovenop een zeecontainer aan het IJmeer zitten en dan ben je blij als de regen er nog niet vandoor is.
Nu we in een diep dal zitten is het misschien tijd voor een lichtpuntje aan de horizon en daarvoor gaan we even naar de cover die je wist dat ging komen. Natuurlijk kan niemand een stuk schrijven over dit nummer zonder Mr. Lee ‘elleboog’ Towers te noemen. Eerder hadden we het over de cover van Ray Charles, en Leen’s arrangeurs hebben rijkelijk lopen lenen uit zijn versie om vervolgens hun eigen draai aan het nummer te geven.
En daarmee komen we bijna bij het onderwerp van deze Jackpot. Maar eerst! Ja, we zeiden toch al dat dit een jackpot was waar niemand op zat te wachten? Maar daarvoor moeten we wel even de aandacht vestigen op een ander origineeltje: Mr. Saxobeat van Alexandra Stan (Covers hier, hier, hier (tetten-alert) en hier).
Zo, dan kunnen we nu naar de finale van deze Lucky Friday: Ghijs de Bruijn. Zoals gezegd – jackpot. Deze kutkoffer begint met de saxsolo uit Mr. Saxobeat en gaat vervolgens over in de melodie van I can see clearly now met een tekst die bij geen van beide hoort onder de naam ‘Het Winnende Lot’. Het Winnende Lot gaat over een nacht, of een vrouw, of beide. Gezien de clip zou onze insteek ‘de nacht’ zijn, want de geblondeerde gemeentezaadbank in het clipje zou niet bepaald de kroon op het ontbijt in de ochtendzon zijn voor een gemiddeld redactielid. Begeleid door de verschillende motiefjes die allen in de eerder genoemde Lee Towers-versie van hetzelfde nummer met een andere tekst voorkomen probeert Ghijs z’n one night stand zover te krijgen dat ze voor altijd bij hem blijft, na haar voornaamste kwaliteiten (“je benen, je kont”) te prijzen. U ziet, Ghijs gaat voor de inhoud. Zonder verder de regendans te ontspringen daarom nu: Ghijs de Bruijn met ‘Het Winnende Lot’
