Aangezien we hebben afgesproken niet meer onder stenen te zitten, kunnen we meteen over naar de orde van de dag. Iedereen heeft meegekregen wat er aan de hand is in de media momenteel: Pia Dijkstra’s nieuwe orgaanwet is aangenomen door de Tweede Kamer. Iedereen opeens: mening!
De nieuwe orgaanwet verandert echter… helemaal niks.
Huh? Doe eens uitleggen? Okay. De nieuwe wet bepaalt dat iemand die níet heeft geregistreerd wat hij wil, op ‘geen bezwaar’ komt te staan. Dit houdt in dat aan de nabestaanden wordt gevraagd of er geharvest mag worden, als dit überhaupt al van toepassing is én de overledene in een ziekenhuis ligt. -Voordat graaiartsen kwijlend over jouw ongeschonden levertje hangen moet je namelijk niet alleen overleden zijn (logisch), maar is nog een hele rits aan andere voorwaarden.- Het punt is dat er in het geval van zinvolle producten in iemands lichaam zonder registratie nu óók al toestemming gevraagd moet worden aan de diepbedroefde en luid wenende partners en/of familieleden.
Het enige wat deze nieuwe wet nu eigenlijk heeft weten te bereiken is dat mensen ná gaan denken over potentiële orgaandonatie. Wat áls ik inderdaad langzaam lig af te koelen en mijn piekfijne niertje kan naar iemand die daar wat aan heeft? Mensen denken niet graag na over de dood, want moeilijk. Heb jij bijvoorbeeld een uitvaartverzekering? En heb je ergens vastgelegd wat er met je zooi en geld moet gebeuren in het geval dat je onverhoopt het loodje legt? Dood is eng en ver weg, dus dat is voor later. Enter orgaanwet.
Helaas heeft het per ongeluk aannemen van de wet vooralsnog niet het gewenste effect. De website van het donorregister kan de drukte niet eens aan! Bijna 20.000 mensen hebben inmiddels geregistreerd dat ze géén toestemming geven voor het recyclen van hun spullen, zo’n 5000 hebben hun bestaande toestemming ingetrokken en slechts 4400 mensen geven aan nu wél als kringloop te willen fungeren (nieuwe leden, maar ook mensen die van hun ‘nee’ een ‘ja’ maakten).
Je gaat jezelf afvragen of die wet wel zoveel zin heeft als er eigenlijk niets verandert. Voor mensen die het toch niet boeit of hun nabestaanden voor hen moeten kiezen of er gedoneerd mag worden, gaan die twee brieven ook niet uitmaken, (ervan uitgaand dat die de geadresseerde ook daadwerkelijk bereiken. Ondergetekende krijgt nog wekelijks post voor mensen die al anderhalf jaar pleite zijn en moet inmiddels navragen of verjaardagskaarten wel zijn aangekomen. (In 15% van de gevallen volgt een ‘Eh… nee?’.))
Voor mensen die zoiets hebben van: ‘Niet iedereen verdíent mijn níet-kapotgerookte/-gezopen/-gevreten orgaantjes, donder op.’, is de website vast binnenkort wel weer beschikbaar. Ook de luitjes die zeggen: ‘Joh, ik ben toch dood, wie weet kan ik er iemand mee helpen, pak maar wat je wilt.’ kunnen over een paar daagjes wel vastleggen dat ze donor willen zijn, maar effectief verandert er dus niks. Behalve awareness. Als dat de bedoeling was, heeft Pia haar doel bereikt, zij het niet op de manier die ze waarschijnlijk hoopte.
