Daar zitten ze dan. Vergadering bij de protestgroep in Amsterdam op maandagmorgen. Bakje koffie (zwart™) erbij. De helft heeft gisteren nog tot diep in de nacht facebookdiscussies gevoerd en ééntje is er niet omdat hij pas om 5 uur klaar was met actief protestweeten. Tenminste, dat is waar iedereen vanuit gaat, want er is niemand die wil insinueren dat hij gewoon lui is.
“Kom op”, zegt de voorzitter terwijl hij zijn 4e bakje koffie (zwartâ„¢) inschenkt, “als we die Freedom Ride gaan nadoen, hebben we een naam voor onze actiegroep nodig. Het is verdorie oktober, mensen!” De Freedom Ride is een actie gebaseerd op de jaren 60-acties tegen racisme in het Amerikaanse OV, toen de KKK met de politie samenspande om negers in elkaar te slaan. De groep kijkt serieus en is gedreven, maar het valt ze niet mee om op een maandagochtend creatief te zijn. De notulist neemt nog maar een bakje koffie (zwartâ„¢).
“Goed, goed, terwijl we wachten tot iemand een creatief idee heeft, hebben we nog andere punten die we moeten bespreken?” De voorzitter kijkt hoopvol rond. Een derde persoon rommelt wat tussen de papieren die voor haar op tafel liggen. “Ah!”, roept ze, terwijl ze met een woest gebaar een stuk papier uit haar stapel trekt en daarbij de koffie (zwartâ„¢) van de notulist omgooit. Er lekt wat koffie (zwartâ„¢) op zijn broek (zwartâ„¢) en je hoort de notulist vloeken. “Godverdomme, die had ik net gewassen, trut, en m’n moeder haalt pas volgende week mijn was weer op. Nou, wat was er zo belangrijk dat je mijn enige goede broek moest verzieken?”
“Koop dan ook eens een fatsoenlijke broek man. Kost tegenwoordig ook nog maar €14 bij de Primark. Nou, eh, wat ging ik ook weer zeggen. Ja, Derecka Purnell komt ons helpen.” Derecka Purnell is 25 en combineert een Harvard-opleiding met moederschap, is een ‘community organizer’ en blijkbaar actief in de #blacklivesmatter-beweging, die probeert om het structurele dodelijke politiegeweld tegen voornamelijk negers in de VS door publieke ‘awareness’ terug te dingen. U snapt, die heeft het druk en dan is het een behoorlijke prestatie om haar uit de VS te krijgen om je beweging te ondersteunen. “Dat is heel tof! Gaaf dat ze dat doet, zeg! Heeft ze daar wel tijd voor?”
“Ze was enthousiast en wilde ons graag komen ondersteunen!” “Nou, dat is mooi. We hebben het nodig, want het water staat ons hier tot aan de lippen.. fijn dat #blacklivesmatter even kan wachten zodat ze ons kan helpen.” Iedereen knikt enthousiast. De notulist wil nog een bakje koffie (zwartâ„¢) inschenken, maar blijkbaar is de pot leeg. “We zijn weer out of zwartâ„¢, mensen..”, moppert hij. Plotseling lichten de ogen van de voorzitter op. “Dat is het!”, exclameert hij terwijl hij blij als een kind vanaf zijn stoel een sprong in de lucht maakt. De stoel flikkert naar achter maakt een harde klap op de grond waardoor de rugleuning de laatste genadeklap krijgt. De onverwachte vreugde van de voorzitter komt bij de overige aanwezigen niet over en hij kalmeert ietsjes als hij de onbegrijpende, vragende blikken van zijn mede-activisten ziet. “Ja! Dat is het hoor! Kick Out Zwarte Piet!“