De Vaderlandse geschiedenis kent een aantal Zwarte Bladzijden, zo leerden wij ooit op school. Johan van Oldebarneveld, Coen en de VOC, de slavernij, Cultuurstelsel en Koelies, de omgang met onze Joodse landgenoten in en na de Tweede Wereldoorlog, naoorlogse kampen en moffenmeiden, politionele acties in voormalig Indië. En Srebrenica.
Deze hebben allemaal één ding gemeen: het zijn zaken waarbij onze overheid een grote tot zeer grote rol heeft gespeeld. Onlangs op Veteranendag gebeurde er echter iets unieks. Hennis verklaarde dat mijn (voormalige) wapenbroeders willens en wetens op een “onmogelijke missie” zijn gestuurd. En dat wist iedereen en zijn moeder binnen Defensie al jaren. Maar geheel in stijl van de overheid en Defensie hield men hier jarenlang de kaken over op elkaar. Over het feit dat men slechts met YPR met als zwaarste wapen de .50 en Fal en Uzi tegenover smalende Serviërs met T80 tanks stond. Karremans deed wat hij kon maar toen zelfs de aangevraagde luchtsteun door een Nederlandse! generaal werd afgeblazen wist hij dat hij niets anders kon dan de poorten openen voor de massamoord.
En iedereen Karremans maar de schuld geven. Ik citeer even uit de Wiki “Toen de Serviërs Srebrenica naderden sloeg overste Thom Karremans alarm. Hij vroeg viermaal om luchtsteun, op 6 en 8 juli 1995, en tweemaal op 11 juli. De eerste twee keer weigerde brigadegeneraal C.H. Nicolai vanuit Sarajevo Karremans’ verzoek aan het VN-hoofdkwartier in Zagreb aan Janvier door te geven, omdat de aanvragen niet voldeden aan de gemaakte afspraken omtrent het aanvragen van luchtsteun (op dat moment waren er nog geen directe gevechtshandelingen.)”
Karremans deed toen wat elke zichzelf respecterende officier in zo’n geval gedaan zou hebben: hij koos voor het leven van zijn manschappen. En dat is een hard gelag. Karremans wist echter dat hij met de middelen die hij toen nog tot zijn beschikking had volledig kansloos was. Hij heeft op de KMA namelijk erg goed opgelet toen ze over de veldslag van Custer spraken.
[Lijflog] Het is een van de redenen waarom ondergetekende in ’96 zijn kisten aan de wilgen hing. Ze wilden mijn bataljon met jongens die nauwelijks twee weken uit de functieopleiding waren naar Bosnië sturen “want Den Haag had het aan de VN beloofd”. Of we paraat / gereed waren en voldoende geoefend hadden was beslist niet in die besluitvorming meegenomen. En omdat ik (in tegenstelling tot Ard van der Steur) wel mensen kende die aan Srebrenica onderdoor waren gegaan, knapte er iets in mij. Tot ziens, Defensie en Korte Verstands Verbijstering. [/Lijflog]
Als soldaat weet je dat je kan worden ingezet om met behulp van een door kruit aangedreven propulsiewapen een andere idioot die ook maar gestuurd is het licht uit de ogen te schieten. Echter, van je leiders verwacht je dat er tactiek bedreven wordt. Dat er weloverdacht en met iets van een plan, rekening wordt gehouden met de wapenen en mogelijkheden van de potentiële vijand. Natuurlijk: no plan survives the first contact intact is een regel die elke soldaat kent maar toch. De manier waarop het Braafste Jongetje van de Klas, Nederland, altijd maar IK! IK! IKKE! riep als er gevraagd werd door de meester wie er nu weer het vuile schoolbord wilde schoonvegen heeft ertoe geleid dat er nu 7000 mannen en jongens in een koud graf liggen. Meespelen met te grote jongens leidt altijd tot bloedneuzen en kneuzingen voor de kleintjes, immers.
Dat Hennis nu toegeeft dat onze overheid indertijd een clusterfuckup van epische proporties heeft gemaakt, is slechts ten dele een vindicatie. Niet raar is het dan ook dat de veteranen van Dutchbat nu genoegdoening zoeken voorbij de magere kluif die ze uiteindelijk door Defensie is toegeworpen. Natuurlijk is de erkenning nu al heel wat. Want onze overheid heeft er een handje van om er geen fuck van de geschiedenis te leren. Nog steeds willen we meespelen met de grote jongens terwijl onze krijgsmacht weer op het niveautje ‘Vlak voor de Duitsers aanklopten’ is wegbezuinigd. Wel geld voor een faaljager maar niet voor materieel, munitie, onderdelen (zo worden onze onderzeeboten in de vaart gehouden doordat de boten van een andere steeds onderdelen lenen) en manschappen die wel willen maar uit frustratie hun eigen spullen kopen omdat de zut die ze van de baas verstrekt krijgen inferieur is. Nou is pinda pinda roepen van alle tijden maar dit is spagettimonstergeklaagd. Onze krijgsmacht is op een paar paradepaardjes na, nog niet in staat om een kudde woedende bejaarden af te slaan: laat staan een echt leger. En in de verte lacht een Servische reiger.
Er wordt altijd naar Janvier gewezen als de man die de luchtsteun tegenhield. Maar Nicolai lag dus al dwars… Dat zal wel al eerder duidelijk zijn geweest, maat het feit dat ik het niet weet laat weer eens zien waar de overheid de accenten legt als het om berichtgeving gaat.
Verder zou het misschien zo geweest zijn dan Mladic niet doorgezet had als Karremans zich (al was het in eerste instantie maar symbolisch) had verzet. Stel dat een NL patrouille ze een paar Km tegemoet was gereden en de weg had geblokkeerd. Ja, die jongens hadden kansloos geweest, maar Mladic had dan wel gehandeld en had er misschien nog wel op tijd luchtsteun geweest. Maar zoals je al zegt, als overste stuur je niet snel mannen op een zelfmoordmissie en de vraag is maar of de reactie dan nog niet te weinig/te laat had geweest.
Zodra de tanks het kamp zijn binnengereden is luchtsteun zonder collateral damage toch al niet meer mogelijk.
Verder is het makkelijk praten “met de kennis van nu”… Wat blijft steken is het gedraai van de militaire en politieke top. Hennis’ statement nu is wat dat betreft toch veel te laat.
Het meedoen aan missies levert NL status op in het buitenland (lees VS). Politiek Den Haag denkt daar vruchten van te kunnen plukken.
Ik vraag me af of iemand een rekensommetje maakt en concludeert dat X-miljard economisch voordeel belangrijker is dan Y gesneuvelde militairen en Z onnodige burgerslachtoffers (omdat we voor de missie incapabel zijn (Alleen al door Srebrenica staat de Z op +7000)).
Maar ik denk het niet… Het is makkelijker om daar gewoon niet over na te denken.