Nu Meneer van Dale de Zondagsmiddagfilmpjes op pauze heeft gezet en met zijn twintigtonner diesel stante pede naar Zweden is afgereisd om hout te bunkeren voor het nakend OMGWTFBBQ-seizoen, gaan we het de komende 14 weken even op een zuipen zetten. Want vis moet zwemmen en een kalf moet verdrinken. En als het dan toch moet, doe het dan gewoon goed. Laat dat goedkope flesje azijn van de Appie Hap nou gewoon in het schap, de plop van de Lidl in het blik. Want vanaf vandaag ga je zuipen als een eindbaas, volledig in coma volgens de laatste trends, “wasted like a hipster”. Omdat we het ook voor de wortelbroeken leuk willen houden gaan we nucleair atomair moleculair naar de Filistijnen. Vandaag gaan we een Mojito maken. De MOJITO R-EVOLUTION van het Canadese Saveurs MOLECULE-R Flavors inc is een setje chemische bestanddelen. Deze bestanddelen worden volgens een bepaald recept met elkaar gemixt. Resultaat: een Mojito zoals je er nog nooit een hebt gehad. “Wat is er mis met rum, munt, limoen, rietsuiker en ijs in een tweeliter-schenkkan?” hoor ik Jake vragen. “Helemael nietsch!”, luidt het antwoord volmondig. Maar voor wortelbroeken is dat helegaar niet relevant. Want wortelbroeken bewandelen de weg des levens maar om één reden, en één reden alleen: Omdat het kan. Want de smaaksensatie, zoals dat heet is bij deze moleculaire beleving compleet anders. De rum “ontploft” tegen je verhemelte zoals Cherry tomaatjes, het zoete suikerschuim land zachtjes op je tong, en door de kleine munt-kaviaar zet de frisse smaak extra strak in. Dus wanneer je niet bang bent voor Calcium Lactaat, Sodium Alginaat en Soja Lecithine, zou ik zeggen: Proost.
Zondagsmiddagborreltip, part un: Le Mojito.
Zondagsmiddagborreltip, part trois: Dodenherdenking
In Nederland worden morgen de doden herdacht. Niet alle, we beperken ons tot hen-die-vielen in oorlogen. Of we dan ook de voormalige vijand moeten herdenken blijft een discussie, maar veel doden worden morgen genegeerd, waaronder de alcoholslachtoffers. In 2012 overleden in Nederland 4.693 mensen aan de gevolgen van het gebruik van alcohol. In Europa waren dat er 195.000, in de VS ongeveer 88.000 en wereldwijd ongeveer 3.300.000. El Salvador (wtf?) daarbij aan top. Een beetje kort door de bocht rekenen (5% toename over zeventig jaar) zet dat op een totaal van een dikke 65 miljoen alcoholdoden sinds 1945. Dat is nagenoeg gelijk aan de slachtoffers van ’40-’45!
Zondagsmiddagborreltip, part treize: café noir, deel 1
De barkeeper kijkt me scheel aan. Zijn linkeroog is wel in orde, het rechter is lichtgroen en dof. De oogbol is rood doorbloed en gedraaid in een vreemde hoek. Het is alsof het in een diepe leegte staart. Vanaf boven de oogkas, bij de wenkbrauw, tot de mond, loopt over de wang een diep litteken in de vorm van een een sikkel. Het is nog vers. Kleine vlekjes van geronnen bloed verraden waar eerst nog hechtingen zaten. Aan het onderste einde van het litteken begint een dun lichtgrijs snorretje, een zorgvuldig onderhouden streepje dat streng de bovenlip markeert. Zijn gezicht lijkt doorleeft, en hoewel ik de man op maximaal veertig schat, is het gebruinde gezicht naast het litteken behoorlijk getekend door rimpels. Zijn rode buis draagt hij over een helwitte blouse met de mouwen tot net onder de ellebogen zorgvuldig opgerold. Over zijn rechterschouder hangt een groen geblokte theedoek. Om zijn linker pols, flink behaarde stevige armen, draagt hij een Baume & Mercier Lemania. Het horloge is naast erg kostbaar ook waterdicht, want de barman neemt de moeite niet om het uurwerk af te doen wanneer zijn handen onderdompelen in het water waarmee hij het glaswerk schoonmaakt. Ik bemerk dat ik te lang zit te staren, een domme fout, bijna een beginnersfout, en zoek haastig het linkeroog op. Maar schijnbaar heeft hij het door. Uiteraard heeft hij het door. Mensen zoals ik zijn te onderzoekend, té vragend, té nieuwsgierig. Mensen die iets te verbergen hebben, of liever niet hebben dat je ze teveel met hun bemoeit, mensen die er niet van houden dat je te dichtbij bij ze komt, die merken dat op. “Wat kan ik voor u inschenken, monsieur?” Hij spreekt perfect Frans, weliswaar Frans met een accent, een Arabisch accent. Zijn hagelwitte tanden glinsteren in het gouden licht van de bar. Hij lacht vriendelijk. Zijn linkeroog wijd open, het rechter nog steeds ver weg in een diepe leegte ergens achter mij. “Eén-derde Gin, een droge, één-derde Apricot-Brandy en één-derde Calvados, goed geschud en géén ijs, s’il vous plaît”. De barman lacht terwijl hij het water van zijn handen veegt: “Évidemment!”. Hij droogt de handen met de theedoek op zijn schouder.
Zondagsmiddagborreltip, part six: Verenigd Europa
Frans bier of Duitse wijn. Dat klinkt als het één-na-beste van twee werelden. Bij Frankrijk denk je toch meestal aan wijn en bij Duitsland aan bier. Frankrijk is nooit een echt bierland geweest, Duitsland daarentegen was tot begin vorige eeuw wijnproductieland nummer twee van Europa. Het nummer één biermerk van Frankrijk en de betere wijnstreek van Duitsland liggen dan ook in hetzelfde gebied: de Elzas.
Zondagsmiddagborreltip, part sept: Robot
Als ik vroeger naar een club ging was dat altijd weer een hitsige belevenis. Ik was een heuse vrouwtjesmagneet. De dames kwamen in mijn favoriete bar altijd direct op mij af. Ik had mijn wollen sjaal nog niet aan de kapstok gehangen of de meisjes krioelden al over mij heen alsof ik honing op m’n reet had gesmeerd. In die tijd was het volgens mij heel chique om champagne te drinken, want mijn schatjes wilden enkel “Veuve Clicquot“. Gelukkig hielden ze rekening met mijn smalle beurs en bestelden een piccolootje, een klein flesje champagne. Zo liep het tenminste niet de spuigaten uit. Maar daar werden ze een partij geil van! Het duurde niet lang of ze wilden zich samen met mij terugtrekken (met de nadruk op rug! hi.hi.) . Op de details zal verder ik niet ingaan, maar het was een mooie, romantische, gevoelige periode in mijn leven. Heden ten dage is er wel wat veranderd. En niet ten goede! Mijn favoriete bar is verbouwd tot een “hipsterkoffiecorner“, Daar zit het ramvol mannen met baarden en vrouwen met bolhoedjes. Die hebben enkel aandacht voor hun laptop met Spotify. Ik werd daar diep ongelukkig van, en begon dus te peinzen. Plotseling schoot mij een briljante gedachte te binnen, had ik daar toch een heuse aha-Erlebnis: “Ze kunnen de barman misschien beter vervangen door een computer“.
Zondagsmiddagborreltip, part quinze: café noir, deel 3
In de vensterbank bidt een zongedroogde vlieg. Verlaten spinrag op het kozijn wappert standvastig op de tocht. De binnenplaats is een stortbak. Druppels springen op uit brede bruine plassen. De regen zweept strenge strepen op de magere ruiten, vreet tussen de kieren langs de schimmelige muren. De paarden zuchten warm in de zwarte dampende stallen. Ik moet studeren, probeer een klam boek open te slaan, maar ik krijg mijn nagels niet tussen het zachte papier. Het verweert zich met alle macht, ik span mijn spieren, trek mijn nek, maar het boek weigert. Ze staat naast me. Ik herken haar, de ogen, de mond, de lange blauwe jurk, de lach van moeder. Moeder die ik mis, die ik zo mis. Ik huil lange zoete tranen. “Laat mij maar” ademt ze haar woorden met zachte wolkjes van kou. Ik leg mijn hoofd tussen haar borsten. Zo warm. Ze neemt het natte leer onder mijn handen vandaan, vouwt het open, op de juiste bladzijde, en legt het voor me op mijn doorweekte bureau. Ze aait door mijn korte haren. Zodra mijn vingers de letters willen lezen, crepeert het boek tot zwart perkament. Tot stof. “We gaan hier weg” maant ze, zweeft wuivend de kamer uit. Ik volg haar, maar door de deur is ze opgelost.
Zondagsmiddagborreltip, part quatre: zwart-wit
“Zwart is wit. Geloof dat, weet dat, en vergeet dat jij of iemand ooit het tegenovergestelde dacht.” In een totalitaire staat, zoals in de roman 1984 geschetst wordt, noemt George Orwell deze manier van redeneren “Newspeak”. Het dictatoriale regime van Big Brother voert bizarre semantische taalwijzigingen door die de burgers moeten hersenspoelen. Dat het boek van Orwell geen fictie is bewijst een hedendaags voorbeeld:“Omgekomen bij de oefeningen aan de grens met Oekraïne“. In Putin’s Rusland heeft men Orwell aardig begrepen. Newspeak wordt daar met verve toegepast op het mediabeleid. Met uiterste precisie wordt het publiek bestookt met zorgvuldig gekozen woordsamenstellingen. De wereld dient te geloven dat Moskou niet de aggressor is, en dat Rusland zich niet bemoeit met de politiek van Kiev.
Zondagsmiddagborreltip, part quatorze: café noir, deel 2
“Conrad, Conrad? Conrad Lehmann!” Als ik mij van de bar omdraai aanschouw ik twee uitzonderlijk grote vrouwen, meer dan 1 meter 90, net geen meisjes, die me eerst verwonderd en daarna verontschuldigend, verlegen aankijken. Het valt me direct op dat ze elkaars exacte evenbeeld zijn, een tweeling. De huid lichtbruin, bijna geel, lange armen bungelen langs hun net iets te tengere, slungelige lijven. Ogen, waarvan de oogleden zo klein van zijn dat het lijkt alsof ze die constant tot dunne spleetjes hebben dichtgeknepen, alsof ze tegen de wind inlopen. Dunne lippen, die als ze door de verwarring eventjes lachen, hun voortanden onthullen, voortanden die net iets te groot zijn. Maar beiden zijn gekleed in getailleerde crème naaldkanten jurkjes, waarin de fijnste motieven zijn verwerkt. In weinig verhullende jurkjes die pas bij de dijen beginnen, net onder de ronde billen. Uiterst gewaagde jurkjes. Zowel het linker als het rechter meisje draagt een drie maal omgeslagen parelketting. Het lange aaneengeregen snoer dat zachtjes tikkend, dat over de bijzonder laag uitgesneden halzen, tussen de kleine, pronte boezems bungelt. Zowel de linker als de rechter draagt in het glad naar achter gekamde gitzwarte haar een zilveren tiara, bezet met briljanten.
Zondagsmiddagborreltip, part onze: Ouzo en Bitter Lemon
Een drama. Een tragedie. Een farce. Een voorstelling. Een voorstelling die sinds 2009 speelt. Sinds 2009, toen de voorstelling écht begon, het doek omhoog ging en de schijnwerpers aan. De voorstelling die begon met Grieken die werden geconfronteerd met een financiële crisis. De grootste crisis sinds het einde van de Griekse Junta, het einde van het Kolonelsregime. Zoals elk Grieks drama begint ook dit Grieks drama met iets kleins. Zoals elke sage of mythe is een kleine eenvoudige handeling de oorsprong van het verhaal, de opmaat naar een eerste scene, de opmaat naar ellende. Vaak begeren de goden iets dat ze niet bezitten, doen ze elkaar een belofte die ze niet kunnen nakomen en het leed is geboren, de teerling is geworpen.
Zondagsmiddagborreltip, part neuf: punch
Feest in de redactiebunker. De juridisch stagiaire was door de proeftijd heen, de 14 euro van de advertentiekosten waren weer bijgeschreven op de Zilvervloot van Reet, en Webmeister had eindelijk de knoop door doorgehakt: hij zou zich laten behandelen voor zijn Top-2000 trauma. Omdat de hele redactie bij de assertiviteitstraining heeft geleerd dat je successen moet vieren (“Hoe klein ook”, had de trainster glimlachend gezegd, daarbij schuin kijkend naar de broek van Toxteth O’Grady), besloten we maar eens een feestje op poten te zetten. Als we iets vieren, dan pakken we dat breed aan. Vanwaar akte en (foto-) verslag.
Zondagsmiddagborreltip, part huit: Whiskey en Whisky
Men neme graan, maken daar een beslag van en laten en gooien daar de Saccharomyces (gist) doorheen. Als de temperatuur, zuurtegraad en verhoudingen onder controle zijn ontvouwt zich een bijzonder chemisch proces. Het gist is dol op de glucose in het beslag, en doet niets liever dan zich daaraan laven. Maar van al die suikers wordt de schimmel bijzonder flatulent en gaat winden laten in de vorm van ethanol en koolzuurgas. En dat is natuurlijk een fantastisch resultaat! Ironisch genoeg kan het gist niet goed tegen zijn eigen schetenrij; als het teveel wordt vergast de arme eencellige zichzelf met de dood tot gevolg. Het is daarom zaak dat men het proces tijdig stopt om het maximale resultaat te kunnen bereiken. Al men het goed aanpakt haal je zelfs 7% alcohol uit je goedje! Het innemen kan beginnen…oh wacht.
Zondagsmiddagborreltip, part douze: horeca
Bevrijding. Ja beste reaguurders, bevrijding. Afgelopen vrijdag klonk op heel wat scholen, universiteiten, bouwputten en fabrieken het verlossende signaal: de zoemer, het werk mag beëindigd, en iedereen mag gaan genieten van de zomervakantie. En voor heel wat reaguurders betekent dat maar een ding: met een goed gevuld knapzakje naar de zon! Want vakantie moet gevierd en het liefst met avontuur, een verre reis en vooral niets moeten met heel veel eten en drinken. Sommigen moeten nog even doorstuderen, sommigen moeten nog even een scriptie afschrijven, sommigen moeten nog even een een muurtje metselen. Maar voor de meesten is het nu echt begonnen, de meesten kunnen nu volop hun zuur verdiende vakantiegeld, hun zuur gespaarde centjes er in 3 tot 6 weken doorheen gaan jassen. Maar niet voor iedereen.
Zondagsmiddagborreltip, part dix: vader
Op een dag werd je geboren. En vanaf die dag, die dag dat je geboren werd, vanaf dat moment, werd alles voor je bepaald. Je had niets te vertellen. Alles werd voor je gedaan. Je werd aan je voeten opgetild. Je werd gewogen, je bebloede lijf werd schoongewassen, je werd in een kraakheldere witte fijne katoenen doek gewikkeld. Je kon wel huilen en dat deed je ook. Je huilde oorverdovend, en je huilde uit alle macht toen je werd opgetild aan je voeten, je huilde toen je gewassen werd en je huilde toen je ingewikkeld werd. Dit lijden. De dokter zuchtte opgelucht; want je huilde. Een baby die huilt lééft. De dokter was héél erg tevreden.
Zondagsmiddagborreltip, part deux: Koningskopstoot
Morgen is het Koningsdag, en dan kan heel ondernemend Nederland niet factureren en is de economie totaal ontwricht wegens de verjaardag van Willem-Alexander Claus George Ferdinand, Koning der Nederlanden, Prins van Oranje-Nassau, Jonkheer van Amsberg, beter bekend als: de koning. De enige troost die je hebt: ongegeneerd innemen. Koningsdag is natuurlijk enorm kut, maar als je drinkt, is die 24 uur te harden. Als Totaalalcoholiker ga je dan voor het snelle werk, snel dronken, snel dat warme gevoel waarbij alles leuk is. Vraag je niet af of het lekker is, maar gewoon: innemen en door naar de volgende. Daarmee is koningsdag exact hetzelfde als een WK voetbal: geen facturen, stomvervelend, oranje en geveinsde volksverbroedering. En wat drink je dan op zo’n dag? Onze tip is: De Koningskopstoot: Pils en Oranjebitter. Frederick Heineken trok in 1752 naar Amsterdam, en daar kocht hij het beste gerst, de fijnste hop en het zuiverste water. Hij gaf dat aan zijn beste trekpaard, en de volgende dag: viola, het paard zeikte het eerste kratje Heinekes bij elkaar. Tot op de dag van vandaag wordt dat nog precies volgens datzelfde recept gebrouwen. Oranjebitter is zelfs nog smeriger dan Heinekes maar wel zelf te maken. Let wel: begin er op tijd aan, dus niet een dag van te voren! Oh wacht…