Behoedzaam struinen ze door het bos. 30 herten in een roedel. Rudolf heeft z’n nerveuze tic inmiddels weer een klein beetje onder controle van de vorige confrontatie, maar de schrik zit er nog goed in. Zomaar achter een boom stond-ie, gehuld in tinten groen zodat ze hem niet konden zien. Tot het te laat was en hij tevoorschijn kwam. Meteen schieten – geen seconde werd er gewacht. Het ging allemaal in een flits. Snel gingen ze op de vlucht en gelukkig is iedereen ongedeerd gebleven. Maar ja, de schrik zit er wel goed in, zou je kunnen zeggen.

Zomaar een scenario uit het leven van een hert op de Hoge Veluwe. Die beesten krijgen wat te verduren, hoor. Dat moet je niet onderschatten. Die hebben last van dingen. Stress, en veel ook. Die beesten hebben zoveel stress, dat er inmiddels één jachtopziener een marihuanastand is begonnen. Niet voor het publiek van de hoge Veluwe, nee voor de herten zelf. Kijk, wij, wij mensen, we gaan naar de Hoge Veluwe om te ontspannen. Tijdens het wandelen even een blokje om om onszelf weer scherp te stellen. Het leven eens door een andere lens te bekijken. Onschuldig vermaak voor de werkende massa, zou je denken, maar niets is minder waar.

Tenminste, dat geeft de Hoge Veluwe nu zelf aan. De jachtopzichters zijn het namelijk zat. Dit! Kan! Zo! Niet! Langer! Al dat rondlopende publiek – het wordt tijd dat ze op de paden blijven en niet meer met hun camera’s op hertenjacht gaan, want daar raken die beesten gestresst door. Camera’s zijn de nummer 1 oorzaak van hertenstress, dat hebben de jachtopzichters gezien op de pakweg vijftig camera’s die door het park verspreid hangen. “Die beesten hebben zo geen leven meer, met al die fotografen.”, vertelt een geërgde jachtopzichter terwijl hij het handvat van zijn geweer oppoetst. Op de tafel ligt een artikel over wild.

In de jachthut is het warm en knus. Johan Wensink, jachtopziener bij Park de Hoge Veluwe, schenkt een sterke kop koffie voor me in aan een lange houten tafel. Vanuit de hoogte kijkt de opgezette kop  van  een  wild  zwijn  op  me  neer.  De  muren  hangen  vol  trofeeën van hertengeweien.  Vijf jagers staan in een cirkel om een stafkaart van het gebied heen. Ze bespreken op welke plekken elk van  hen  zal  gaan  jagen.  In  hun  bruin-groene  kleding  en  met  de geweren bungelend over hun schouders zien ze eruit als een legereenheid die de tactiek van de vijand in kaart brengt.

Nu snap ik het ook. Je moet dat schieten professioneel aanpakken, want als je na een drijfjacht van Bambi alleen maar een plaatje schiet dan vindt-ie geen rust.