Even uitgaan in Hasselt? Gezellig. Lekker pinteke erbij, leuk kroegje, wat kleega’s. Maar niets is minder waar, zo nu blijkt. Tenminste, als je niet keurig netjes Vlaams praat. Dat ondervond de 23-jarige Stans toen ze met haar Ierse collega’s in de kroeg stond te praten.
Volkomen logisch antwoordde ze namelijk: “Ja, maar… het zijn Ieren. Die kunnen geen Vlaams.” Wat blijkbaar in Hasselt genoeg reden is om dan meteen een stuk glas in je porum te krijgen. De vader van Stans, die met zijn dochter in het ziekenhuis wel iets anders aan zijn hoofd heeft dan de politie, heeft wat foto’s van het slachtoffer online gezet. De politie, die dus in Hasselt zo weinig te doen hebben dat ze de facebookaccounts van de slachtoffers zitten te f5-en, vroeg hem daarop om de foto’s offline te halen. Want dat is slecht voor het imago van de stad.
Dus David Bowie doet een Lemmytje: onverwacht doodgekankerd op 69 jarige leeftijd, of is het weer een van zijn vele publicitair lonende incarnaties?
In dat geval is het beter om die verzamelbox nog even laten liggen tot de ramsj, we weten immers hoe het met Lazarus is afgelopen (all units, be on the lookout for a Jesus Christ). Maar voorlopig gaan we er vanuit dat David Jones, Major Tom, Ziggy Stardust, Aladdin Sane , Thin White Duke, de internetpionier, echt kapotdoodstuk is. Overigens is tussen voor/tegenBowie een hardere scheidslijn in de redactie dan die tussen #teamvlees en #teamvega. Nawalmend van een weekendje Ardennen houden we het op “geniale kutmuziek“.
Weet je nog, dat minister Brinkhorst ons maximaal 25.000 werknemers uit het oostblok toezei? Het werden er 600.000. Weet je nog, dat referendum tegen de EU? Ondanks een dikke “Nee” werden we er toch in geloodst. Weet je nog, die gekken die  146 mensen doodschoten 5 uur rijden hiervandaan? Waar ik niet bang van mag zijn want dan ben ik een Islamofoob. Hetzelfde wanneer ik mij een groeps-aanranding, beroving en verkrachting aantrek. Dat is slechts een motief om mijn racistische scheur open te trekken. Of laten we het eens hebben over dat geld dat ik liever niet naar de Grieken zag gaan. Het kwam, zoals ik al zag aankomen, niet terug en al helemaal niet met rente. Maar ik? Ik moet gewoon m’n smoel houden. Zal ik nog even doorgaan?
Weet je Tofik. Ooit bedacht dat ik me door de politiek gewoon in de steek voel gelaten? Dat deze zogenaamde democratie gewoon geleid wordt door een stel geld- en machtsgeile Eurofielen welke schijt hebben aan de burger? De bezorgde burger zoals jij die noemt. De bezorgde burger die wel een paar ton wachtgeld voor jou neertelt om als dank hiervoor in de bek te worden getuft met een zelfingenomen kutfilmpje. Ik snap dat het klote voelt voor je om de multiculturele droom van een eensgezind EU waar je zelf zo hard voor hebt geknokt in je bek uit elkaar te zien spatten. Maar wees eens eerlijk? Is het er zoveel gezelliger op geworden? Zijn we er nou zo op vooruit gegaan? Zijn de angsten van de “bezorgde burger” niet gewoon uitgekomen? En wordt het niet eens tijd dat jij je hoofd uit je reet trekt en je niet langer druk maakt om de ontevreden burger op sociale media maar je druk gaat maken om de klootzakken in de echte wereld ongeacht kleur, religie of geslacht? Dan denk ik dat je weinig “bezorgde burgers” meer tegenkomt. En hoeven we niet allemaal “opstandige burgers” (zoals in Geldermalsen)  te worden  waar blijkbaar wel naar wordt geluisterd. Het zal de macht van Wilders die jij zo haat ook doen afnemen. Win win dus. Oh, en met zo’n uitkering kan er best een betere montage vanaf. Einde bericht.
Ongeveer eens per jaar, tussen de wekelijkse BBQ’s door, gaat uw eigen redactie een weekend naar de Ardennen voor topoverleg, het plannen van wereldheerschappij, heidesessies en het ehr.. inwerken van de nieuwe redactieleden. Ja, laten we het inwerken noemen. Ook in 2016 werd deze traditie in ere gehouden. Hieronder volgt een verslag van hoe ik me het weekend herinner.
De rit naar de megalomane villa die Reet voor dit soort redactievergaderingen in de buurt van -uiteraard- Reet (B) heeft aangeschaft, was niet heel bijzonder. We zagen nog wel de Chinook overvliegen waarmee een heel datacentrum naar de Ardennen werd gebracht door LB en Reet, die een Bat Man-pak droeg, en ergens onderweg werden we ingehaald door Meneer van Dale met een aanhangwagen vol koeien, schapen en drie struisvogels. “We moeten toch eten,” appte hij. Jake is de hele reis bezig geweest met het schoonmaken van zijn imposante arsenaal aan wapens en vertelde onophoudelijk over Zweedse landmijnen, die de beste en meest effectieve ter wereld zouden zijn. Ik at intussen stilzwijgend mijn vodka met ansjovis en bedacht me dat Zweden wellicht daarom niet zo dichtbevolkt is.
Reet en LB, onderweg.
Vrijdag 8 januari, 14.14 uur
Aangekomen in de Ardennen. De Hummer werd geparkeerd tussen de Chinook en de auto van Webmeister. Althans, ik denk dat het de auto van Web was, want het Top2000-logo, omringd door doodshoofden, stond er met Edding opgetekend. Terwijl we over de oprijlaan liepen, dook Jake ineens de bosjes in. “DE MOFFEN, JE WEET HET NOOIT”, riep hij. Hij schreeuwde nog iets over een mijnenveld, loopgraven en prikkeldraad en verdween in het struikgewas, waar al snel geluiden te horen waren die het midden hielden tussen graafwerkzaamheden en het geluid dat een hamster maakt als je er steeds harder in knijpt.
Frodooh stak voor de zekerheid zijn Hummer in brand waarna we de immense villa binnen gingen. Hier was LB al bezig met het optuigen van een lading servers waar de NSA jaloers op zou worden. Reet had intussen midden in de woonkamer zijn ivoren troon neergezet waar hij naakt bovenop zat met een scepter in zijn hand, kraaiend van plezier. Om de troon heen lag een roedel dwergen die steeds probeerden zijn tenen te likken. Reet schopte de dwergen iedere keer lachend en liefdevol keihard in het gezicht zodra ze te dichtbij kwamen. Dit gebaar deed mij nóg meer van onze Grote Leider houden.
Op dat moment belde Xaderp. Reet nam op. “Hij zit in Noord-Korea en komt niet, want dan weten ‘ze’ ervan,” aldus onze Grote Leider. Xaderp weet ‘ze’ en ‘hen’ altijd enorm goed te ontwijken, zoals algemeen bekend is, want ‘ze’ proberen hem altijd te pakken. “Bel niet terug”, had hij nog gewaarschuwd. “Na dit gesprek wikkel ik deze telefoon in alufolie en mik ‘m in het water. Ik vind jullie wel weer.”
Van Dale en Globalriot waren begonnen met de BBQ aanzwengelen. De brandende Hummer van Frodooh was een prima aanmaakblokje zo hadden ze besloten, dus hadden ze deze in het wedstrijdbad gereden dat op het landgoed was aangelegd en dat tot de rand toe gevuld was met kolen. Globalriot ging alvast een kruidenmelange maken (de kruiden uit eigen tuin van Globalriot staan tot de gemiddelde lsd als opium tot ibrupofen – BT) en Van Dale schilde in de tussentijd enkele koeien. Dit alles gebeurde terwijl Webmeister zat te schreeuwen dat de Top2000 dood moest en dat hij John en Willeke miste. Ik voorzag nu al dat dit een bijzonder weekend zou worden.
Plotsklaps vroeg iemand, misschien ik wel, maar dat is niet helder meer, of Frisco en Meneer de Greef al gespot waren. De slaapzak van Frisco lag al op de achtzits hoekbank dus hij zou er moeten zijn, maar kennelijk waren de heren ninja-style binnengekomen. Als bij toverslag stond Meneer de Greef ineens naast me en wreef zijn woeste baard in mijn gezicht. “FRISCO EN IK ZITTEN NATUURLIJK IN DE KELDER, NEGER! HET WTF-HOEKJE! JE WEET TOCH!? DE KETTINGEN HANGEN AL AAN DE MUUR EN DE GIMPSUITS LIGGEN AL KLAAR! IK KAN ZO ENORM NIET WACHTEN OP DE ONTGROENING!” McHollander, die kennelijk vergeten was dat ook hij ontgroend zou worden, verslikte zich in zijn gitaar en dronk hevig hoestend snel een fles absinth leeg.
Jake was inmiddels terug uit de bossen rondom het landgoed. “Ze krijgen ons nooit”, gromde hij tegen niemand in het bijzonder. Hij pakte een enorm mes af van Van Dale die er een levend schaap mee aan het villen was, en mompelde dat hij dat ging slijpen. “Dit moet scherper,” zei Jake. “En daarna ga ik er mee door de gangen van de villa dolen. In het donker.” Jake, geheel gekleed in een sniper-outfit, nam zijn taak als beveiliger zeer serieus, zo viel ons allemaal op.
Jake, tijdens een casual wandeling over het landgoed.
Vrijdag 8 januari, 19.30 uur
Reet, nu gekleed als Romeinse keizer, inclusief lauwerkrans, kwam van zijn troon. “Heersbeesten! Ik heb honger! Hoe staat het met die BBQ!?” Het was etenstijd, zo had de Grote Leider in zijn intense wijsheid besloten. Hij stond al klaar met een emmer door Flepz0r gemaakte BBQ-saus, een saus die gegarandeerd zowel in- als uitwendig brandwonden veroorzaakt en die eerder die middag al een gat in de marmeren vloer had gebrand.
Veertien minuten later hadden we drie koeien, anderhalf schaap en vier van de dwergen op. En alle absinth. Typisch tijd voor de redactiekaraoke dus. McHollander wilde uiteraard als eerste, want die gaat zingend door het leven. Na een uitstekende vertolking van alle liedjes uit The Sound of Music, besloten we dat hij gewonnen had en gooiden de karaokeset en de resterende dwergen in het nog immer als een uitbarstende vulkaan brandende wedstrijdbad.
Vrijdag 8 januari, 23.00 uur
Het was tijd voor de rituele ontgroening van de nieuwe redactieleden, zo besloot onze Grote Leider Reet die plotseling een astronautenpak droeg, inclusief helm. Terwijl McHollander aan zijn haren naar de kelder getrokken moest worden en gilde als een klein meisje, stond De Greef drie seconden na de aankondiging al in een Gimpsuit. Hij had nóg een emmer van de BBQ-saus van Flepz0r weten te vinden en stond hiermee in zijn hand, terwijl hij vol verwachting naar de andere redactieleden keek en niet kon ophouden met gniffelen.
Ik vond dat ik dit jaar de ontgroening van de nieuwe redactieleden wel een keer kon overslaan. Ik was wat slaperig geworden van de absinth en van het kruidenmengsel van Globalriot, die al uren bewusteloos in een hoekje lag. Ik kroop tegen zijn borsthaar aan, genoot van de geluiden van totale horror die ik in de verte uit de kelder en de kamer van Toxteth hoorde komen en doezelde weg.
Maandag 11 januari(?), geen idee van de tijd
Ik type dit vanuit – voor zover ik uit het raam kan zien – Macau. Ik vermoed dat het maandag is, maar dat weet ik niet zeker. Het verdere verloop van het weekend is behoorlijk mistig in mijn geheugen. Vaag kan ik me herinneren dat Web alle hoogtepunten van de Top2000 op accordeon heeft gespeeld, begeleid door McHollander. Ook weet ik nog flarden van het moment dat Cspr en Tox samen met mij vrijwel naakt op de kolen in het wedstrijdbad dansten. Dit is ongetwijfeld inderdaad gebeurd, want mijn badjassen zijn half verbrand en ik heb derdegraads brandwonden op mijn voeten.
Verder kan ik me nog enigszins voor de geest halen dat er lichte paniek uitbrak toen Frodooh een stukje ging wandelen en midden in het door Jake aangelegde mijnenveld bleek te staan. Voor zover ik me nog kan herinneren is hij hier met een lasso door De Greef uitgehaald, terwijl Jake dekkingsvuur gaf.
Op een zeker moment waren er ineens ook vrouwen bij de villa, maar het staat me bij dat die niet veel zeiden. Sommigen huilden, anderen zeiden alleen “Oh God, oh God” of “Maak me alsjeblieft niet dood” en later: “Alsjeblieft, maak me dood, ik kan er niet meer tegen”. Frisco en De Greef vonden dit bijzonder vermakelijk en Flepz0r verkocht geloof ik pepperspray aan de heren.
De laatste keer dat ik Reet zag is bij mijn weten zaterdagochtend, toen hij iets riep over ‘heersbeesten’ en dat hij ‘China ging kopen’, waarna hij gekleed als een Shaolin-monnik de Chinook pakte en verdween.
Reet
Zojuist vond ik een papiertje tussen mijn tenen wat bij nadere beschouwing een contract blijkt te zijn, opgesteld door Flepz0r en getekend in bloed. Kennelijk heb ik in ruil voor drie flessen vodka allebei mijn nieren aan hem verkocht, wat waarschijnlijk verklaart waarom ik in een flinke plas bloed lig met een groot litteken over mijn torso en me niet zo lekker voel.
Kut…
Intussen heb ik geen flauw idee hoe ik in vredesnaam in Macau terechtgekomen ben, waar de rest van de redactie is, hoe ik terug moet komen en of Reet nog in de buurt zit na zijn aanschaf van China. Als iemand dit leest, kan diegene dan aan eventuele niet-vermiste redactieleden vragen of ik wat geld van ze mag lenen voor een dialyseapparaat en een vlucht naar de redactiebunker? Alvast hartelijk bedankt!
Het was weer een geweldig redactieweekend. Ik kan niet wachten op volgend jaar.
Terwijl u dit bericht leest is uw redactie nog niet bijgekomen van de Ardennen. Dat verklaart waarom er enorme pleurismuziek op uw RC staat. Nu is het natuurlijk wel maandag dus inderdaad, een Hollandse Hits Maandag zit in een klein hoekje. Gelukkig wist John van Oosterhout zich eenvoudig te kwalificeren voor de HHM categorie met zijn kneiter “Zeker niet verwacht”.
Verder is na het bekijken van z’n side het nummer wel exact zoals verwacht. John van Oosterhout is wereldberoemd in Oosterhout. Het vermoeden is overigens dat het een soort bezigheidstherapie op de sociale werkplaats was want het gaat echt inhoudelijk nergens over. Hij heeft ook al een liedje gemaakt voor z’n mormel, Petra. Die kun je hier zien. Voor je gaat kijken, denk even aan de beweging die een duikelaar maakt terwijl je tijdens het kijken van die clip op Petra let. Verder over John in deze clip hier, stel je een witte, beetje pafferige mud aardappelen met een eigenheimer erop voor. Inclusief ogen hier en daar. Fout shirtje, net uit de verpakking gehaald, glimmend stofje, net als z’n hoofd. Clip vol met mensen waarvan het ook beter geweest was wanneer ze niet in beeld geweest waren. Verder tekstueel gezien, hij mist ook het nodige inzicht. Hij is verbaasd dat zolang hij niet met geld smijt mensen geen fuck met hem te maken willen hebben.
Celluloid is chemisch zo onstabiel als de neten, dus al die oude films die hierop zijn vastgelegd lopen grote kans om te vergaan.
Er mot wat gebeuren en dat, je raadt het, kost… geld. The British Film Institute doet het bedelen in stijl: diverse vluchtscenes zijn zo aangepast dat het lijkt alsof de personages hun eigen vernietiging, op film, voor proberen te zijn.
Een Australische spaghettiwestern die zich afspeelt in de roerige jaren 70. Dit is hoe je deze film, waarin de oude strijd tussen goed en kwaad heel teder wordt weergegeven, het beste kunt omschrijven.
Dario Russo neemt ons mee naar het Felinitiaanse Italië, waar we de held van deze film ontmoeten, verwikkeld in een spel poker. Dit spel zal symbool staan voor hoe ons het verhaal verteld gaat worden.
Het Retecoolpanel, dat momenteel, ergens in de Ardennen in zware dronkenschap verkeerd, geeft het 14 sterren.
Wanneer het fucking koud begint te worden vliegen gelijk de vogels ook uw Rectaal Retecool redactieleden weer uit naar het zuiden. Na een zorgvuldig uitgevoerde datumprikker is hedenmiddag aangekomen in de Ardennen, uw, bijna voltallige, redactie die zich dit weekend zal laven aan de schone kunsten, eenvoudige doch voedzame maaltijden en allerhande ander vermaak.
Omdat ook u, de achterblijver, de nodige aandacht verdient bij deze dan ook het themamuziekje van de rit richting de Ardennen, luidkeels en tot ieders genoegen doorlopend meegezongen voor zover kelen niet gesmeerd dienden te worden met nu al epische pulled pork en bier. De Almelose woordkunstenaar Herman F. mocht onlangs al auditie doen voor een camera en is op basis van dat optreden gekozen om dit themalied in te zingen voor dit nu al beangstigend legendarische OMGWTFBBQREDACTIEWEEKEND.
In Libië zijn bij een aanslag met een bomvrachtwagen tientallen doden gevallen. De truck die geladen was met explosieven reed vanochtend in op een politieschool in Zlitan, in het noordwesten van Libië. Op het moment van de aanslag waren honderden agenten in opleiding op school aanwezig. De aanslag is nog niet opgeëist
Vandaag weet je het zeker, het gaat nooit meer ophouden met regenen. De BBQ, rc-drone, motorfiets en ander mannenspeelgoed staan in koude garagehoeken stof te vangen.
Met dit weer kan je eigenlijk maar 3 dingen doen: jezelf klem zuipen, manuele eiwitonttrekking met behulp van erotica of… lekker knippen en plakken.
De Yamaha R1M is een fijne motorsikkel in beperkte oplage. Voor €25.999,- kan ie van jou zijn, maar koop er gelijk een circuit bij want op de openbare weg heeft dit ding niks te zoeken. Yamaha weet dat en heeft daarom een papieren versie beschikbaar gesteld. Wel even zelf in elkaar zetten. Buiten is het kutweer, binnen wordt lijm gesnoven.
Het is 27 december. Nog wat onwennig open ik mijn ogen en wordt verblind door het daglicht dat alweer stralend mijn slaapkamer binnen stroomt – zoals gewoonlijk ben ik vergeten het gordijn dicht te doen en wordt daarvoor nu gestraft door, veel eerder dan mijn lichaam daar klaar voor is, een halfgeslaagde poging wakker te worden. Ik draai mijn rug naar het raam toe en zie een onverwachte bezoeker in bed: de tekkel van mijn schoonmoeder met een lege fles whisky in z’n poten. Hoewel het me misschien zou moeten verbazen dat die hond er ligt, hoop ik toch voornamelijk dat het leeg zijn van die fles whisky niet zijn werk is. Zonde van de whisky.
Terwijl mijn telefoon aan het mekkeren is dat er nog maar 14% batterijlading over is, open ik twitter. Een steek van pijn gaat door m’n hoofd. De telefoon bliept nog een keer als teken dat het nu toch echt tijd wordt om aan de lader gelegd te worden. Ik leg m’n telefoon naast de fles whisky en zoek naar een laadkabel. Terwijl mijn ogen weer dichtvallen plug ik nog gauw de laadkabel in, en ik zak weg in een droom waarin het traditionele drama van tweede kerstdag weer aan mij voorbijtrekt.
Het diner met de inlaws was mild dit jaar. Hoewel de nieuwe stiefschoonmoeder, 20 jaar jonger dan schoonpa want hij is opnieuw getrouwd, het niet voor elkaar had gekregen de varkenshaas te verbranden was het op de een of andere manier gelukt om alleen Heineken in huis te halen. Het kerstdiner moesten we dus nuchter doorbrengen, leek het. Nouja, elk nadeel heb z’n voordeel want als hij nuchter blijft betekent het wel dat schoonpa niet in een dronken bui gaat “bekennen” hoe hij 15 jaar geleden vriendinlief dwong hem oraal te bevredigen. Dat verhaal kennen we nou wel, hij moet nodig eens wat nieuws gaan verzinnen, en dan bij voorkeur iets wat niet waar gebeurd is zodat we er allemaal om kunnen lachen.
Bij het uitpakken van de cadeautjes herinnerde ik me in ene dat ik hem een fles whisky had gegeven. De whisky viel in de smaak en dus werd het dessert – de nieuwe schoonmoeder had zich er vanaf gemaakt met een Mona-toetje omdat ze serieus dacht dat we daar blij van zouden worden – in een klap door het gesloten raam gekeild en de fles open getrokken. Zelf kreeg ik ook een leuk flesje, maar die besloot ik voor onderweg te bewaren. Ik was tenslotte de Bob. Terwijl schoonpa en ik ons met de whisky op zijn favoriete onderwerp – het allochtonenprobleem, noemde hij het dit jaar – focusten en hij een behoorlijk creatieve selectie aan oplossingen de revue liet passeren verdwenen vriendin en de nieuwe schoonmoeder naar een ander deel van het huis. Sommige dingen moet je niet willen weten, en toen vriendinlief dus met een kalme uitstraling en haar kleren en haren doordrenkt in het bloed terugkwam stelden wij geen vragen maar gaf ik haar een gepassioneerde tongzoen. Onmiddelijk rukte ze mij de kleren van het lijf. Terwijl ik mij, het was pas de 7e whisky, afvroeg of dat nou wel zo verstandig was waar schoonpa bij zat verdween ze ermee naar de wasmachine met de opmerking dat je bloed niet te lang in de kleren moet laten zitten. Anders gaat het roesten.
Weer open ik mijn ogen en zie de tekkel liggen. Nou is dat beest een ruwharige tekkel, maar zo funky hoort het kapsel niet te zijn. Ik pak mijn telefoon en wil twitter openen, maar krijg de melding dat er nog 13% telefoonlading is en dus schakelt dat ding zichzelf nu uit. Een scherpere inspectie wijst uit dat ik de telefoon toch niet ingeplugd heb en verklaart eveneens het nieuwe kapsel van dat stuk – inmiddels goed geroosterde – barbecuevlees op pootjes. Ik start dan maar mijn computer op en terwijl ik daarop wacht en zoek naar een alternatiefe lader voor de telefoon vraag ik mij af waarom vriendinlief eigenlijk niet naast me lag. Langzaam begint me te dagen wat er gebeurde nadat schoonpa het hoofd van de nieuwe, inmiddels afgeschreven, schoonmoeder van een hoofddoek had voorzien. “Het is niet erg, Leentje.” Vriendinlief heet Jelena, maar dat is volgens schoonpa niet Hollands genoeg. “Ik was haar toch al een beetje zat. Volgend jaar een nieuwe.” En terwijl hij het hoofd op een staak in de voortuin plant, geeft Jelena mij hints dat ze het wel een beetje gehad heeft en naar huis wil.
Als Jelena naar huis wilt, dan gaan we naar huis. Ze staat al klaar met de autosleutel en op weg naar de auto haal ik de kleine, doch enigszins pijnlijk aangedraaide, bankschroef van mijn balzak af – Jelena’s hints zijn alles behalve subtiel – en parkeer die op de nog altijd draaiende wasmachine. Ik pak de autosleutel aan en stap achter het stuur terwijl ik de gekregen fles whisky ontkurk en in de bekerhouder zet. De rest is wat vaagjes, en het beeld van de eindelijk opgestartte computer leidt mij even af van mijn melancholieke gemijmer. De browser opent en ik kan eindelijk een tweet posten.
“Stront op m’n telefoonlader. Heb ik weer. Reservelader kwijt. #ookdatnog”
De fles was half-leeg, die had ik gedeeld met Jelena. Ze had inmiddels haar gordel en een significant deel van haar bloedbevlekte kleding – die blijkbaar niet kon roesten – losgedaan. Enigszins afleidend was haar hand tussen mijn benen. Doordat ik niet zat op te letten dreigde ik de afslag naar onze wijk te missen – vriendinlief draaide mijn balzak om om me daarop te attenderen en met een snelle manoevre wist ik de afslag nog net te halen, alsmede een knal tegen de achterbumper van een vrachtwagen die niet meer kon remmen of anticiperen op dit staaltje coureurswerk. Jelena gilde en trok haar hand terug – helaas zonder eerst mijn kroonjuwelen los te laten, waardoor een onfortuinlijke en onvrijwillige ruk aan het stuur ons de berm instuurde. Daarna werd het zwart…
“Geen idee hoe ik thuisgekomen ben, maar het goede nieuws is dat de schoonfamilie dat ook niet heeft. #positweet”
De bel gaat. Zo’n huis-aan-huis bezorger die geld wil. Moet-ie bij degene zijn die hem betaalt om die surpisevulling door de brievenbus te douwen. Ik negeer de bel en zie plots een USB-kabel liggen waar ik m’n telefoon mee aan de PC kan hangen.
“Zou valium met een betaald plastic zakje een goede uitweg zijn? #durftevragen #huisaanhuisbezorgers”
De volger van de luchtjestweet drukt op het hartje. Geen retweet. Zo grappig was het nou ook weer niet. Op de lokale nieuwssite staan foto’s van onze auto. Die ziet er behoorlijk gehavend uit. We moeten wel 3 keer over de kop gegaan zijn. Dat beangstigt me. Ik had wel dood kunnen zijn! En Jelena.. langzaam dringt het tot me door dat die nog in de auto zat toen ik naar huis strompelde. In de berichten lees ik dat de bestuurder van het voertuig vermist is na een dodelijk ongeluk. Kut.
De realiteit wil niet echt dagen. Ik zit voor me uit te staren terwijl ik probeer te begrijpen wat er vannacht gebeurd is. Kut. Ik ben haar kwijt en het is nog m’n eigen schuld ook. In een moment van helderheid pak ik de lege fles whisky en probeer er nog een bodempje uit te krijgen. De tekkel ligt nog steeds zonder te bewegen op bed. Waar dat beest vandaan komt is me een raadsel. Maakt niet uit. Is van later zorg. Jelena is niet meer en ik heb geen eigen inkomen. Gek, hoe dat soort gedachtes in je opspelen terwijl de realiteit van je gevoelens nog niet in het rationele deel van je brein terecht is gekomen. Dat ik door de politie gezocht wordt komt niet in me op – tot het dat na een uur wel doet.
Paniek is een raar beestje. Als je het moet omschrijven: je rationele verstand wordt uitgeschakeld, maar het voelt meer als een soort oerdrang om te vluchten. Voor gevaar, waarschijnlijk, alleen is er geen vuur of aanvaller om van weg te rennen. Dus waar ren je dan heen? Ik nam nog de tijd om een spijkerbroek en een overhemd met gaten aan te trekken. Het overhemd zit uiteindelijk scheef, want met trillende handen een overhemd vast doen is zo makkelijk nog niet. Mijn telefoon plug ik uit en neem ik mee. Ik loop. En loop. En loop. En loop. Uiteindelijk kalmeer ik wat en hoewel mijn handen nog steeds trillen begin ik weer wat rationeler na te denken. Ik zoek een uitweg. Ik vind de slechtste. Terwijl ik al bij de spoorbrugleuning sta, pak ik mijn telefoon om een selfmoordie te maken. Wacht. Ik heb een mention. Een reactie op de huis aan huis-grap.
“@twitter: Onze gebruikers maken zich zorgen om je! Kijk op deze link voor adequate hulpverlening bij jou in de buurt.”
Een link?! Ze geloven dat ik op het punt sta mezelf van kant te maken en wat ze me sturen is een link?! Doe dan niets! Wacht, ik zal ze!
“@twitter Ik heb geen link nodig maar het adres van deze webcare-afdeling. Brandhout moet je aansteken, toch?”
Terwijl ik de tweet verstuur stoppen er twee auto’s op de brug. Ik heb er, omdat ik maniakaal om m’n eigen tweet aan het lachen ben, geen erg in. Even later lig ik op de grond, mijn handen geboeid op de rug.
Mijn laatste tweet was brandhout. Toen ik laatst onder begeleiding even op internet mocht, zag ik dat mijn account geblokkeerd was. Het gaat nu beter met me. De arts zegt dat de behandeling vordert, maar als ik vraag wanneer ik weg mag verschijnt er een weemoedige glimlach op zijn gezicht. Het mysterie van de tekkel is nooit opgelost.
Met thema’s als zelfkant, consumptiemaatschappij, welvaartsuitspattingen, white trash, een stoma-ontlokkende hoeveelheid dierlijke proteinen, Sriracha, en de lelijkheid van het dagelijkse bestaan…
… denk je al snel aan een doordeweekse lunch in de retebunker. Klopt. Daarom hebben we daar momenteel ook een expositie van Sean Norvet. Want die olieverft zo’n beetje al die thematiek bij elkaar in cartooneske hilarische schilderijen.
