Ongeveer eens per jaar, tussen de wekelijkse BBQ’s door, gaat uw eigen redactie een weekend naar de Ardennen voor topoverleg, het plannen van wereldheerschappij, heidesessies en het ehr.. inwerken van de nieuwe redactieleden. Ja, laten we het inwerken noemen. Ook in 2016 werd deze traditie in ere gehouden. Hieronder volgt een verslag van hoe ik me het weekend herinner.
Vrijdag 8 januari, 08.00 uur
Terwijl ik in de redactiebunker lepeltje-lepeltje sliep met Ninja-Uil en heerlijk lag te dromen van het doodknuppelen van jonge zeehondjes, werd ik bruut gewekt. Jake stond naast me met een megafoon. “Wakker worden, soldaat! We moeten zo gaan, want we gaan heersdingen doen!! Opstaan, OPSTAAN!! Eén, twee, drie, vier, afzien doen we met plezier!!” Terwijl Ninja Uil van schrik tegen het plafond geplakt zat, stond ik zuchtend op, trok mijn beide badjassen aan en ging mijn gebruikelijke ontbijt maken: kliekjes van de BBQ van gisteravond met vodka en gemalen diclofenac uit de oven. Vanuit een andere kamer hoorden we Frodooh (met wie Jake en ik zouden meerijden) brullen: “Ik ben bijna klaar!” We hoorden een stuk of vier vrouwen iets soortgelijks schreeuwen, maar dan met de woorden “Oh God” erbij. Veertien seconden later stond Frodooh met de sleutels van zijn Hummer bij ons. “We kunnen gaan” stelde hij, terwijl hij zijn broek dicht knoopte.
De rit naar de megalomane villa die Reet voor dit soort redactievergaderingen in de buurt van -uiteraard- Reet (B) heeft aangeschaft, was niet heel bijzonder. We zagen nog wel de Chinook overvliegen waarmee een heel datacentrum naar de Ardennen werd gebracht door LB en Reet, die een Bat Man-pak droeg, en ergens onderweg werden we ingehaald door Meneer van Dale met een aanhangwagen vol koeien, schapen en drie struisvogels. “We moeten toch eten,” appte hij. Jake is de hele reis bezig geweest met het schoonmaken van zijn imposante arsenaal aan wapens en vertelde onophoudelijk over Zweedse landmijnen, die de beste en meest effectieve ter wereld zouden zijn. Ik at intussen stilzwijgend mijn vodka met ansjovis en bedacht me dat Zweden wellicht daarom niet zo dichtbevolkt is.
Vrijdag 8 januari, 14.14 uur
Aangekomen in de Ardennen. De Hummer werd geparkeerd tussen de Chinook en de auto van Webmeister. Althans, ik denk dat het de auto van Web was, want het Top2000-logo, omringd door doodshoofden, stond er met Edding opgetekend. Terwijl we over de oprijlaan liepen, dook Jake ineens de bosjes in. “DE MOFFEN, JE WEET HET NOOIT”, riep hij. Hij schreeuwde nog iets over een mijnenveld, loopgraven en prikkeldraad en verdween in het struikgewas, waar al snel geluiden te horen waren die het midden hielden tussen graafwerkzaamheden en het geluid dat een hamster maakt als je er steeds harder in knijpt.
Frodooh stak voor de zekerheid zijn Hummer in brand waarna we de immense villa binnen gingen. Hier was LB al bezig met het optuigen van een lading servers waar de NSA jaloers op zou worden. Reet had intussen midden in de woonkamer zijn ivoren troon neergezet waar hij naakt bovenop zat met een scepter in zijn hand, kraaiend van plezier. Om de troon heen lag een roedel dwergen die steeds probeerden zijn tenen te likken. Reet schopte de dwergen iedere keer lachend en liefdevol keihard in het gezicht zodra ze te dichtbij kwamen. Dit gebaar deed mij nóg meer van onze Grote Leider houden.
Op dat moment belde Xaderp. Reet nam op. “Hij zit in Noord-Korea en komt niet, want dan weten ‘ze’ ervan,” aldus onze Grote Leider. Xaderp weet ‘ze’ en ‘hen’ altijd enorm goed te ontwijken, zoals algemeen bekend is, want ‘ze’ proberen hem altijd te pakken. “Bel niet terug”, had hij nog gewaarschuwd. “Na dit gesprek wikkel ik deze telefoon in alufolie en mik ‘m in het water. Ik vind jullie wel weer.”
Vrijdag 8 januari, 15.03 uur
Flepz0r zat alweer druk te faxen. Hij had onderweg voor een rood licht gestaan en was, zo zei hij, nu bezig met heel België én de VN-Veiligheidsraad voor het gerecht te slepen. “Niemand laat mij voor een rood licht staan en komt daar mee weg” schuimbekte hij tegen zijn faxapparaat. Om onduidelijke redenen was het apparaat nergens op aangesloten, maar werkte het wel. LB knikte goedkeurend en ging verder met zijn kabelgami, de oud-Japanse full-contact sport van kabelknopen, waarin hij de onbetwiste meester is.
Van Dale en Globalriot waren begonnen met de BBQ aanzwengelen. De brandende Hummer van Frodooh was een prima aanmaakblokje zo hadden ze besloten, dus hadden ze deze in het wedstrijdbad gereden dat op het landgoed was aangelegd en dat tot de rand toe gevuld was met kolen. Globalriot ging alvast een kruidenmelange maken (de kruiden uit eigen tuin van Globalriot staan tot de gemiddelde lsd als opium tot ibrupofen – BT) en Van Dale schilde in de tussentijd enkele koeien. Dit alles gebeurde terwijl Webmeister zat te schreeuwen dat de Top2000 dood moest en dat hij John en Willeke miste. Ik voorzag nu al dat dit een bijzonder weekend zou worden.
Op dat moment kwam Cspr de oprijlaan op, luid toeterend. Hij stapte uit en haalde een doos uit zijn kofferbak. “Kijk!” riep hij: “Ik heb het huis van Oscar Wilde voor een zacht prijsje op de kop weten te tikken en vond dit in de wijnkelder! 120 jaar oude absinth! De échte dus!” Om zijn enthousiasme te laten blijken, trok hij één van de 24 flessen open en dronk deze in één teug leeg. Hierna verdween hij richting het toilet, omdat hij dringend even even zijn afschuw moest laten blijken over een aantal filmpjes op Pornhub, zo verklaarde hij.
Vrijdag 8 januari, 16.00 uur
Terwijl ik voor het eerst in zeven jaar het vet en de vodka uit mijn badjassen aan het koken was, kwam Toxteth aan op het landgoed. Fashionably late, als altijd. Net als alle andere keren had hij een privéchauffeur bij zich. En een man servant. Ik was bang om te vragen wat het verschil is tussen een man servant en een butler, maar hoorde later die nacht hartverscheurende pijnkreten uit zijn slaapkamer, wat me een vermoeden gaf van dit verschil. McHollander kwam vijf minuten na Toxteth binnen en begon direct bier te drinken uit zijn gitaar. En te zingen. Tegelijk. Reet applaudisseerde, dus wij ook allemaal. Daarna schopten we lachend de dwergen in hun gezicht. Van Dale maakte intussen de voorafjes: broodjes struisvogelfilet in eigen wondvocht, zijn specialiteit.
Vrijdag 8 januari, 17.00 uur
Plotsklaps vroeg iemand, misschien ik wel, maar dat is niet helder meer, of Frisco en Meneer de Greef al gespot waren. De slaapzak van Frisco lag al op de achtzits hoekbank dus hij zou er moeten zijn, maar kennelijk waren de heren ninja-style binnengekomen. Als bij toverslag stond Meneer de Greef ineens naast me en wreef zijn woeste baard in mijn gezicht. “FRISCO EN IK ZITTEN NATUURLIJK IN DE KELDER, NEGER! HET WTF-HOEKJE! JE WEET TOCH!? DE KETTINGEN HANGEN AL AAN DE MUUR EN DE GIMPSUITS LIGGEN AL KLAAR! IK KAN ZO ENORM NIET WACHTEN OP DE ONTGROENING!” McHollander, die kennelijk vergeten was dat ook hij ontgroend zou worden, verslikte zich in zijn gitaar en dronk hevig hoestend snel een fles absinth leeg.
Jake was inmiddels terug uit de bossen rondom het landgoed. “Ze krijgen ons nooit”, gromde hij tegen niemand in het bijzonder. Hij pakte een enorm mes af van Van Dale die er een levend schaap mee aan het villen was, en mompelde dat hij dat ging slijpen. “Dit moet scherper,” zei Jake. “En daarna ga ik er mee door de gangen van de villa dolen. In het donker.” Jake, geheel gekleed in een sniper-outfit, nam zijn taak als beveiliger zeer serieus, zo viel ons allemaal op.
Vrijdag 8 januari, 19.30 uur
Reet, nu gekleed als Romeinse keizer, inclusief lauwerkrans, kwam van zijn troon. “Heersbeesten! Ik heb honger! Hoe staat het met die BBQ!?” Het was etenstijd, zo had de Grote Leider in zijn intense wijsheid besloten. Hij stond al klaar met een emmer door Flepz0r gemaakte BBQ-saus, een saus die gegarandeerd zowel in- als uitwendig brandwonden veroorzaakt en die eerder die middag al een gat in de marmeren vloer had gebrand.
Veertien minuten later hadden we drie koeien, anderhalf schaap en vier van de dwergen op. En alle absinth. Typisch tijd voor de redactiekaraoke dus. McHollander wilde uiteraard als eerste, want die gaat zingend door het leven. Na een uitstekende vertolking van alle liedjes uit The Sound of Music, besloten we dat hij gewonnen had en gooiden de karaokeset en de resterende dwergen in het nog immer als een uitbarstende vulkaan brandende wedstrijdbad.
Vrijdag 8 januari, 23.00 uur
Het was tijd voor de rituele ontgroening van de nieuwe redactieleden, zo besloot onze Grote Leider Reet die plotseling een astronautenpak droeg, inclusief helm. Terwijl McHollander aan zijn haren naar de kelder getrokken moest worden en gilde als een klein meisje, stond De Greef drie seconden na de aankondiging al in een Gimpsuit. Hij had nóg een emmer van de BBQ-saus van Flepz0r weten te vinden en stond hiermee in zijn hand, terwijl hij vol verwachting naar de andere redactieleden keek en niet kon ophouden met gniffelen.
Ik vond dat ik dit jaar de ontgroening van de nieuwe redactieleden wel een keer kon overslaan. Ik was wat slaperig geworden van de absinth en van het kruidenmengsel van Globalriot, die al uren bewusteloos in een hoekje lag. Ik kroop tegen zijn borsthaar aan, genoot van de geluiden van totale horror die ik in de verte uit de kelder en de kamer van Toxteth hoorde komen en doezelde weg.
Maandag 11 januari(?), geen idee van de tijd
Ik type dit vanuit – voor zover ik uit het raam kan zien – Macau. Ik vermoed dat het maandag is, maar dat weet ik niet zeker. Het verdere verloop van het weekend is behoorlijk mistig in mijn geheugen. Vaag kan ik me herinneren dat Web alle hoogtepunten van de Top2000 op accordeon heeft gespeeld, begeleid door McHollander. Ook weet ik nog flarden van het moment dat Cspr en Tox samen met mij vrijwel naakt op de kolen in het wedstrijdbad dansten. Dit is ongetwijfeld inderdaad gebeurd, want mijn badjassen zijn half verbrand en ik heb derdegraads brandwonden op mijn voeten.
Verder kan ik me nog enigszins voor de geest halen dat er lichte paniek uitbrak toen Frodooh een stukje ging wandelen en midden in het door Jake aangelegde mijnenveld bleek te staan. Voor zover ik me nog kan herinneren is hij hier met een lasso door De Greef uitgehaald, terwijl Jake dekkingsvuur gaf.
Op een zeker moment waren er ineens ook vrouwen bij de villa, maar het staat me bij dat die niet veel zeiden. Sommigen huilden, anderen zeiden alleen “Oh God, oh God” of “Maak me alsjeblieft niet dood” en later: “Alsjeblieft, maak me dood, ik kan er niet meer tegen”. Frisco en De Greef vonden dit bijzonder vermakelijk en Flepz0r verkocht geloof ik pepperspray aan de heren.
De laatste keer dat ik Reet zag is bij mijn weten zaterdagochtend, toen hij iets riep over ‘heersbeesten’ en dat hij ‘China ging kopen’, waarna hij gekleed als een Shaolin-monnik de Chinook pakte en verdween.
Zojuist vond ik een papiertje tussen mijn tenen wat bij nadere beschouwing een contract blijkt te zijn, opgesteld door Flepz0r en getekend in bloed. Kennelijk heb ik in ruil voor drie flessen vodka allebei mijn nieren aan hem verkocht, wat waarschijnlijk verklaart waarom ik in een flinke plas bloed lig met een groot litteken over mijn torso en me niet zo lekker voel.
Intussen heb ik geen flauw idee hoe ik in vredesnaam in Macau terechtgekomen ben, waar de rest van de redactie is, hoe ik terug moet komen en of Reet nog in de buurt zit na zijn aanschaf van China. Als iemand dit leest, kan diegene dan aan eventuele niet-vermiste redactieleden vragen of ik wat geld van ze mag lenen voor een dialyseapparaat en een vlucht naar de redactiebunker? Alvast hartelijk bedankt!
Het was weer een geweldig redactieweekend. Ik kan niet wachten op volgend jaar.