Soms zijn er van die berichten die je echt even bij de lurven grijpen. Zoals het bericht over de 3-jarige Sem die een brandwond van 12 centimeter in doorsnee op z’n reet kreeg. Oorzaak? Waarschijnlijk lijmverwijderaar. Op een glijbaan.
We weten niet wie of waarom, maar de vader vermoedt ‘hangjongeren’. Hij heeft het over een kwajongensstreek en denkt niet dat iemand moedwillig een 3-jarige heeft willen verwonden. Noem ons maar ouderwets, maar een quajongensstreek is portemonneetjetrek, belletjetrekken, iets met besjes en een PVC-pijp of enveloppen met iets vies door de brievenbus doen. Het is in ieder geval niet compleet zonder acht te slaan op de consequenties gevaarlijke chemicalien op een glijbaan smeren.
Het is de truttige kleinschaligheid van denken die er al van jongs af aan in geramd wordt die deze vader doet zeggen dat het ernstig verwonden van de 3 jarige vrucht van zijn lendenen een kwajongensstreek is. Natuurlijk is wat Sem is overkomen schrijnend (haha) maar het automagisch downplayen van dit soort strapatsen naar ‘kwajongensstreken’ is bijna even zo schokkend. Kennelijk is er geen AZC in de buurt van de speelplaats waar deze glijbaan staat, anders hadden er nu duizenden bezorgde burgers met fakkels gestaan om Sem en zijn vrindjes en dinnetjes te hoeden voor een volgende aanslag op hun lelie blanke huidjes.
Misschien kunnen we gewoon het beste hopen dat de daders van deze “streek” bij het smeren van dit brandende goedje een flinke scheut lijmverwijderaar in hun broek gemorst hebben. Met je kwajongensstreek.
Meneer de Greef is sinds een tijdje weer opgedoken in de bunker. EN DAT ZUL JE MERKEN, OOK. Na de enorme WTF die hij vanmiddag op de frontpage gooide heeft zelfs de redactie het even moeilijk met dingen.
Tijd voor een trucje. Ondertussen zit Reet huilend onder tafel en zou het zomaar kunnen dat dit mijn laatste pots op Retecool is. Niet klikken als je niet tegen dingen kan. Echt. Niet doen.
Soraya Doolbaz uit new York maakt foto’s van piemels. En Dat niet alleen, ze kleed die piemels ook eerst aan met een leuk poppenpakje, nadat de piemel in kwestie eerst rechtop is gezet door een fluffer.
Dat fotograferen van aangeklede stijve piemels doet ze overigens niet geheel onverdienstelijk, want haar foto’s leveren zomaar $10.000,- op. Ze kwam overigens op het idee omdat zowel Soraya, als haar vriendinnen zeer regelmatig foto’s van piemels opgestuurd kregen. Dat kon ze zelf beter bedacht ze. Check hier een overzicht van haar lullige foto’s en hieronder een filmpje waarop Soraya aan het werk is te zien.
Soms hè, soms zijn oplossingen zo geniaal eenvoudig, dat je er gewoon niet op komt. Behalve Oud Zeikwijf, die op een doodeenvoudige manier het vluchtelingenprobleem oplost EN de economie van Griekenland en Turkije een gigantische boost geeft.
Een grotere win kun je jezelf haast niet voorstellen. Hoe werkt het? Nou zo:
– heel goed tegen trauma’s
– cultureel identieke regio’s als die van de vluchteling dus geen botsing tussen culturen
– geen azc’s in onwillige Nederlandse dorpen
– voor de staatskas goedkoper dan opvang in NL
– aan de hoeveelheid reclame die over ons heen wordt gestort te beoordelen, zit de reisbranche op zwart zaad en kan ze zo’n structurele meevaller goed gebruiken.
De totale kosten komen neer op ongeveer €18.000,-, wat een stuk minder is dan de geraamde €25.000,- per vluchteling wanneer je ze in Nederland opvangt. En er is nog veel meer WIN te winnen, zoals opvang in het land van binnenkomst, de al eerder genoemde economische boost van het land in kwestie en wat te denken van minder zorgkosten. Van heel de dag een beetje aan het zwembad hangen is nog nooit iemand ziek geworden.
In het Toezichtsrapport, dat de CTIVD (Commissie van Toezicht op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten) in opdracht van de ministers van Binnenlandse Zaken en Defensie maakte na kritiek over het niet waarschuwen van passagiers vóór de ramp met MH17, staan interessante dingen. Dit rapport werd op 10 april 2015, na vier maanden onderzoek, aangeboden aan de OVV en daarna op de plank gelegd. Pas op 13 oktober werd het gepubliceerd, “toevallig” op dezelfde dag als de publicatie van het eindrapport van de OVV over MH17 (“het was een in Rusland gemaakte BUK-raket!”) en daaronder dan ook als een steen begraven.
Uw eerste ingeving zal zijn om om te draaien en weer naar buiten te lopen, achter uw erectie aan. U zult echter al snel merken dat dit geen reële optie is. Achter u staan inmiddels 141 hipsters ongeduldig te wachten tot u uw Latte Frappiachi di Buscemi con Leche met quinoa of iets dergelijks bestelt (onze kennis van moeilijke koffie laat te wensen over) en zij versperren u de weg met hun iPhones. Ga niet gillen of om u heen meppen. Uw nu al te lange stilte heeft de aandacht op u gevestigd en nog veel meer hipsters aan tafeltjes kijken vervaarlijk op van hun Macbook. De rust bewaren is het beste wat u op dit moment kunt doen.
Don’t Panic
Doe of u het bord achter de bar met de random woorden leest
In elke hippe koffietent hangt achter de bar een enorm bord, waarop volgens de baristas een selectie van de 1400 koffies die ze schenken staat, maar wat op u en ons overkomt alsof iemand random woorden naar het bord heeft gegooid. Terwijl u over uw exitstrategie nadenkt, doet u alsof u dat leest. De baristas en de hipsters zullen dit accepteren. “Dit is iemand die op het randje durft te leven”, zullen ze denken. “Deze persoon gaat iets anders drinken dan gewoonlijk”. Hiermee wint u zeker twee minuten.
Shit, te weinig koffies om 2 minuten door te komen
Wat u ook doet, bestel geen normale zwarte koffie
De grootste fout die u kunt maken, op in paniek raken na, is een gewone zwarte koffie bestellen. Dit werkt op hipsters als een rode lap op een stier. De kans dat u een Macbook overdwars krijgt ingebracht terwijl u nog stamelt: “Mag ik een normale zwa…” is groot. Vermijd dit dus als de builenpest. Laat ook vooral de barista niet kiezen. Dit is ten eerste een teken van zwakte en ten tweede krijgt u dan een vingerhoedje met op Birmees hout gebrande, zeven keer in goud gedoopte bonen die vervolgens met de hand tot koffie geknepen zijn. Hiervoor betaalt u een modaal kwartaalsalaris. Niet doen dus.
Go with what you know
Een valkuil is nu om iets van het schier onleesbare bord te bestellen. U gaat dit sowieso al verkeerd uitspreken want u slist niet en ook is er een redelijke kans dat u geen koffie aan het bestellen bent, maar een versie van een Apple Crumble Pie in het Italiaans, of de dochter van de eigenaar. Wellicht denkt u nu: “Dan neem ik een espresso, want die zijn heel klein”. Dit zou ook een enorme fout zijn, want espresso is dan wel klein, maar wordt in hippe koffietentjes geserveerd op een temperatuur waarvan een gemiddelde ster zegt: “Ho ho, kan dat niet wat minder?” U zult dan het kartonnen bekertje drie kwartier moeten laten staan voor u het zonder asbesthandschoenen kunt oppakken.
Foto: minder heet dan de espresso
Uw veiligste keus is cappuccino. Dat klinkt Italiaans genoeg om de aanwezige hipsters niet te schofferen. Het laatste wat u wilt is hen tegen de borst stuiten, namelijk. Voor u het weet heeft u ineens een geruit overhemd aan, een knotje op uw hoofd en zes Apple Watches om uw pols, waarna u wordt bijgepraat over allerhande startups. Enfin, cappuccino dus. U plaatst de bestelling bij de barista, die u vertelt dat de melk in de koffie van koeien komt die echt “lucky bastards” zijn, waarna hij uw naam (Toxteth, bijvoorbeeld) vraagt. Hierna loopt u verder langs het barretje naar achteren. Dit lijkt gevaarlijk, maar het is de enige manier om zonder kleerscheuren buiten te komen. Nu komt het afrekengedeelte.
‘Lucky bastards’ want ze zijn niet waar u bent
Reken af
Bij hippe koffietentjes moet je altijd afrekenen bij de kassabarista. Het zal u in eerste instantie niet opvallen, want baristas lijken op elkaar als de band van Robert Palmer, maar maak dus niet de fout deze barista Sim te noemen. Dit is niet Sim. Dit is Dardan, of iets dergelijks. Noem gewoon geen namen, de barista stelt zich zelf wel voor, vlak voordat er een bedrag genoemd wordt waar u een vliegdekschip van had kunnen aanschaffen. Nogmaals: blijf kalm. U bent in de minderheid. Reken gewoon af, huil van binnen en stap naar achteren om te wachten tot iemand uw naam (Toxteth in dit geval) roept. Dit betekent dat uw cappuccino met verkeerd gespelde naam op het kartonnen bekertje af te halen is bij de afhaalbarista, die waarschijnlijk Edie of Luna heet.
Eenmaal buiten flikkert u de beker in de eerste de beste vuilnisbak, gaat jankend naar huis en doucht drie uur lang met een staalborstel, waarna u uw kleding verbrandt. Dit zou u weer tot rust moeten brengen. Aangifte doen heeft geen zin, want de politie is al lang geïnfiltreerd. Ga in plaats hiervan gewoon naar Pornhub, zoek op ‘Scandinavische stewardessen’ en blijf een week binnen.
“Het enige verschil tussen een gek en mijzelf, is dat ik niet gek ben.” Aldus Salvador Dalà ooit. Die uitspraak is in zekere zin van toepassing op de hoofdpersonen uit de filmpjes van vandaag. In Kumiko, the Treasure Hunter probeert een vrouw met behulp van een geavanceerd door haar zelf ontwikkeld zoeksysteem, het geld dat in de film Fargo langs de kant van de weg werd verstopt, te vinden. En in LFO probeert een (gekke, of geniale?) man met behulp van geavanceerde geluidsexperimenten van zijn geluidsallergie af te komen. Dit heeft echter nogal wat onverwachte bijwerkingen.
Kumiko, the Treasure Hunter – VS (2014) – David Zellner
Robert heeft in zijn kelder een hele stapel geluidsapparatuur staan, waarmee hij probeert een soort brainwavefrequentie te vinden die hem beter laat functioneren. Hij lijdt namelijk aan geluidsallergie. Een door hemzelf bedachte aandoening die voornamelijk opspeelt als zijn vrouw tegen hem praat of als ze weer eens haar zogenaamd rustgevende esoterische yogamuziek opzet. Op een dag vindt hij per ongeluk een frequentie die hem onder hypnose brengt. En als het bij hemzelf kan, waarom dan niet bij anderen? Hij probeert het uit op zijn nieuwe buren en dat werkt. Ze doen alles wat hij van ze verlangt. Dit opent de weg naar ongekende mogelijkheden, maar tevens naar ongekende problemen. LFO is een erg interessante en zeker ook duivels humoristische film die laat zien dat mind control nog best een ingewikkeld ding is. Drama/Science Fiction/Zwarte komedie – MvD 8.0 – IMDb 6.6 – RT N.B. – Netflix – Incl NL subs Huh? Wut? Wat? Netflix? Ja. Dit filmpje is bij geen enkele torrentboer te vinden (zo vertelde een kennis van een collega me).
Wij zijn de stemmen van blank Nederland
We staan bij demonstraties schreeuwend aan de kant
We haten moslims, mocro’s, asielzoekers daarbij
Geloven doe je niet in Nederland want wij zijn vrij
Ja, dat is mooi, mooi, mooi man.
#Kominverzet is een groot feest
Mooi, mooi, mooi man
schreeuwen over piemels en we gooien soms een beest.
Die nare immigranten, we hebben het gehad,
ze namen onze Theo en we zijn het zat,
we leren onze kinderen “erom vragen doe je zo”
en geven onze buren dan een varkenskop cadeau.
Ja, dat is mooi, mooi, mooi man
de PVV op nummer 1
Mooi, mooi, mooi man
Wij zijn oh zo zielig en asielzoekers gemeen.
Om de toenemende uitstoot in de havenstad tegen te gaan, zou het vanaf 1 februari verboden zijn door het centrum te brommen met scooters gemaakt vóór 1999
En dat zijn er nogal wat. In de havenstad, waar 600.000 mensen wonen, staan 180.000 motoren geregistreerd, waarvan het overgrote deel bestaat uit Vespa’s. Het is dit jaar precies 70 jaar geleden dat Enrico Piaggio de eerste Vespa in Genua presenteerde, dus een slechter moment voor de ban had de burgemeester niet kunnen uitzoeken.
Via de hashtag #lamiavespanonsitocca staat twitter vol met protesten en de ban is dan ook inmiddels twee maanden opgeschoven naar 1 april. Dat is geen grap, maar keiharde werkelijkheid. Wat er in die twee maanden moet gebeuren is voor iedereen een raadsel, maar ik denk dat de burgemeester nog een aardige kluif heeft aan het verbannen van dit stukje Italiaans erfgoed.
Aangezien ondergetekende ook enthousiast Vesparijder is (op een Vespa 150GL uit 1959), hebben we speciaal voor jullie en ons plezier 14 hele mooie Vespafoto’s verzameld.
