De Belgische urban explorer en fotograaf Dieter (Ruistocht) Herreman maakt meestal foto’s van verlaten gebouwen, maar nu heeft hij iets gedaan waarmee hij nogal wat stof doet opwaaien onder dierenactivisten.
Hij heeft een ‘confronterende fotoreeks‘ gemaakt in een afgelegen slachthuis.
“Hij noemt zichzelf Dieter. Maar hoeft niet met zijn familienaam in de krant. Eigenlijk wil de fotograaf met 10.000 volgers op Instagram bitter weinig kwijt over zichzelf. Want het fotoproject Puppet Factory draait niet rond hem.”
Waar draait het dan wel om? Nou, om de dieren. Om aandacht te vragen voor dierenleed en vooral om de consumptiemanie aan de kaak te stellen, liet Dieter zijn modellen de plaats innemen van de dieren op de slachtvloer.
“Ik wil de beelden laten spreken. De foto’s moeten de mensen doen nadenken over de herkomst van hun voedsel. Over het grote leed dat dieren moeten doorstaan op de slachtvloer voor ze op ons bord belanden. En over de overconsumptie. ÂOmdat je op de slachtbank plots mensen ziet in plaats van dieren, komt de boodschap Âanders en misschien harder binnen. Dat is alleszins de Âbedoeling.”
Nou is deze rubriek ooit opgezet om kunst of Kunst te laten zien zonder daar inhoudelijk commentaar op te geven in de pots. Maar in dit geval moet ons toch even wat van het hart. Hij doet ineens een Maandagzanger na en heeft plotseling geen achternaam meer. Hij noemt zich nu namelijk fotograaf ‘Dieter’. Verder verzuipen al zijn foto’s in hetzelfde HDR-trucje en ben je dat gebrek aan kleur na een foto of 14 ook wel zat. En waarom zien we geen bloed? En waarom hebben de ‘dieren’ onderbroekjes aan?
Goed, het moge duidelijk zijn: wij zijn er niet zo gecharmeerd van. Maar mocht u het wel geweldig vinden, dan kunt u het hier kopen.
Hieronder een aantal van zijn foto’s. Meer bekijkt u op de Facebookpagina van Puppet Factory. Uw whargarbl en vergelijkingen met de holocaust kunt u natuurlijk kwijt in de comments.
Ik deel je vermoeidheid met fletse HDR, maar dit soort thema’s schuren al voor 99% met bafiets-treinongelukken, forensisch beeldmateriaal van gruwelmoorden, splatter games & movies, ISIS promo video’s en Zuid-Afrikaanse boerderijuitjes. Hoe ver kun je gaan als alle grenzen al lang zijn overschreden?
/Plus dat de moderne kunstwereld ongelofelijk preuts en truttig is geworden.
Bij een volgende reportage hangen er wat mensen aan een boom en worden daar dan door mannen in blauwe overalls vanaf gesleurd.
Dit om het leed van appels tijdens de pluk eens onder de aandacht te brengen.
Verder hebben ze wel een punt natuurlijk. Maar niks nieuws onder de zon. Varkens zijn intelligent en begrijpen wat er om hen heen gebeurt en erger soms… wat hen te wachten staat.
Het slachthuis is een horrorplek en de beesten komen veelal in doodsangst aan hun eind. Onverdoofd liefst, als het aan sommige fundamentalisten ligt.
Toch eet menigeen graag een karbonaadje, zolang je maar niet hoeft te zien waar het vandaan komt. En dan wel met het hondje naar de dokter als het een beetje hinkt. Want we zijn tenslotte dierenvriend.
Tja, ik heb niet zoveel met mensenvlees, ik kannibaal nooit. Misschien met een flinke laag ketchup. Bovendien zijn het allemaal wel erg magere scharminkels die “geslacht” worden, daar kun je alleen nog gehakt van draaien. Of frikandellen.
En die foto’s zijn natuurlijk gewoon kut; een voor de hand liggende compositie, het “verhaal” is ook niet echt spannend, de kleur ontbreekt (doe dan zwart-wit) en de fletsheid voegt niets toe.
Weer zoeen die denkt dat een hdr filterke hem een fotograaf maakt