Ik heb voor het laatst gegourmet toen ik ongeveer 10 jaar oud was en toen vond ik het al extreem kut. Ik herinner me vooral de honger na afloop omdat je niet voldoende minuscule stukjes vlees gaar kon maken in al even minuscule pannetjes binnen de beschikbaar gestelde tijd.
Het gourmetstel waar ik mijn eerste gourmetstappen op maakte was een dubbeldekker, met maar liefst twee plateaus om op te gourmetten. Toch was het een beter idee geweest om in plaats van twee lauwe gourmetniveau’s één heet gourmetniveau te maken. De volwassenen om mij heen hadden het ook niet prettig want zij waren allemaal bezorgd dat hun kinderen zouden sterven aan een voedselvergiftiging wegens het eten van ongaar vlees. Om die reden mochten we pas van het vlees eten als de eerste zwarte plekjes zichtbaar begonnen te worden – en die moesten we er dan afsnijden, want je wil natuurlijk geen kanker krijgen. Het lange wachten op het nemen van een piep klein hapje kwam de verzadiging niet ten goede, maar dat zou later opgevangen worden met de altijd intens tegenvallende aggenebbisj-vlaflip (ik bedoel, de yoghurt is neem ik aan om het ‘gezond’ te maken, want het is geen lekkere combinatie met vla).
Een ander gigantisch voordeel aan het gourmetten is dat je heel erg veel tijd overhebt om belangrijke gesprekken met elkaar te voeren. En aangezien je zit te gourmetten zit je 100% gegarandeerd met leuke mensen aan tafel die veel interessante dingen vertellen waar je veel aan hebt. Daarnaast brengt gourmetten ook de cabaretier in mensen omhoog: “Ja Wim (zo heette ik toen nog ‘officieel’) zo maak je nog eens wat mee heh, je eigen pan met eten, hahaha! Ga maar lekker smullen.”
Ook was de kip “niet door de soep heen gevlogen” en “lag álles er om op te eten.”
Terwijl ik genoot van het wachten begonnen de volwassenen te discussiëren over hoe gezond het eten was en of Janmaat wel of geen racist was. Beide onderwerpen haalde het beste in al mijn familieleden omhoog. Terwijl de eerste mensen begonnen met schreeuwen ging ik hongerig met mijn neefjes en nichtjes spelen totdat de volwassenen weer tijd voor ons hadden en we een vlaflip zouden krijgen. Het mag duidelijk zijn dat ik een heel zwaar leven heb. Op voorhand mijn verontschuldigingen als ik lezers met dit artikel enige mate van droefgeestig- of wankelmoedigheid bezorg.
Gourmetten is vooral heel erg je best doen om alles hetzelfde te laten smaken. Vlees op de plaat smaakt op een gegeven moment naar alles behalve wat je erop hebt getyft. In de pannetjes is het al net zo’n droevig geheel. Na een kwartier jezelf proberen te vullen met wat er dan ook maar voor handen is (en voor de echte luie eikels staan er champignons uit een potje en ananas uit een blikje en gesneden uitjes uit een zakje op tafel) maakt het niet uit of je een culinair hoogstandje staat te wokken of een zweetsok klaar zit te maken: je proef het verschil niet meer.
Dan is er aan tafel altijd wel die ene klerelijer die “een echt te gekke combinatie” in zijn pannetje flikkert wat iedereen moet proberen. Zeg maar de mensen die je harder haat dan je dove demente oma die al 19 keer heeft gevraagd of je de buurman bent. De enige hoop die je hebt is drank. En dan schenk je dat in en omdat je zo opgaat in de ellende die gourmetten heeft zet je het te dicht bij het gourmetstel en is het lauwer dan je eigen pis.
En dan ben je klaar, moet je alles opruimen, afwassen/de vaatwasser in, en dan kun je op zoek naar een fastfoodrestaurant om iets achter je huig te drukken wat wél vult.
Nee, ik denk niet dat ik zo’n fan ben van gourmetten. Ik voel deze, Willem!
Klinkt meer als gourzonder dan gourmet
Dit klopt.
#gourmetoo