Zoals Taart gisteren al wist te melden, gaan we met Vretecool volledig Battlestar Galactica. Wij usen the force waar dat zo af en toe loeihard nodig is. In onze magen bijvoorbeeld, want het oplepelen van ranzige kant en klaar meuk, eventueel rechtstreeks uit de verpakking, gaat je niet in de koude kleren zitten.

Maar zoals overal, en dus ook hier weer, zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen. Ik ben er zelf namelijk zelfs nog een klein beetje beduusd van. Lolwut? Hoor ik jullie vragen. Nou, als volgt: ik heb voor deze aflevering van Vretecool bewust moeten stoppen met door eten, want het was zowaar te kanen. Maar echt dus! Nu had het er ook te maken dat de Mama Mancini Lasagne Bolognese van de Aldi (€2,59 voor een bak van één kilo!) wat enthousiast veel was om in je eentje naar binnen te zitten lopen lepelen, maar het had zomaar gekund dus.

La vita è bella

Ja, je leest het goed: Lasagne Bolognese. Deze keer geen tropische verrassing uit het verre oosten, maar gewoon een stukje kant en klare la vita è bella in kiloverpakking. En ik kan dat uitleggen. Elke keer wanneer er in huize Reet een vakantie naar het verre oosten wordt gepland, komt er negen maanden later een minime2 te voorschijn. Vandaar dat er is besloten om komende zomer richting Italië af te reizen (want ik heb geen zin in een familiebusje). En waarom dan niet in September al beginnen met de voorpret, door een stukje Italiaans erfgoed bij de Aldi te scoren en op te warmen in de magnetron. Voorpret is immers een groot deel van je verkaansie.

Voor dit stukje voorpret heb ik me naar waarschijnlijk het minst aantrekkelijke stukje Rotterdam begeven dat je je kunt bedenken: Plein 1953 achter de Slinge in het immer pittoreske Pendrecht. Laverend tussen de bedelaars, junks en ander wonderlijk volk, stiefel ik stevig door richting de Aldi, alwaar in het koelvak de kant en klare lasagne per kilo te koop aan geboden wordt. Ik kies voor de Lasagne Bolognese van Mama Mancini. Dat klinkt Italiaans, dus dan moet het wel goed zijn. Helaas is Mama Mancini een huismerk van Aldi, dus is het net zo Italiaans als een Oktoberfestviering in München. Maar hey, laat je nou in München toevallig puik Italiaans kunnen eten, dus wie weet! Daarbij, de Italianen en Duitsers hebben tussen 1936 en 1946 klinkende co-producties afgeleverd, dus er is hoop.

De verpakking van de kilo Lasagne Bolognese is overigens ook weinig Italiaans. Plastic, met daarin weer een soort aluminiumfolie bak, gevuld met een plak Lasage, die je zo de oven in kunt schuiven. Op de achterkant staan de ingrediënten vermeld en tevens twee bereidingswijzen. Hey! Maar dat is leuk. De plak lasagne is immers groot genoeg om te portioneren, dus gaat het mes er in. Tijdens het openen van de verpakking deze keer geen tomatensoepgeur, maar de geur van koude lasagne. Ergens is het bizar dat ik verbaasd ben dat bij het opentrekken van een bak voer, het voer ruikt naar het geadverteerde op de voorkant van de verpakking. Maar goed, dat zal inmiddels wel een stukje beroepsdeformatie naar demense toe zijn.

Tijd om te kokkerellen

Zoals gezegd, er worden op de verpakking twee manieren van bereiden aangegeven: Eentje met bak en al in de oven op 180 graden en dan 30 minuten pruttelen. En eentje in de magnetron. Kwestie van de lasagne uit de bak scheppen en op een bord kwakken, om vervolgens afgedekt 7 minuten te nuken in de magnetron. Door de koeling is de lasagne behoorlijk stevig en erg aantrekkelijk ziet het er ook niet uit, de kaas heeft namelijk dezelfde kleur als de bechamelsaus.

Hopla, oven aan op 180 graden, lasagne doormidden jassen, deel één in de oven en deel twee op een afgedekt bord in de magnetron. 7 minuten later is deel twee dus klaar om verorberd te worden. Wel even een klein stukje spanning tijdens het optillen van het kleine bordje waarmee het grotere bord lasagne is afgedekt, want je weet maar nooit wat je aantreft; Ontplofte lasagne? Uitgedroogde Italiaanse ingrediënten? Of gewoon een net bordje lasagne? Helaas niet helemaal. Tijdens het nuken is de boel zo warm geworden, dat het is gaan vloeien. Dat klinkt goor en zo ziet het er dan ook uit. De lasagne is een centimeter lager geworden en dat komt omdat de helft van de inhoud om de lasagne in het bord ligt.

Mooi, tijd om een stukje af te snijden. Uiteraard eerst goed blazen om de inmiddels legendarische lamellen in je mond te voorkomen. Maar daarna is het tijd om te proeven. En damn gasten. WTF. Maar dit smaakt zowaar gewoon naar lasagne. Hoe! Dan! Hoe de fuck is het mogelijk om voor net iets neer dan twee en een halve euro een kilo puik smakende lasagne in elkaar te knutselen. Je proeft de kaas, je proeft het vlees, dat volgens de verpakking bijna een kwart van het product voor zijn rekening neemt. En ik geloof dat direct. Er zit gewoon serieus genoeg vlees in. Je proeft zelfs de bechamelsaus prima. Enige maar is eigenlijk dat er wat enthousiast is omgegaan met de dosering van de bechamelsaus. Maar goed, we hebben het hier over een kilo lasagne van €2,59.

Deel twee

Inmiddels heb ik de helft van de genukte plak lasagne opgegeten en is het tijd om te kijken hoe het er in de oven voor staat. Ook hier staat gewoon een prima bak lasagne warm te worden. Even de hete lucht er overheen om de kaas een korstje te geven, maar daarna mag het ook naar mijn bord verhuizen. Het aardige bij deze bereidingswijze is dat de inhoud niet de nijging heeft om zich om de lasagne op het bord te gaan herpositioneren. Alles blijft gewoon netjes tussen de lasagnebladen kleven. Pats, mes er in, even blazen en hap naar binnen. Ook hier weer de zelfde sensatie als bij de genukte versie: dit is te eten, dit is binnen te houden, kut, wat nu?

En ook nu weer ben ik op de helft van de gebakken plak lasagne gestopt, want ergens is het van de gekke om een kilo lasagne in je eentje als lunch naar binnen te rauzen. Ja, wanneer mijn ambitie was om fat fist fucking Larry te worden, dan kan het. Maar ik wil minime1 en minime2 graag op zien groeien, dus kieper ik de rest in de prullenbak. Maar wel met moeite. Want zoals ik al eerder aangaf: dit is prima binnen te houden. Niet Osteria Francescana (van drie sterren chef Massimo Bottura) lekker, maar een hele avond bier hakken en dan toegeven aan je gruwelijke vreetkick lekker. Dat is broodje shoarma met saus op je klauwen lekker. Dat is een zak bugles met danish chef chees spread uit een tube met koksmutsje lekker. En dat is gewoon prima lekker. Je kent het wel, voer waar je smullend je vingers bij opvreet, maar waarna je je ongeveer 14 minuten later als door een Katholieke priester misbruikt voelt.

Conclusie

Waar het gisteren zo eenvoudig was, is het vandaag juist extra moeilijk. Hoe graag ik deze kant en klaar maaltijd ook de grond in wil pennen, ik kan het niet. het is namelijk gewoon prima voer. Zeker wanneer je naar de prijs/hoeveelheid/kwaliteit verhouding kijkt. Dit is een beetje de Zara onder de kant en klaar maaltijden. Het kost geen hol en de kwaliteit is ook niet echt om over naar huis te schrijven. Maar je ziet er in ieder geval niet uit alsof je enkel in de knakenbak van de Zeeman heb lopen graaien. Gooi niet elke dag een bak Lasagne Bolognese van de Aldi in de oven (ja, oven is bij far de aan te bevelen manier van bereiden), maar als je een stuk in je kraag hebt en je hebt honger dan kan dit niet fout gaan.

Meer Vretecool? Dat kan. We hebben namelijk alle posts van Vretecool gebundeld onder een eigen url: www.vretecool.com. Hoe hard heerst dat dan! Daarnaast is er sinds kort ook een speciaal Vretecool-forum. Hier kan je suggesties achterlaten voor een volgende Vretecool-post, maar je kunt er uiteraard ook je eigen Vretecool-ervaring delen. Vretecool, de meetlat voor je maag.