Gisteravond ook naar een van de laatste openlucht festivals geweest van dit seizoen? Zo’n kekke dat je je nog een keertje kunt verkleden, for good old time’s sake en ook nog even iets naar binnen gegooid wat in de begin jaren ’90 nog als goede XTC bekend stond, maar tegenwoordig alleen maar een vreemd gevoel geeft en maar bar weinig liefde en dat je ’s ochtends wakker wordt en je jezelf afvraagt of het het allemaal wel waard was? Dan knallen we er nog een paar minuten tegenaan met Disasterradio uit Nieuw Zeeland. Het zal je je ‘Anniko van Zanten zondagochtend gevoel’ niet terug geven, maar een klein beetje wtf op de zondagochtend kan nooit kwaad, morgen is het imeers weer maandag.
Denkt u bij ‘Ben ik te min’ aan een stonede hippie die geen cent te makken heeft, geen seconde heeft opgelet op school, geen zin heeft om te werken en lui is met neuken en mondharmonica spelen?
Wij ook, ja, maar niet Ramon Prins. Getuige althans zijn cover van ‘Ben ik te min’. U weet wel, van die stonede hippie die nooit zin had om te werken en minder zin om fatsoenlijk mondharmonica te leren spelen.
Ramon heeft misschien ook geen zin om te werken, maar hij is allerminst stoned. Of high. Of uitgehongerd. Of straatarm.
Te min bevonden
Het kortpittige kapsel in de videoclip vindt hem inderdaad te min, maar dat heeft niets met de kar van zijn pa te maken. Ook niet met die gehuurde Audi A1 (want als je geen auto hebt, kun je die ook huren of lenen), overigens (what the fuck doet dat in de clip? JE ZINGT OVER VRETEN VAN DE STRAAT, KWARKBOL! En dan bedoel je daarmee niet een haring bij de kar in Zierikzee). Nee, dat heeft er meer mee te maken dat ze op haar leeftijd ook liever een rijke man met fantastische looks aan de haak slaat. Dat lijkt er niet in te zitten, dus dan maar een Hollandse hits-zanger. Dan rij je tenminste nog in een gehuurde Audi.
Censuur!!14!
De cover van Ramon Prins is een kansloos staaltje ‘ik heb het nummer niet begrepen’ in de orde van Patricia Paaij die Jolene covert, al was het alleen maar door de clip. Was dat maar echt zo. Muzikaal is het ook een aantasting van meerdere zintuigen. De tekst is genomen van de gecensureerde versie van Armand’s ‘Ben ik te min’, het laffe aftreksel van zijn eigenlijke tekst dat in de jaren 70 nodig was om ermee op de radio te komen.
Rijkgeboren hoeren
Maar die versie had tenminste nog het rauwe van een protestlied tegen rijkgeboren hoeren die denken dat het spannend is om met een tandenloze hippie zich af te zetten tegen het milieu met de gouden wieg. We leven nu in 2017, dus dat soort rauwe emotie willen we niet meer in muziek. In plaats daarvan doen we een repeal-and-replace op de maatsoort, zetten we er een emotieloze synthesizer onder met een ‘feesthit’-beat en de verplichte accordeon. En dan krijg je dus een hollandse hitsversie van ‘ben ik te min’ waarvan de tekst niet op het ritme past omdat nodeloze censuur het metrum tot op het bot verneukt heeft en Ramon Prins te lui was om er een paar nieuwe woorden bij te bedenken. De tekst ‘jouw moeder die ik moest aanhoren met haar achterlijk gezeik over de studie van je broer, die dooie lul’ en de pure minachting die daaruit voortvloeit is verworden tot een tekst die de daarmee bedoelde dooie lul zelf had kunnen uitspreken ‘jouw moeder die ik moest aanhoren met haar gezwam over de studie van je broer’. Alsof Alexander Pechtold een speech van Geert Wilders van nuance voorziet, maar dan minder wenselijk.
Kotsende mokkels in bikini
En dan willen we toch nog even terugkomen op de clip. We realiseren ons dat de clip niets te maken hoeft te hebben met de inhoud van het liedje. Zo stond Metallica in ‘Whiskey in the jar’ een op een huisfeestje te spelen en was die clip alleen daarom al onrealistisch. Verder werd het hele huis afgebroken en zaten er wijven te kotsen wegens de hoeveelheid drank. Dat heeft natuurlijk niets te maken met de inhoud van het liedje. Hetzelfde geldt niet heel erg voor deze clip, want er wordt op meerder punten geprobeert een connectie tussen de tekst en de inhoud te leggen. Zo zingt Ramon ‘als je maar niet ziet als het jochie met de rozen’ terwijl hij -jawel- een FUCKING BOS ROZEN in zijn hand heeft. Dan gooit hij ze heel ludiek weg. Rozen. Rode rozen. Dat doe je namelijk als je geen cent te makken hebt: rode rozen kopen en die vervolgens op straat flikkeren in plaats van ze aan je mokkel te geven. Dat dat mokkel niet beter kan krijgen wordt bewezen door het feit dat ze dan tóch met hem meeloopt. Aan het eind van de clip zijn de rozen trouwens op magische wijze weer verschenen en geeft hij ze alsnog aan haar.
We willen maar zeggen: deze cover is top. Als de voorgaande beschrijving u niet heeft overtuigd om dit nummer meteen op repeat te zetten, weten wij het ook niet meer. Dus, zonder verdere vertraging: Ramon Prins – Ben ik te min:
Oh boy, oh boy, oh boy! Heerlijk weekendje is gekomen, want zowel vandaag, morgen als overmorgen is het meer dan de moeite waard om de livestreams van de F1 te volgen.
Want eind van de middag beginnen we met de qualificazione op het totaal doorweekte circuit van Emilia Romagna, of Imola zoals we het allemaal beter kennen. Het regent namelijk al heel de dag pijpenstelen. Of zoals max Verstappen het zo treffend wet uit te drukken: “Ik kwam naar Italië voor de zon, maar er is kennelijk iets misgegaan”.
Morgen mag er eerst nog een keer geoefend worden, om vervolgens om wederom eind van de middag het circus echt te laten beginnen met de F1 sprint. Tijdens deze sprint gaan we alvast een stukje livebloggen naar demense toe als opwarmertje naar Zondag.
Want Zondag begint het spektakel pas echt! Wie start vanaf Pole? Is het weer Leclerc? Of weet Max deze keer wel een pole positie te veroveren tijdens de sprint? Nu hoeft dat niet uit te maken, want dat lukte het vorig jaar ook niet, maar vervolgens eindigde hij op het asfalto da Imola wel als eerste.
We gaan het zien. Morgen livebloggen vanaf een uur of vier en Zondag knallen we er rond 14:30 in voor de liveblog van de race. Hieronder voor de duidelijkheid nog even het overzicht van dit weekend.
Zondag met Lubach bracht dit keer de onnavolgbare rubrieken ‘Spot je spotje’ en ‘Kutten met Rutte’.
In ‘Spot je spotje’ worden verkiezingsspotjes onder de loep genomen. Deze week bekeek Lubach het spotje van het CDA. Je weet wel, die met kinderen die vragen stellen. Needless to say zitten er wat eigenaardige elementen in de reclame. Ook wordt onze MinPres onder handen genomen in ‘Kutten met Rutte’. Het blijkt dat Markie een bekend gezegde aan het utiliseren is: “Liever goed gejat dan slecht verzonnen.” Er worden een aantal uitspraken van Rutte naast uitspraken van andere policiti gelegd en laten we het erop houden dat er… wat overlap is. Lubach: “Een beetje van de rest en een beetje van Rutte.” Dat klinkt weer als een reclame van Maggi, maar in dit geval kan een beetje smaakversterker geen kwaad. Kijken, onder de ad!
We hebben aan het strand ordinaire vette Chardo zitten hijsen zitten suffen, want er wordt al twee dagen gebeukt op de internets. Defqon.1 doet een Ed Home editie (niet te verwarren met Ed Baars, die verwarrend genoeg wel bijna altijd thuis is).
Hier de side, hieronder de livestream, zet u die NU aan, komen daar nog langs tot vanavond:
14:00 – 14:45 INDIGO: VOIDAX | INVECTOR | THE PURGE
14:45 – 16:00 UV: DJ ISAAC | OUTSIDERS | DJ THE PROPHET | BASS CHASERZ
Het is weer eens tijd om de klok te verzetten, dus we hebben dit weekend en maandagochtend allemaal weer een landelijke jetlag (en Ancilla een excuus om niet bij een interview te komen). En dat zuigt.
Zomertijd is een achterlijk idee waar we met z’n allen totaal niet wijzer van worden, maar wel een heel stuk gedesorienteerder en chagrijniger. Het waarom ervan is de meeste mensen totaal onduidelijk en voor zover ons het ooit correct is uitgelegd zijn we het vergeten. De laatste keer dat wij dachten “goh, was het maar weer zomertijd”, was nooit. “Was het maar weer zomer”, ja, dat wel. Het weer vandaag begint tenminste ergens op te lijken. Maar de zomertijd mag wat ons betreft terug naar de magische kast waar het ding vandaan kwam. EN BLIJF DAAR!
Maandag: iedereen een dubbelkuthumeur
En puur omdat we er geen zin in hebben, halen we uit die magische kast nog even deze klassieker van John Oliver: Daylight Saving Time – How is this still a thing? Maar echt!
Altijd al willen weten hoe je in de Verenigde Staten van de USA of Amerika een beetje fatsoenlijke Zombie-Apocalyps op poten kunt zetten? Dat komt mooi uit, want met de Zombietown USA Zombie-Apocalyps-Simulator van Matt Bierbaum kun je zelf bepalen waar, wanneer en hoe snel de zombies toeslaan. Beetje schuiven, beetje klikken en lekker achterover hangen terwijl de kaart van de VS rood kleurt. Gezellig toch? Plopje erbij! (via Je Suis Pie)
Vandaag bericht het ANP dat er op de Nederlandse wegen geen files staan. Het gebrek aan auto’s wordt vermoedelijk veroorzaakt door het enorme succes van bouwjaargebonden milieuzones die door de Efficiënte Overheid als maatregel ingesteld zijn om de uitstoot van broeikas- en andere schadelijke gassen te verminderen. “Juist omdat het bouwjaar veel makkelijker te traceren is dan de daadwerkelijke uitstoot van een auto, is dit systeem zo effectief.”
Het CBP becijfert dat de export van tweede hands auto’s in de tweede helft van dit jaar exponentieel zal toenemen. Goed voor de economie en daardoor ook voor het begrotingstekort. Premier Rutte was naar aanleiding van dit bericht voor het eerst sinds maanden weer eens lachend op TV te zien. “Zie je: je moet er wat geduld voor hebben, maar dan werkt decentrale regelgeving ook als een trein.. eh, autoverbod.”, aldus een uitgelaten minister.
In ander nieuws zijn de toeristische vluchten van de JSF geslaagd. Opiniepeiler Maurice z’n hondt stelde op basis van resultaten uit het panel, bestaande uit een labrador, een cocker-spaniel en 14 chihuahua’s dat er bij de 3e vlucht over een huis in Harkstede aanzienlijk minder geblaft werd dan bij voorgaande vluchten die door F16s gemaakt werden. Ten aanzien van dit bericht wilde de persvoorlichter van Minister Hennis-Plasschaert alleen maar reageren dat de piloten desalniettemin hondsdol werden van het eeuwige geblaf van ’s mans beste vriend, en dan vooral van die chihuahua’s. “Mach 1.5 is gewoon simpelweg niet genoeg om te ontsnappen aan dat irritante gekef van die beesten.”
Vanuit de oppositie reageerde de oprichter van de nieuwe partij DENK sceptisch. “Dit soort berichten moet u allemaal met een korreltje zout nemen. TRAP ER NIET IN!”
Ik zit in een verhoorkamer. Tegenover me zit een streng kijkende agent in burger die zich voorstelde als IJzerbroot aan zijn stropdas te frunniken. “Je weet waarom je hier bent, Taart. Maak het ons allemaal gemakkelijk en beken gewoon. Dan kunnen we allemaal naar huis. Nou ja, jij niet, maar je snapt wat ik bedoel,” bijt hij me toe.
Vaak krijgen wij van u, de hypothetische lezer, de vraag hoe het er nu eigenlijk aan toe gaat in de redactiebunker, van waaruit wij dagelijks heersende content op het internet smijten. Omdat ik mijn postquotum nog moet halen en me het lazerus verveel deze ochtend, zal ik een tip van de sluier oplichten en beschrijven hoe deze ochtend begon.
Maandagochtend, 06.55 uur
“Weet je dat Jake jarig is?” Vroeg ome Mc me, terwijl we enkele rollen prikkeldraad om het mijnenveld legden, iets wat we na de uitbreiding van de redactiebunker hoognodig weer eens moesten doen omdat, zo zegt Onze Grote Leider Reet altijd, “je weet nooit, weet je.”
Ik had geen idee. Eerlijk gezegd heb ik Jake nooit beschouwd als een entiteit die ‘jarig’ wordt. Of poept. Jake is er gewoon, leeftijdloos, boos en zwaarbewapend.
.. En altijd uitstekend gecamoufleerd. Hier staat hij links op de foto.
Nog voor ik kon antwoorden ging ome Mc, gekleed in zijn maandagse kilt en een berenvel, door met het uitrollen van het prikkeldraad en hief een lied aan. Het was kennelijk iets Keltisch, want ik verstond er geen zak van. Tijd voor koffie, besloot ik, dus ik liet ome Mc en zijn lied alleen en toog naar de kantine.
Maandagochtend, 07.00 uur
In de kantine van de bunker zat Global Riot tegen zijn koffiemok te mopperen. “Zeven uur ’s morgens”, zei hij tegen niemand in het bijzonder. “Welke gek verzint dit soort tijden?” Ik reageerde niet en liep naar de counter, waarachter twee Oekraïense importbruidjes die Flepz0r ergens op de kop getikt had pulled pork in eigen wondvocht stonden te bereiden. Ik haalde mijn standaard ontbijt: een kilo gemalen koffiebonen met veertien druppels water en een bord aardbeien met ansjovis en gemalen diclofenac. Terwijl ik mijn bestelling plaatste, knoopte ik een praatje aan met Toxteth, die stond te wachten tot zijn pulled pork klaar was. Lang kon dat niet meer duren, het varken was al dood, zo zag ik aan de kop van het beest dat in de wasbak lag en waar Ninja Uil tevreden aan zat te knagen.
Na even om me heen gekeken te hebben besloot ik plaats te nemen naast Frodooh, die aan een tafeltje in het midden van de kantine zat. Om onduidelijke redenen dronk hij wasbenzine en zat hij gigantische penissen te vouwen van karton. “Weet je dat Jake jarig is?” vroeg Frodooh. “Ja, ik hoorde het. Ik wist niet dat Jake dat deed, jarig worden.” Frodooh was duidelijk niet geïnteresseerd in een voortzetting van ons gesprek en probeerde nu een toren te bouwen van zijn kartonnen piemels.
Verhelderende foto van wat karton is.
Ik nam net een hap aardbeien met diclofenac toen de hel losbarstte. Meneer de Greef en Frisco kwamen, beiden gekleed in een Gimpsuit en begeleid door een fanfare, de kantine binnen. ‘Lalalala, Gehaktbal’ schalde door de ruimte. Frodooh schrok zo hevig dat zijn toren instortte en Global, aan het andere tafeltje, hield zowaar op met boos tegen zijn koffie mompelen.
Maandagochtend, 07.04 uur
“Ik ga die bitch shanken,” zei een stem achter me ineens. Verschrikt draaide ik me om en keek in het woedende gezicht van Jake, die de achterkant van een tandenborstel stond te slijpen, alsof hij zich in een gevangenis bevond. Omdat Jake Jake is, had ik hem niet horen of zien aankomen. In een angstig ogenblik dacht ik dat hij me ter plekke aan zijn tandenborstel zou rijgen, maar hij liep zonder verder iets te zeggen weer weg, een donkere gang in. Ergens klonk de tune van Jaws, en weg was Jake. Kennelijk was hij er niet gelukkig mee dat iedereen wist dat hij jarig is.
De fanfare was net zo snel weg als hij gekomen was, maar Meneer de Greef en Frisco waren er nog wel. Greef sprong als een Jack Russell op speed door de kantine, Frisco had zijn slaapzak gepakt en was op de hoekbank gaan liggen en in slaap gesukkeld. Hij zag er enorm schattig uit in zijn Gimpsuit. Ik overwoog na die aanblik even naar het toilet te gaan om het oneens te zijn met een filmpje op Pornhub, maar voor ik de kans daarvoor kreeg, klonk er klaroengeschal en hoorde ik zingende engelen. Reet was dus wakker.
Frisco, nooit te beroerd om te poseren.
Uit het raam zagen we dat Reet intussen al aangekleed was. Hij droeg een Romeinse toga en deed zijn ochtendwandeling over het landgoed. Dat wil zeggen, hij liet zich op een gigantische futon die werd getild door zes dwergen door de tuin dragen terwijl zijn geslachtsdeel met bladgoud werd beplakt. Hierbij riep hij dingen als “Vreest niet, onderdanen!” en “Ik moet naar de kapper! Mijn koninkrijk voor een kapper!”
Door de herrie waren Cspr en Der Webmeister ook ontwaakt. Uit de vleugel van Web klonk carnavalsmuziek en Nickelback. Tegelijk. Cspr kwam mokkend met een fles absint in zijn handen langs wandelen om richting de jakuzi te gaan.
Ontbijt van kampioenen.
Op het landgoed waar de redactiebunker is ingegraven, stonden Flepz0r en Meneer van Dale de barbecue aan te steken, omdat LB alweer enkele uren met zijn drone op herten en buffels aan het jagen was. In de verte hoorden we explosies en de bulderende lach van LB, die wel een ochtendmens is en soms ’s avonds al begint met de volgende ochtend.
‘De lunch is bijna dood!’
Bij de vodkavijver trof ik de geest van Olaf aan, die al sinds 2012 weigert te geloven dat hij is overleden en gewoon filmpjes blijft maken en zich constant bemoeit met artikelen van de rest van de redactie. “Ik ben verdomme Bruce Willis in The Sixth Sense niet,” zo zegt hij altijd als we hem er op wijzen. Vandaag was de geest van Olaf in een uitstekend humeur. “Nazdrovje,” zei hij hartelijk voor hij een duikbril opzette en in de vijver sprong.
Olaf, ook bekend onder de naam Nick Jackelson. Je wordt gemist, ouwe.
Door de intercom klonk de zalvende stem van Onze Grote Leider Reet. “Luister, stelletje pustrutten. De redactievergadering gaat zo beginnen. Iedereen die niet over 14 seconden in mijn kantoor staat, zal dat berouwen. Duizend brandende lullen in je huig, klootzakken!”
Aangekomen in de balzaal die Reet zijn kantoor noemt, bleek dat Reet grootse plannen had. “Goed, stelletje dimwits. We gaan het anders doen. Ten eerste gaat de drank op rantsoen. Vanaf vandaag krijgen jullie gele polsbandjes in plaats van oranje. Dit betekent dat je per persoon niet meer dan elf liter sterke drank tegelijk kunt bestellen aan de bar. Ook moet de productiviteit omhoog, dus is het verboden om langer dan twee uur per dag kleine huisdieren te mishandelen. Kijk, we zijn een margeblog, maar ik wil dat we het grootste margeblog zijn.”
Reet haalde een perfect gemanicuurde hand door zijn nog perfectere kapsel en snoof een bus aanstekergas leeg. “In ander nieuws,” vervolgde hij, “Jake is vandaag jarig. Ik hou deze maand dus jullie salaris in, zodat jullie geheel vrijwiliig kunnen bijdragen aan de Leopard-tank die hij graag wil hebben.” Jake veerde op bij deze woorden en riep om onduidelijke redenen: “Zeg nooit tegen een Tsjetsjeen dat zijn zus een mooie glimlach heeft!”
Ontbijt van kampioenen.
Nadat Reet iedereen had verteld dat er verder geen vragen waren, sloot hij de vergadering. Het was half acht. We konden aan het werk.
Acht jaar oud werd ze alweer, de kleine X’Jeà neyshá-Treángelys, en ze was een echt prinsesje. Ze droeg de jurk die Elsa draagt in Frozen 6 en zat al vol voorpret te giechelen met haar broertje Clay’Jahvanslyio. De slingers hingen, de taart stond al klaar. Ze waren helemaal klaar voor het verjaardagsfeestje.
Al snel ging de deurbel. De eerste kinderen waren gearriveerd. Toen moeder de deur opende, rende de vierling Aykut, Phuc, Tyten en Eylül haar bijna omver, om maar zo snel mogelijk binnen te zijn. In hun kleine knuistjes hielden ze allemaal een cadeautje vast. De jassen werden op de grond gegooid en schoenen vlogen door de gang. Het was nu al een pandemonium van kindergeschreeuw en er moesten nog veel meer kinderen komen.
Weer ging de bel. Dit keer stonden Kaiser, Zeus, Sunday, Nnarbys-Lenay en Lovelace voor de deur. De groep was gebracht door de moeder van die laatste, en zou ook weer door haar opgehaald worden.
Een uurtje later was iedereen er. Zelfs Dikshit en Khakdel waren gekomen, terwijl X’Jeà neyshá-Treángelys daar eerst haar twijfels over had gehad.
Het werd tijd voor taart. De moeder van X’Jeà neyshá-Treángelys sneed deze aan, maar sneed per ongeluk in haar vinger. “Ai!”, riep ze uit. In de hoek van de woonkamer keek een meisje op en zei: “Ja, wat is er?” Verward ging moeder door met het aansnijden van de taart.
De kinderen, vooral Stoer, Kommer en Ruig, wilden direct aanvallen, maar daar wilde moeder niets van weten. Het was tenslotte een goed-Christelijk gezin, dus er moest eerst dank gezegd worden. X’Jeà neyshá-Treángelys mocht het gebed opzeggen.
“Halleluya”, begon ze, waarop Halleluya reageerde met “wat is er?”. Het meisje liet zich niet van de wijs brengen en ging door met het gebed. “Heer, op deze mooie dag in november (“Wat?” zei November) willen wij u danken voor alles wat u in ons leven brengt. Zoals deze taart vol mango (“Huh?”, reageerde Mango) en het feit dat het zulk helder (“Present!”, riep Helder, de grapjas van de groep) weer is”. X’Jeà neyshá-Treángelys wist eigenlijk niet zo veel meer te zeggen, dus ze besloot het gebed af te sluiten, zodat ze eindelijk de taart konden gaan eten. “Eh,” (“Ja, hier!” zei Eh) “laten we vooral niet sip (“Hè?” antwoordde Sip) zijn en lekker taart gaan eten, amen.” (“Ja, mag ik eerst?” vroeg Amen).
Na een paar uur een gezellig feestje te hebben gevierd, werden de kinderen weer opgehaald. In de gang werd afscheid genomen. “Ronaldinho, Romário, Rooney! Waar zijn jullie schoenen?,” vroeg hun moeder ongeduldig. Godmother wilde niet weg en kibbelde met haar vader. “Ja maar (“Wat is er?” vroeg Jahmar) het is hier zo leuk!” klaagde ze. “Ik wil hier blijven. In ieder geval tot mei (“Riep je?” vroeg Mei) of Augustus (“Hm?” bracht Augustus uit).
Haar vader was niet onder de indruk van het gejengel en zei tegen Godmother: “Ok prima. Dan blijf je lekker hier. Have fun (“Hoi”, zei Fun) en enjoy (“Que?” vroeg Djoy, die van Spaanse afkomst is).
“Yeeehooo!” zei Godmother. Jihoo kon echter niets terugzeggen, want die zat op het toilet. “Het was maar een grapje, meid” zei haar vader. “Tsz” reageerde het meisje, zichtbaar geïrriteerd. Tsz hield wijselijk haar mond, daar was ze clever genoeg voor. Clever op zijn beurt zei “Jeez, ik zit nog vol van de taart”. Jeeyz beaamde dat. “Nice, ik ook”. “Ik ook,” zei Nice.
