Waarschuwing: dit stukje zal uw vertrouwen in onze rechtsstaat best een stukje aantasten. In Trouw lazen we vandaag het verhaal over een jongen die uiteindelijk vrijgesproken werd omdat hij geen potloodventer was.
Het bizarre daaraan is dat er een hoger beroep voor nodig was. De jongen leek namelijk niet op de potloodventer, had een andere kleur en een ander model auto dan in de gedetailleerde verklaring van het slachtoffertje. Hij ontkende ook iets ermee te maken te hebben. Het enige dat klopte was dat hij langs het schoolplein was gereden.
Ok, er was meer aan de hand: de man was al verdacht van een ander zedendelict. Maar daarvoor had hij een alibi, dus hier had de politie de verkeerde te pakken. Dat was voor de politie echter geen aanleiding om eens kritisch naar de verdenking te kijken. Maar ook de onafhankelijke rechters waren niet zo kritisch dat ze het bewijs optelden en tot de conclusie kwamen dat er geen bewijs was dat deze jongen de schuldige was.
Het kwam er dus op neer dat een volledig onschuldige, zonder strafblad, bijna veroordeeld werd voor een zedenmisdrijf dat hij niet gepleegd had. Een beetje Making A Murderer Holland (inclusief het feit dat in Nederland het misdrijf van minder schokkende kwaliteit is). De digitale schandpaal zal hij moeilijker vanaf komen. En dat alleen maar omdat één iemand zijn kenteken noemde. Dat je in de buurt van een school rijdt is voldoende bewijs om jarenlang voor potloodventer uitgemaakt te worden.
Het doet ondergetekende denken aan de keer dat hij een boom wilde fotograferen in een straat waar ook een klein meisje speelde. Het meisje was daarbij hinderlijk, want ze speelde in het frame van de foto waar geen kind op moest komen. Bij het proberen een shot te maken waar zij niet op stond, viel het me op dat er een bezorgde vader inmiddels naar buiten was gekomen. Die kreeg vrij snel door dat het niet om zijn dochter te doen was. Alleen de combinatie van de aanwezigheid van een kind en een man in zijn eentje had de situatie al verdacht gemaakt.
De keerzijde van alle, terechte, aandacht voor misbruik is dit: we moeten schuldigen hebben. En het lijkt erop dat elke man schuldig is, tot het tegendeel is bewezen. Het beste kun je dus gewoon maar uit de buurt van alle kinderen blijven.
Uit principe moeten we geen onderscheid maken tussen jongens en meisjes. Dat heb ik mijn kinderen met de paplepel ingegeven.
Mijn toen zestienjarige dochter wou met vriendinnen ’s avonds uitgaan. En ik gaf het voorstel dat ik aan het eind van de avond tegemoet zou fietsen. Dit werd door haar afgewezen met de woorden: “Dat zou je bij mijn broer ook niet gedaan hebben. En alle viezemannetjes zijn pas strafbaar als ze een misstap begaan. Iedereen kan veilig fietsen als deze viespeukjes opgepakt zijn. Er zijn meer vrouwen dan aanranders; we winnen als we willen.”
Moraal van het verhaal: Laat je niet bang maken bij een kleine kans.
Ik heb niets te verbergen en ik laat me niet wegjagen uit die speeltuin.
aldus de potloodventer, terwijl hij zijn jas weer dichtsloeg.