Øndanks dat het enorme kutmuziek is, vindt half Nederland het gekwel van BLØF geen kattepis. Maar dat geeft niet, want er is nøg wel wat, vandaar dit ønnøzele gekwat.
Jawel, je leest het goed, BLØF-dag øp jullie eigen Retecøøl. Want ben geen berekende føøl, øøk al is BLØF niet cøøl, het schrijven van blaartrekkend dømme teksten is vandaag de tevens en gezien de røel. Echter de verantwøørdelijkheid ligt niet alleen bij de redactie, zelfs reaguurders kømen met een helpende hand richting øns in actie.
Jøuw wøørden maken zinnen van een nøg niet geschreven lied. Wat BLØF kan, kunnen wij beter, is het patat øf is het friet. Zønder teksten is het leven leeg en heeft een ønbetekenende zin. Als wij øns laten leiden døør inspiratie, valt straks øp elk bureau een kin. Sørteer de tøetsen van je tøestenbrød øp kleur, vøør de goede teneur.
En maak het zo cørny als møgelijk, want niet alleen de køppen van BLØF zijn ønøøglijk. Dus zinnen als “In de grøt van mijn gedachten, lig ik naakt naar jøuw spelønk te smachten” zijn gewøøn møgelijk. Trap die deur naar inspiratie in, en rijmelarij als “Inspiratie kømt tøt mij, als kinderen bij de Pastøør, van’t geløøf gevallen, maar de kleine is in de heer, een klein lid kriebelt, maar is nøg geen anusbøører” er tegenin. Dus gedraag je in de reacties als een dikke Zeeuw, en bezørg niet alleen de server een harteschreeuw.
Lachen høudt de spiegel vøør de rit døør het dagelijks zijn terwijl wij varen øp gedachten van strijkplanken en head en shøulders, zø fijn.
Als gølven van øngemak, gelardeerd met flarden van zøute tranen, huil ik tijdens het lezen van øneetbare recepten met ølijven en meer, en trek ik stevig van leer.
De witte vløed schuimt bij het kløtsen langs de glimmend grøte paal
Zinvølle zinnen braken døør mijn strøt øpenlijk van genøt
Rechtøp beukend in de wind zøekend naar de grøt
Zilte lippen prøeven langs het bløedeløøs bestaan
Want øp tøppunt van de størm køm ik er maar niet aan
LØLØLØLØLØLØL
“De herinnering aan jou plakt als een natte tosti tegen mijn gehemelse gedachten”
Søppend bij het raam, schuren je verwijten als de achterband van je moeder.
Søms door het Walchers zand, vaker door het vøcht van de eenzaamheid.
Ik kan nergens heen
maar øp de wallen zitten wijven en die zijn alleen
øver je heen vette vaseline
en dan neem ik mijn gitaar mee en dan høppakee
Hier zijn flink-hete høeren
miljøenen strømen binnen en bøvendien
Limøusines
vol met cøke en crack en
øøk wat wapens misschien…
neem ik speed øp mijn beschuit
laat m’n schedel suizen
ik ga er stiekum tussen uit
en vlucht weg
naakt en ønbemind
https://youtu.be/ABOgyDSyP7Q?t=42