Toxteth O’Grady, een lastig sujet, zet mij al wekenlang dagelijks op weerzinwekkende wijze onder druk om te gaan posten op Retecool. Want hij ‘kan toch niet heel de side in [z’n] eentje gaan lopen vullen?’ Bij wijze van spreken dan, want Toxteth kan dat juist wél heel goed. Sterker nog, niemand anders doet het de ‘Berserker van het Blogwezen’ na.
Eerder was ik nog van plan afscheid te nemen van het internet vanwege de harde toon die mensen daar aanslaan. Als je niet uitkijkt loop je binnen de kortste keren tegen een emotionele beschadiging aan waar je jaren van moet herstellen. Als herstel überhaupt al mogelijk is. Maar O’Grady dan, moet hij dan moederziel alleen gevaar lopen, námens les autres? Dat is evident een heel onwenselijke situatie – al is het maar vanwege het schuldgevoel dat de rest van de redactie dan met zich mee zou moeten torsen in het geval Toxteth overbelast raakt door hun nalatigheid.
Daarom nu een leuk artikel over de zin van het leven. Want dat leven, waar iedereen het steeds maar over heeft, heeft dat nou eigenlijk een beetje zin? Antw: Nee.
Toxteth is een grote kankerlul heb ik
gevoeldgehoordZal je net zien inderdaad
Anderhalve meter onderlinge afstand is 5x de lengte van je lul (6x bij mannen met een kleintje).
Op die afstand is Toxteth voor anderen onverstaanbaar !!111!
Dit is waar
Al jaren vraag ik me af hoe het zit met de zin van het leven. Nu weet ik het. Het is zinloos. Jammer.
Als dit plaatje het leven is, heb ik er wel zin in..