Peace, love and understanding, zaken die ons collectief geheugen associeert met de jaren 60, vonden in feite plaats in het decinium erna, de jaren 70. De jaren 60 waren grotendeels een verlengstuk van de jaren 50, pas helemaal aan het einde begon er wat te borrelen bij de avant guarde, maar pas in de jaren 70 begonnen de jaren 60 voor de grote massa.
Want pas in de jaren 70 brak de tegencultuur pas breed door, trad Nixon af, kwam er een einde aan de oorlog in Vietnam, werd in Nederland Joop den Uyl premier van het eerste linkse kabinet, werd het milieu een thema en bedreef iedereen onbeschroomd partnerruil in de bruin-oranje zitkuil op de softrock klanken van *recordscratch*
Terugkijkend kunnen we niet alle verworvenheden uit deze periode als een blijvertje beschouwen. Vrijheid sloeg nogal eens door naar vrijblijvendheid, en drugs bleken niet die wereldverbeteraars te zijn die sommigen er in zagen. Wat wel een enorm fijne erfenis bleek te zijn uit die periode is een vrijwel eindeloze hoeveelheid fijne muziek. Misschien ben ik bevooroordeeld doordat ik als kind opgroeide in de 60’s en 70’s, maar in mijn beleving werd er vrijwel uitsluitend muziek gemaakt met een positieve vibe, feel good music dus. Muziek die de tijdgeest van de reeds genoemde peace, love and understanding uitademde.
In de tweede helft van de jaren 70 maakten de punks terecht gehakt van deze houding, maar toch is het nog altijd lekker om van die lekker onbekommerde softrock te draaien, als boost voor je slechte humeur in tijden waarin klimaatcrisis, pandemie en dreigende kernoorlog samenvallen. Onderstaande kneitert van de Bellamy Brothers brengt me in gedachten terug naar de tijd dat ik in de ouderlijke huiskamer begon met TopPop kijken, in het begin nog in ouderwetsch zwart-wit, als voorzichtig opstapje naar een leven waarin muziek bijna net zo essentieel zou worden als zuurstof. Deze muziek anno 2022 draaien brengt me bijna automatisch terug naar mijn Happy Place, het is bijna een muzikale foetushouding die me even drie minuten afschermd van de boze buitenwereld.
deze post verscheen eerder op ondergewaardeerdeliedjes.nl
En de vrije sex dan? Dat is toch zo ongeveer het enige andere relevante naast de muziek?
God is een hater dus vond ie AIDS uit
En keroowna
en het conservatieve neo-liberalisme
Conservatief neo-liberalisme is een oxymoron.
Die vrije sex was nog best lastig. Donkerbruine kamers met kaarslicht. En okselhaar dat naadloos in schaamhaar overging. Dan wist je niet altijd wat of wie je voor je had (heb ik me door een kennis laten vertellen…)
Het pure https://192tv.tv gevoel dus.
Zit bij ons ‘gratis’ op de sat. ontvanger en voor het naar bed gaan zap je er even langs. En dan is het vaak zo weer een uur later…
Er is in die tijd shitload aan pulp gemaakt, maar ook een flink aantal pareltjes.
Vooral heel braaf en veel gaye sjaaltjes en blinkende halskettinkjes.