Er zijn weinig dingen in het leven zo universeel als de behoefte aan *ines en de onhandigheid waarmee we omgaan met technologische vooruitgang.
De absurditeit van vooruitgang als doel in zichzelf: we dachten dat alles makkelijker zou worden in 2025: automatisering, AI, slimme apparaten. Maar soms voelt het alsof wijzelf het apparaat geworden zijn.
En zo krijgt Steve Coogan Partridge’s klaagzang heeft iets universeels. Met zijn klassieke mengeling van spitsvondigheid en velijnheid houdt hij de kijker een spiegel voor: is het niet volstrekt absurd dat we elkaar microfoon-achtig moeten toespreken via een pixelmuur, terwijl de mensheid tienduizend jaar lang gewoon haar mond gebruikte?
OM F-ing G; ben ik een boomer geworden?
Ik weet nog die keer dat ik in een pizzeria alleen online (!ONE1) kon bestellen nadat ik de FOKKING QR-code op tafel had gescand. Natuurlijk moet je gelijk betalen en dan hebben ze HET LEF om om een fooi te vragen. EN IK HEB NOG GEEN PIZZA GEZIEN.!EINZ!!11
JA! IK BEN GVD EEN BOOMER.
Barista, er zit een schaamhaar in mijn koffie.