Het Eurovisiesongfestival staat weer op de stoep. Op 13 mei 2017 zal de finale plaatsvinden in gastland Oekraïne. Maar hoe was het veelbesproken ‘Eurovision’ in 2016 ook alweer gegaan? Ik had daar toen wel een mening over, dus hier lees je een soort recensie over het Eurovisiesongfestival van vlak na de finale van 2016.
Het Eurovisiesongfestival werd toen gewonnen door de Oekraïne met het politiek getinte ‘1944’.
Eurovisiesongfestival
Zaterdag 14 mei 2016 was het zover; de finale van het Eurovisiesongfestival. Na twee halve finales was het moment aangebroken waarop 26 landen de strijd met elkaar aangingen. In een overweldigende tv-show die van negen uur ’s avonds tot ongeveer half één ‘s nachts duurde, gaven Jan Smit en Cornald Maas scherp commentaar op de muzikale gebeurtenissen. Nederland zat massaal aan de buis gekluisterd, was mijn indruk. Op Facebook vlogen de kritische reacties over en weer en werden steunbetuigingen voor ‘onze’ Douwe Bob geuit.
Eurovision?
Eigenaardig genoeg deed Australië voor de tweede keer mee met het Eurovisiesongfestival, evenals Israël en Rusland. Dit zijn geen (compleet) Europese landen, maar blijkbaar is bij Europa horen geen voorwaarde om mee te mogen doen. In 2003 won Turkije immers nog met ‘Every way that I can’. Waarom het dan nog steeds ‘Eurovision’ heet, is me een raadsel, maar er zal wel een uitleg voor zijn.
Spektakel
Het werd een waar spektakel met lichtshows, special effects, vlotte presentatoren en een uitzinnig publiek. Het Australische ijzersterke ‘Sound of Silence’ gooide hoge ogen, maar greep net naast de titel. De winnaar werd het politiek getinte ‘1944’ van Jamala uit de Oekraïne. Of het vocaal en muzikaal gezien nu een tophit is, valt te bezien, persoonlijk heb ik betere nummers gehoord, maar soms draait het meer om de boodschap dan om het lied.
Pijlers
Er zijn eigenlijk vier pijlers die ik terugzie bij dit niet helemaal Europese muziekspektakel. Een krachtig nummer hebben, een bijzondere show neerzetten, een verhaal willen vertellen of een statement maken. Het verhaal van het winnende liedje betrof de deportatie van de Krim-Tataren in het jaar 1944, waarbij de overgrootmoeder van de zangeres een dochter verloor. Daar kun je, zeker met het politieke klimaat rondom Rusland, dan eigenlijk niet meer omheen, alle andere goede inzendingen ten spijt. Rusland zelf eindigde als derde met het upbeat ‘You are the only one’ waarbij de zanger een iconische show weggaf met prachtige visuele effecten.
Conchita Wurst
Een goed voorbeeld van een ‘statementnummer’ was ‘Rise like a Phoenix’ in 2014 van de vrouw met de baard; Conchita Wurst. Iets met homorechten. Daar kun je dan als Nederland met het uitstekende ‘Calm after the storm’ van de Common Linnets natuurlijk absoluut niet tegenop boksen. Een tweede plaats was desalniettemin een geweldige prestatie voor een landje dat jaar na jaar totale bagger naar het Eurovisiesongfestival stuurde.
Smaak
Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar ik denk dat de meeste Nederlanders zich meerdere jaren hebben afgevraagd: Is dit écht het allerbeste wat we hebben? Is dit werkelijk een nummer waarmee we denken de geschiedenis in te gaan? Shalalie, shalala? Meerdere landen lijken hier tegenaan te lopen, want ieder jaar zijn er wel tenenkrommende inzendingen of optredens waarvan je je als kijker afvraagt wat deze persoon überhaupt op een podium te zoeken heeft. In 2012 liet Zweedse zangeres Loreen zien dat een sterk nummer én een krachtige show samen de beste combinatie is. Het nummer ‘Euphoria’ is één van mijn persoonlijke favorieten door de uitmuntende zang en de opzwepende dans. ‘Euphoria’ behaalde toen een in mijn ogen heel terechte eerste plaats.
Nederland
De Nederlandse inzending van 2016, Douwe Bob, met het countryachtige nummer ‘Slow Down’ kreeg positieve reacties en zou ergens halverwege eindigen, misschien zelfs in de top tien. Uiteindelijk kwam Douwe op de elfde plaats terecht. Laten we hopen dat Nederland in 2017 met een iets interessantere inzending komt.
Love Love Peace Peace
Wat ik persoonlijk echter het absolute hoogtepunt van de avond vond was het heerlijk ironische ‘Love Love Peace Peace’. Daarin somden presentatoren Måns Zelmerlöw and Petra Mede alle ingrediënten voor een winnend nummer op. Denk aan knappe topless mannen op trommels, een traditioneel instrument om je culturele identiteit als land te onderstrepen, een karnende blonde chick, een man in een hamsterrad, een viool en een Rus op rolschaatsen. Alles werd uit de kast getrokken in dit hilarische intermezzo. Ik kan iedereen dan ook aanraden dit nummer even te bekijken. Glimlach gegarandeerd, of je nu van het Songfestival houdt of niet.
We kunnen in mei rekenen op een even indrukwekkende show vol vergeetbare liedjes, mogelijke hits en natuurlijk een heleboel meningen.
Het songfestival: het mag weer.
“Waarom het dan nog steeds ‘Eurovision’ heet, is me een raadsel, maar er zal wel een uitleg voor zijn.”
Eurovision (founded 1954 in Geneva, Switzerland) is part of the European Broadcasting Union, itself founded in 1950 as a system of international broadcasting cooperation and is the world’s largest television contribution network. Eurovision was set up for the purpose of exchanging TV programmes and, subsequently, TV news footage (via the daily Eurovision news exchange – EVN). Not confined only to Europe, Eurovision currently encompasses 75 television broadcasting organizations located in 56 countries of Europe, North Africa, and the Middle East. Furthermore, there are 61 associated broadcasting organizations in Europe, Africa, America, Asia, and Oceania.
En trouwens, als het om het Europees kampioenschap voetballen gaat, doet Israël ook gewoon mee (althans aan de kwalificaties, want de prestaties zijn ongeveer van Nederlands niveau, dus de eindronde zit er niet in).