Blijkbaar klotst het water van de Mississippi-delta tegenwoordig in de Noord-Hollandse sloten. Het moet haast wel, want Micha Sprenger en Kevin de Harde zijn toch echt bleke kaaskoppen die zijn opgegroeid met hagelslag en bitterballen.
Muziek is echter universeel en met the Blues is dat niet anders. Het duo The Damned And Dirty doet het echter wel heel overtuigend met de juiste mix van melancholie, troost en euforie die de blues kan geven.
Hun nieuwste CD Hoodoo Down begint waar de vorige albums ophielden, met vuige en volvette bluesnummers. Maar al snel blijkt dat er nu gekozen is om een wat bredere keuze te brengen, zonder overigens de puristen weg te jagen. Aan de randen van het genre vinden we het jazzy Alley Cat en het Tell You About the Blues laat zelfs een voorzichtige viool horen. In Walking Stereotype brult het bastaardkind van Howlin’ Wolf dan weer de teksten richting microfoon en het lichte Got Me a Good Heart klinkt alsof het live is opgenomen op een warme zomerveranda. Variatie is goed, want doet eten en dat betekent in dit geval het aantikken van de repeat-knop. Is Hoodoo Down vernieuwend? Nee, de bouwtekeningen voor het genre zijn al jaren geleden opgedroogd, maar het lukt het the D&D prima om de bekende clichés te vermijden, het klink allemaal puur en oprecht.
Dat brengt ons bij de vraag: Hoe doen die Hollandse polderjongens dat toch? Gaan de stembanden ‘s nachts in een tumbler Bourbon? Lopen er zenuwen direct van kloten naar vingers en strottenhoofden? Zijn er zielen voor een dermate hoge prijs verkocht aan de duivel dat zelfs Robert Johnson hoofdschuddend er het zijne van dacht? Het moet wel de vloek van de Hoodoo zijn…
Gaat dat zien: 20 december a.s.!