Vandaag voor het blokje “Pullitzer prize nominees” gaan we naar Gelderland en dan specifiek Gelderlander.nl. Daar komen we namelijk een familielid van de raketgeleerde Jessica Aaldering tegen, bekend van Retecool en bevallen van een haar tot dat moment volstrekt onbekend kind in een tandartspraktijk.
“Me schoonzus” van Jessica is namelijk het rauwe slachtoffer van de bezuinigingsdrang van Westervoort. In Westervoort hebben ruim 100 kinderen speciaal vervoer omdat ze naar heel speciaal onderwijs gaan. Westervoort heeft een doorsnede van maximaal 1,5e kilometer maar aangezien die 100+ kinderen naast traag het hebben van heel veel groeipotentieel ook ongeorganiseerd zijn moet dat busje ze iedere fucking dag door het hele dorp verdeeld ophalen en terugbrengen. En aangezien de buschauffeur wèl rendabel moet zijn, is er bedacht om 7 opstappunten te maken in dat dorp. Dat is waar de meeste raamlikkers dan verzamelen, zodat er 13.000 euro bespaard kan worden op het vervoer per jaar. Wie echt niet in staat is tot max 900 meter te verplaatsen om bij één van de 7 opstapplekken te komen, die wordt dan alsnog voor de deur in het busje getakeld. De kinderen van Merlissa Kersten (sic) hebben een leerachterstand (DAT ZAG ECHT HELEMAAL NIEMAND AANKOMEN MET ZULKE NAMEN) maar blijken niet zo laag begaafd dat ze dispensatie krijgen (moeilijk woord) om voor de deur opgehaald te worden.
Dus nu moet Merlissa (sic) IEDERE DAG opnieuw TWEE KEER (halen en brengen, redactie) HELEMAAL DE DEUR UIT voor een paar honderd meter om die kinderen in het debielenbusje speciaal vervoer te schoppen. En dat is dus HEEL ERG. Want ze raakt daardoor dus enorm achterop bij haar Master Rechten dissertatie over toegepaste kernfusie de kabinetsformatie vlottrekken het zinnen formuleren met woorden van 3 of meer lettergrepen <kijkersvraag over wat wel>.
Gelukkig geeft ze zelf aan dat het niet zo erg is: “Al is het niet zo ver van huis, ik vind het niks”. Nee, dat zal. Weet je wat wij niks vinden?
