We Are The Road Crew, zong Motörhead in hun gelijknamige ode aan de Roadies, als een soort Je Suis Charlie avant la lettre verklaring van solidariteit. The Road Crew, dat zijn de anonieme, maar onmisbare werkbijen van het Popcircuit. Alleskunners die buiten de spotlights opereren, en die cruciaal zijn voor ieder live optreden.

Roadies zijn al vele uren voor aanvang aanwezig om op te bouwen, kilometers kabel uit te rollen, en als er tijd over is nog snel een lauwe pizza naar binnen te werken. Gehuld in volledig zwarte kleding staat de Roadie achter in de zaal, achter het schuifpaneel, vrijwel onzichtbaar in het donker. Terwijl na het optreden de bandleden zich intussen vrolijk vermaken met groupies, zijn de roadies nog tot diep in de nacht bezig op te ruimen, dezelfde kilometers kabel weer oprollen, voorzichtig tussen het dronken uitgaanspubliek laverend. En tot slot zijn ze ook de Bob, die de inmiddels stomdronken bandleden na sluitingstijd veilig naar huis rijdt.

Omdat ik als oudere puber dolgraag mee wilde doen in het Rock & Roll circus, maar volkomen A-muzikaal was, ben ik korte tijd ook een Roadie geweest in het plaatselijke jongerencentrum, dat een eigen bescheiden P.A. installatie in bezit had. Vaak was het een thuiswedstrijd, maar soms ook werd het spul verhuurd aan lokale bandjes, en gingen we in een gehuurd VW busje er een hele zaterdag mee op pad. Het was uiteraard meer hobby dan echt werk, een baantje waar je geld op toelegde. Naast géén salaris was er ook vrijwel géén waardering, dus het is uiteindelijk ook niet mijn beroep geworden. Al ben ik wel in de ICT beland, waar ik ook werkzaamheden verricht buiten de spotlights, met kilometers kabels, en lauwe pizza in de late uurtjes. Ik zou mezelf haast een kantoor-roadie kunnen noemen.

He’s fat and he don’t run too fast
But he’s faster than me

Naast de in de openingszin genoemde Motörhead zijn er weinig muzikanten die hun Roadies in een lied waardering geven, maar een fijne uitzondering is het Nieuw-Zeelandse Steriogram. Hun one-hit-wonder Walkie Talkie Man uit 2004 beschrijft de roadie als een druk baasje die voortdurend op en neer rent, omdat hij met duizend en één dingen tegelijk bezig is, en vrijwel uitsluitend tegen een walkie talkie praat. Dit aanstekelijke en vrolijke power-punk-rap nummer werd al snel ook gebruikt voor een reclamefilmpje voor Apple’s iPod. Want je mag dan rondlopen of rondrennen, er hoort natuurlijk wel ondergewaardeerde muziek bij.

_{deze post verscheen eerder op ondergewaardeerdeliedjes.nl}