Of kan voor zich laten podcasten met Googles NotebookLM.
NotebookLM kan van een bak data, documenten, websites lappen vlees tekst mooie samenvattingen maken in audio, video, mind maps en rapportages: werk niet harder, maar slimmer. De audio-samenvattingen zijn prima podcasten. Heb je bijvoorbeeld veel data gekregen om door te spitten? Biedt het aan en luister de samenvatting op weg naar huis, tijdens het koken of het powerliften. Het kan ook een draaiboek maken voor een podcast die zelf ingesproken kan worden, maar ain’t nobody got time for that! Wat zeg je, privacy? Tja, hoe erg vertrouw je wat Google met de door jouw gedeelde data doet …
We vroegen NotebookLM om een analyse te maken van uw favo marge-blog, Retecool. Het is nog niet perfect en mist nog wat vormgeving, maar toch!
Tja, nu ook Telegram en WhatsApp zowat onbruikbaar zijn in de Putineske heilstaat, moet men terugvallen op de Bic, dichtlikken en opsturen.
Maar wat stond er in die brief? Je kan uiteraard het vermoeden lezen achter de link van bovenstaand plaatje. Maar, jullie fantasie is veel leuker, ook vaak feitelijker en sowieso gunnen we MSN de clicks niet. Dus … wat schreefMelaniaKnavs Knauss Trump aan Влади́мир Влади́мирович Пу́ти? Uw brief aan ons mag in de reacties:
De ure is aangebroken, edele strijders van het toetsenbord, om uw verheven 1337-vaardigheden te onthullen als nooit tevoren! Beschouw de afbeelding hieronder als het slagveld, en het bijschrift dat gij zult schenken als uw zwaard van scherpzinnigheid. Smeedt woorden zo verheven, zo wonderbaarlijk of zó kolderiek, dat zelfs Onze Grote Leider — moge zijn scrollwiel immer soepel draaien — een traan van ontroering zal laten biggelen langs zijn digitale wang. De hoge raad der Redactie zal onder alle bijdragen de uitverkorene aanwijzen: die ene geestesvrucht zó briljant, dat zij een plaats verdient in het Eeuwige Altaar der Heilige Gallerij van Reetisti — daar waar de gedenkwaardige memes, relieken van het Net, en glorierijke upvotes eeuwig schitteren als sterren aan de cyberhemel. Dus: reik naar uw magische spreuken Ctrl+C en Ctrl+V, en giet uw ziel in het commentarium. Want heden wordt geschiedenis geschreven, of op z’n minst een pikant voetnootje toegevoegd aan de archieven van dit edele Internet.
Een douanier, die bij de grens controleert, ziet op een dag een man op een fiets voorbij komen. Hij heeft een grote baal hooi achterop zijn fiets. “Ho, stop,” zegt de douanier. Hij controleert de baal hooi, maar daar zit niets in verstopt. Een beetje achterdochtig laat de douanier de man gaan.
De volgende dag fietst de man weer langs, inclusief hooi. En weer controleert de douanier de baal. Er zit niets in.
Als de man de dag erna wéér aan komt fietsen, haalt de douanier gefrustreerd de hele baal overhoop maar er zit echt niets dan hooi in.
s’ Avonds gaat de douanier wat drinken in het dorpscafé. En wie komt hij daar tegen? De “baal-met-hooi” man! Hij bestelt voor hem een biertje en ze praten wat. Dan zegt de douanier: “Beste man, ik zie je elke dag langsfietsen met die baal hooi op je fiets. Ik heb je nu al zo vaak gecontroleerd, maar niets gevonden. Ik weet zeker dat je íets smokkelt. Ik heb geen dienst, dus ik zal je niet verraden. Wat smokkel je?” De man neemt een slok van zijn bier, kijkt de douanier aan, boert en zegt: “Fietsen.”
De tijd is gekomen om je 1337-skills te ontketenen en onderstaande afbeelding te voorzien van een bijschrift dat zo episch is, dat zelfs Onze Grote Leider er een traantje bij wegpinkt. De redactie zal de meest briljante, absurde of diepzinnig onzinnige inzending kronen tot winnaar—met als beloning een eeuwigdurend altaar in de Heilige Gallerij der Reetisti, waar je naam voor altijd zal schitteren tussen de virale memes, digitale relikwieën en de monumentale upvotes. Dus: Ctrl+C, Ctrl+V je ziel in de comments, want hier wordt geschiedenis geschreven. Of tenminste, een nieuwe laag aan het internetarchief toegevoegd.
Oproep aan de digitale gelovigen: Laat je keyboard spreken en voorzie onderstaande afbeelding van het meest goddelijke bijschrift. De redactie kiest een winnaar die een plekje verovert in de heilige Gallerij der Reetisti—waar eeuwige roem, virale memes en monumentale erecties (v/m/x) op je wachten.
Een heilige oproep aan internetgebruikers om het beste bijschrift te plaatsen bij de afbeelding. De winnaar wordt gekozen door de redactie en vereeuwigd in de Galerij der Reetisti, met mogelijk eeuwige lof, boomlange erecties (m/v/x) en memes als gevolg.
Een heilige oproep aan internetgebruikers om het beste bijschrift te plaatsen bij de afbeeldingsvideo met verwarde man; de winnaar wordt gekozen door de redactie en vereeuwigd in de Gallerij der Reetisti, met mogelijk eeuwige lof, boomlange erecties (m/v/x) en memes als gevolg.
Ach ja, vroeger. Toen de kleine Grotesnor op station Slinge nog kon zwaaien naar de meneer in de vissekom. En die zei dan met luide stem:”niet meer instappen”!
Zeer geëerde en buitengewoon geëngageerde leden der contemplatief-tekstuele gemeenschap, U wordt hierbij op de meest nadrukkelijke en hoogdravende wijze uitgenodigd tot het initiëren van een semantisch geëxalteerde onderschriftelijke expressie, in reactie op het visueel aangeboden beeldmateriaal, te deponeren binnen de digitaal interactieve reactieruimte die speciaal voor dezen is gealloceerd.
Aansluitend wordt u aangemoedigd — neen, verplicht door de wetten der ijdelheid en erkenningszucht — tot het gedurende de volledige tijdsspanne van het etmaal herhaaldelijk en quasi-obsessief initiëren van het verfrissingscommando (bekend onder de lekenbenaming ‘F5’), teneinde zich te vergewissen van een eventuele accumulatie der publieke waarderingstekens, doorgaans gemanifesteerd in de vorm van digitale plussen.
De redactionele entiteit, een amorfe en door subjectiviteitsimpulsen geteisterde constellatie van beïnvloedbare beslissingsautoriteiten, zal — onder vlagen van grillige willekeur en semi-literaire voorkeuren — één inzending verheffen tot glorierijke onderschriftsoverwinnaar. Deze uitverkorene (m/v/x/ondefinieerbare entiteit) zal, onder symbolische en virtuoos overgedramatiseerde begeleiding, worden ingewijd in de verheven contreien der Eregalerij van Reetistisch Excellente Creaties™.
OK mènse, dit is het dan. Het was hard werken met zijn allen, maar eindelijk is het dan zover: de wereld is af! Yep, klaar, gereed, compleet, niet meer aanzitten.
Vandaag voer namelijk het blije nieuws in mij dat er zoiets bestaat als geparfumeerde pedaalemmerzakken…
GEPARFUMEERDE PEDAALEMMERZAKKEN.
Ik kid u niet, pedaalemmerzakken die ge-par-fu-meerd zijn. Peak beschaving! Kom maar op god de vader (x/v/m), het is tijd voor de dag des oordeels, onze taak hier zit er op.
NB: Voor de subsidie met gratis geld zijn we verplicht om nog een educationele component toe te voegen:
In een rokerige kamer op de derde verdieping van pension Zum Verlorenen Tafereel, waar de vitrage zwaar was van het vet en de melancholie, zat Herr Schlomski — gewezen koffiedichter en thans redacteur van een culinair tijdschrift zonder publiek — wezenloos voor zich uit te turen. Voor hem lag een vergeelde afdruk van een foto, die zich al urenlang koortsig in stilzwijgen hulde, als een koekoeksei in het nest van de menselijke ervaring.
“Ze kijken niet terug,” fluisterde de foto tegen niemand in het bijzonder. “En toch verwachten ze dat ik iets zeg.”
Schlomski, die nog met één sok aan zijn voet en de ander in de soep zat, knikte. Of hij het nu met de foto eens was of met zijn eigen vergeten gedachte, wist hij zelf niet. Maar ergens in zijn borstkas begon iets te kriebelen — een nervositeit, een roeping, een soort innerlijke diarree van de ziel.
Achter hem, in de schaduw van een zwartwitte linnenkast, verschoof een redactielid — oud, murw, zurig van geest en met een kop dampende slootwaterkoffie die eruitzag alsof men het met een pollepel uit de Donau had geschept. “Maak een onderschrift,” gromde het wezen, wiens naam al lang niet meer werd uitgesproken. “Maar geen gelul. Geen woordspelingen die zelfs /seth naar de fles jagen. Wij eisen iets wat schuurt. Wat knarst. Of volledig bezwijkt onder z’n eigen gewicht. Als het maar godvergeten écht is.”
Buiten blafte een hond, ver weg — of was het het verleden zelf, dat zijn tanden nog één keer liet zien? Schlomski strekte zijn hand, doopte zijn pen in de inkt van wanhoop, en schreef. Een traan rolde van de vensterbank. In een bijlage, ergens onderin een stoffige kast, lag het Gulden Register van de Eregalerij der Reetisti. Er was plaats voor nog één naam.
Voor de HOEVEELSTE race van dit seizoen strijkt de karavaan neer in het altijd on-democratische Hongarije, waar op de Hungaroring de Red Bull zo loopt als Lucille Werner.
Het is dan wel de 200e race van VER, maar dit wordt er nu al een om vlot te vergeten. De top 6 zat binnen de 0.14 seconde, VER zat daar niet bij en start vanaf plek 8. Dus tenzij onze mongloid vanaf plek 6 aan het kegelen gaat bij bocht 14 en 2 x papaya en 1 x LEC uit de race hosselt, zitten er weinig podiumkansen voor VER in op het eerste gezicht.
Wie er ook behoorlijk de pest in heeft is de DJ van JankFM:
Onderstaande foto ligt al uren voor zich uit te staren als een redacteur van een door niemand gelezen foodblog. En jij? Jij zit d’r maar een beetje bij te koekeloeren. Dus kom op, ram er een onderschrift onder. Geen gelul, geen woordgrappen waar je /seth nog kromme tenen van krijgt — gewoon iets dat schuurt, knarst of compleet nergens op slaat, als ’t maar goed voelt.
De redactie leest mee met een zuur hoofd en een koude bak slootwater.
Beste inzending? Die komt in de Eregalerij der Reetisti. Daar hangt ie dan. Trots. Glanzend. Eeuwig.
Dus. Je weet wat je te doen staat. Of je weet het niet, zie maar. Maar dan verlies je dus gewoon.
