“Photoshop? Pff… ik doe gewoon aan zilverfilter 1.0“. Ergens tussen het digitale geweld van Instagram-filters en generatieve AI-portretten schuift fotograaf Markus Hofstätter nonchalant een stoffig apparaat naar voren. Geen laptop, geen stylus maar een retoucheertafel. Jawel, een soort IKEA-constructie uit het jaar keizer Wilhelm die je foto’s opknapt zonder stekker of cloud. Ja, beste lezer: Photoshop, maar dan powered by spierballen en koffie met bezinksel.
Schuif die pixels aan de kant
Hofstätter tilt het vak letterlijk op een hoger plan, of beter gezegd: een verstelbare glasplaat met spiegel. Terwijl wij CTRL+Z rammen alsof ons leven ervan afhangt, zit Markus ouderwets te tokkelen met potlood en gom op een stuk glas. Multitasken voor gevorderden: hij noemt het “de Photoshop van honderd jaar geleden”, al zat daar vermoedelijk iets minder Adobe-bloatware in en hoefde je geen abonnement af te sluiten bij de duivel.
De portretten die hij retoucheert komen uit zijn serie Portraits of Hope, al lijkt het meer op Portraits of Hand Cramp wanneer je ziet hoe fijnzinnig hij die lijntjes bijwerkt. De man is letterlijk een pixelpionier avant la lettre.
Zout, zilver en zen
En dan de chemie. Waar de gemiddelde influencer over ‘natuurlijk licht’ praat terwijl hij in een lichtkoepel zit, bedoelt Hofstätter dat hij zijn print echt onder de zon legt. Eerst wat gelatine, een snuf ammoniumchloride en een likje zilvernitraat, het klinkt als een recept van Rudolph van Veen, maar eindigt met een foto in plaats van een brownie.
Zodra de zon haar werk doet, verschijnt langzaam het beeld. Geen progress bar, geen “rendering…”, gewoon pure zonnefototherapie. Daarna gold-toning, fixeren en spoelen: het is alsof je bij Breaking Bad zit, maar dan met kunst in plaats van arrestaties.
Resultaat: meer karakter dan een AI-avatar
Het eindresultaat straalt. Zilver, contrast, textuur… zowat alles wat Photoshop probeert na te bootsen met schuifjes, maar dan écht. Markus moppert dat het beter kon maar kom op, als dit zijn eerste poging is, dan is mijn tweede koffie ook een mislukte cappuccino.
Zijn project is vintage overdrive, een middelvinger met zachte focus richting het digitale tijdperk. En zeg nou zelf: een ambacht waarbij je de zon gebruikt als printer verdient toch minstens een like, een share en een sticker van “OG content creator”.
Kortom: Hofstätter bewijst dat je niet altijd pixels nodig hebt om scherp te zijn. Soms volstaat licht, geduld, en een flinke portie zelfspot — vooral als je nog weet wat een ‘negatief’ eigenlijk is.
Bijzonder interessant, met name ook voor wie ‘De herinnerde soldaat’ heeft gelezen, waar dit soort retoucheertafel een rolletje in speelt.
Hoewel hij absoluut een sticker verdient, misschien nog wel een T-shirt ook, weet ik niet of ‘pionier’ een term is die ik zou gebruiken voor iemand die zich 100 jaar après la lettre wijdt aan deze technologie.
Fair punt
1 ster en nie ins unne bruine. Hep leste week zeker een uurke staon wachte, maar denkte gij? Munne fotos waren nog nie klaor. Ga nou gewoon wir naor dun Hema, veul sneller en lekkere worst. Nou doei! Groetjes Riet
Ja hier Riet nog efkes. Wilde efkes zeggen dak toch wir naor Van Rooij fotografie in dun Kerkstraat gao. Ik maok namelijk ok nog wel eens kiekjes van mie en munne vent. In de slaopkamer witte nie. Bij dunne Himma krig ik die dan gewon in zun envelopske mee en verder nie. Maor bai van Rooij kredde nog ouderwetse service. Die zee dan tegen mai van, zo zo gij bent nog een skon vrouwke vur uwe leeftijd Riet. Da zijn ginne misse tiete. Als ge wil magde gij ok wel efkes van mijne worst pruven hor. Nou ja en gullie wit, Riet houdt van worst dus die ging er wel in. Nou groetjes Riet.