Er is weer eens een hype. Beauty and the Beast, de live action remake. Je kunt je kont niet keren of je komt wel weer iets Beauty and the Beast-gerelateerds tegen. Sinds Star Wars: the Force Awakens hebben we zo’n hype niet meer gehad, maar is het terecht? Frozen was in elk geval nog vrij duidelijk op kinderen gericht, maar dat is met deze film toch niet zo het geval. Laten we onze geekpet weer eens opzetten en dit plotselinge fenomeen even bekijken.
Hoezo plotseling? Beauty and the Beast was in 1991 al een fenomeen. Het is al 26 jaar een fenomeen. 
Blablabla
Doe maar niet of je het verhaal niet kent, want we weten allebei dat je heus wel weet waar het over gaat. Nee? Blablabla, vervloekte prins in een kasteel, servants die huishoudelijke objecten zijn, true love vóór z’n 21e verjaardag, want dat is zo haalbaar, blabla, mooi meisje vrijwillig in een kerker, Stockholm syndrome, the end. A tale as old as time. Wat dat dan ook moge betekenen. De dode-ouders-cliché zit uiteraard in beide films, daar is Disney al vanaf dag één een fan van. Uiteraard leven Beauty and the Beast aan het einde nog lang en gelukkig. Disneystyle.
Plot holes
Dat er enkele glaring plotholes in de animatiefilm zaten, vergaten we in 1991 voor het gemak even. De live action remake daarentegen pakt enkele van die plotholes zowaar aan. Waarvoor hulde. Om te beginnen was er het “ten years we have been rusting”. Als Beast al tien jaar vervloekt is, maar hij moet nog 21 worden, heeft die tang van een Enchantress dus een jochie van 10 vervloekt. In de 2017-versie wordt er tenminste nog ‘too long we have been rusting’ van gemaakt en wordt er verteld dat de dorpelingen hun prins en iedereen in dat kasteel gewoon vergeten zijn. Wegens magie. LeFou is gay, vandaar zijn extreme obsessie met Gaston en Mrs. Potts is zo’n 20 jaar verjongd, wat haar moederschap betreffende zoontje Chip iets geloofwaardiger maakt. Goeie dingen. Er zijn ook minder goeie dingen…
Emma Watson
Jup. De internetqueen. We kennen mw. Watson natuurlijk in de eerste plaats uit de Harry Potterfilms. Of haar acteerskills echt outstanding zijn, valt te betwisten, *kuchwenkbrauwenkuch*, maar dat ze een mooi gezichtje heeft, zal bijgedragen hebben aan haar casting als Belle. Over haar zangkwaliteiten zullen we het sowieso maar niet hebben. (Hallo, autotune! Zo. Veel. Autotune…) Echt een enorme Disneyprinsesvibe krijgen we gewoon niet van Watson. We krijgen eigenlijk sowieso niet zoveel van haar, wegens compleet gebrek aan uitstraling en gebrek aan chemie met haar tegenspelers. Een paar stijldanslessen zouden trouwens ook geen overbodige luxe zijn geweest.
Tale as old as time
Remakes zijn inmiddels sowieso een tale as old as time. Batman, Superman, Spiderman, Jungle Book, Cinderella (ongeveer een miljoen keer), het gaat maar door. Deze remake is vrij dicht bij de originele animatiefilm gebleven, vaak zelfs met letterlijke teksten, maar heeft op andere vlakken alles uit de kast getrokken om te dazzelen. (Hallo CGI. Zo. Veel. CGI…)
Reboots, remakes, prequels, spin-offs. Gelukkig zijn er af en toe ook nog compleet nieuwe films om ons mee te vermaken. We vonden deze remake best vermakelijk en zeker de moeite van het kijken waard. Voor een keertje. Maar niet in de bioscoop en zéker niet in 3D. Fuck 3D.
Die CGI was vooral wat stoorde. Ik bedoel, na al die jaren van ontwikkeling zag de vacht van die Beast er de gehele film ongeloofwaardig rubberachtig uit. En dat leidt een boel veel af. Naast een girl-next-door die door moet gaan voor prinses, maar dat was al aangestipt.
Ik kende Emma Watson eigenlijk vooral niet, maar ff gegoogled en ik weet nu dat het eigenlijk Sofia Vergara is.