In Nederland doen we kneuterig over skelters en trapkarren, maar geen rubber tegels in Ecuador. Daar knallen ze zonder blikken of remmen op houten karren met 90 km/u de Andes af. Geen motor, geen helm (nou ja, soms wel), en geen fuck te verliezen: weklom bij de “Carrera de Coches de Madera” – oftewel: de houten karrenrace waar Darwin gelijk krijgt.
Deze specifieke editie vond plaats in het charmante levensgevaarlijke bergstadje Alausí, waar alles op een helling staat, inclusief je gevoel voor veiligheid. Maar dit soort races vind je in álle hooggelegen steden in Ecuador: Ambato, Pimampiro, Pifo, Baños – noem een plek met zwaartekracht en een gezonde doodswens en ze racen daar met een kar met zonder motor.
“Maar wacht effe, dat is toch helemaal geen bomenhout, jij nepwokert?!” Scherp gezien Cockje. Je kijkt hier naar de eliteklasse: neumático. Dat is Spaans voor “we gebruiken gewoon rubber banden en stalen frames want fuck het bos”. Er zijn drie officiële categorieën:
- Traditioneel – 100% hout, 0% stuur, 100% kans op trauma. Houten wielen, geen lagers, pure zelfmoord in boomvorm.
- Free Force – mag een beetje metaal en een stuur, maar nog steeds een recept voor schaafwonden en splinters op intieme plekken.
- Neumático – rubberbanden, metalen romp, lagers, stuur, spoilers, cuphouders, Bluetooth-speakers met Gasolina op repeat – alles mag behalve een motor. Dus technisch gezien nog steeds een kar. Maar dan de Mad Max-versie.
En zie je die vent achterop? Dat is niet zomaar een bijrijder of passagier met een slechte jeugd. Dat is je contragewicht. Die zorgt ervoor dat je kar niet over de kop kenkert in een haarspeldbocht en duwt mee als je plots op een vlak stuk komt. Denk aan een kruising tussen een berggeit, een menselijk anker en een sportschoolinstructeur met een doodswens.
Het mooiste? Er zijn geen geldprijzen, geen contracten, geen sponsordeals, alleen eer. En het recht om niet overreden te worden door je eigen creatie.
Dus terwijl jij met trillende handen je leasebak inparkeert bij de Lidl, racet een 14-jarige met een zelf getimmerde doodskist-op-wielen een vulkaan af. Omdat dat daar gewoon traditie is. En ons als traditionele mensen spreekt dat wel aan.
Je teennagel als kreukelzone:
Hier ging het de vorige keer mis.
GAAF! En nu berg op.