Zomaar een dag in de Redactiebunker, part deux

Met een enorme houten bek, die me deed lijken op Thijs van den Brink op één van zijn beste dagen, kroop ik door de bunker. Hoe lang kroop ik hier al? Hoe kwam ik hier? Dit waren dingen die ik me afvroeg, terwijl in de verte de geur van brandend hout en knapperig vlees doordrongen. U raadt het wellicht al, u bent weer virtueel op bezoek in de Retecool-redactiebunker.

“Gast, stil!” hoorde ik ineens naast me. Ik keek naar links, maar zag niets behalve een oud bankstel en wat gras. “Wacht, gras? In de bunker?,” bedacht ik me nog net hardop, toen Jake me in een houdgreep legde. “Pas nou op dude, we zijn in de buurt van de keuken en die moet veiliggesteld worden,” zei hij, terwijl hij mijn keel dichtkneep zodat er niets anders dan een hoog fluittoontje wist te ontsnappen.

Intussen zag ik uit mijn ooghoek dat Meneer van Dale zorgde voor de geur die me tegemoet kwam. Hij stond met een imkerpak van asbest een tuintafereeltje (of zoals hij het zelf noemt: een “Tuitafeteelyle”) in elkaar te draaien met vier rokende barbecues en om onduidelijke redenen een midget in een Gimpsuit (Die zijn van Reet, namelijk. Ik ben jaloers dat Van Dale er eentje mag hebben)..

Mijn zeer luide schreeuw van paniek stoorde Jake enorm, en hij trok wat harder mijn nek tot tweedimensionale dingen. Proporties? Dimensies? Plat in ieder geval en erg belemmerend voor mijn ademhaling.

“Luister, pik”,  zei hij terwijl hij me een door LB custom made ‘oortje’ gaf. “De keuken, man! Makkelijk en snel! UIT EEN PAKJE!” Jake‘s hese stem die probeerde te fluisteren kwam zowel live binnen als via het oortje. Het was oorverdovend. Kennelijk was dit een ding; we moeten de keuken terug.

Overleven

Uit automatisme kwam mijn overlevingsgevoel naar boven. Jake merkte dat en liet me los, waarna ik direct besloot om van zeven iepen uit de binnentuin giftige pijlen te gaan maken. Terwijl ik de iepen sleep, kroop ineens Toxteth voorbij, gekleed in niets anders dan een legerhelm en twee verschillende sokken. “Ik ben een Zeeuw, wees blij dát ik sokken draag”, beet hij me toe.

Na deze surrealistische ervaring en een liter chloor in mijn ogen, sleep ik verder aan de aankomende pijlen. Ik werd echter onderbroken door Reet (Onze Grote Leider) zelf. Hij droeg een midget in een Gimpsuit boven zijn hoofd en had een enorme grote trom om zijn middel hangen. “Je weet maar nooit wanneer dat van pas komt”, fluisterde hij, terwijl hij me een knipoog gaf.

Nieuwe orders

Reet is natuurlijk altijd in de bunker, ook als hij er niet is, maar dat hij direct tot je spreekt, is een uitzondering. Meestal stuurt hij één van de midgets die normaal gesproken zijn kroon dragen.

Dus ik voelde direct aan dat dit een speciaal moment was. Reet zelf, die één van zijn historisch lange monologen tegen me ging afsteken. Tijdens de laatste monoloog overleden er meerdere mensen van ouderdom! Fantastisch! Ik nam een hapje Tramadol met caffeïne, zoals altijd na het ontbijt.

Hel

Niet veel later kropen Webmeister en ik door de loopgraven die als een labyrint door de voortuin gegraven waren. Flepz0r stond op één van de uitkijktorens met een megafoon te bulderen dat zijn sous vide te klein was. Mortiergebulder klonk aan alle kanten. Het was een hel. Erger dan Vietnam of door de Van Woustraat in Amsterdam proberen te fietsen. Het was me duidelijk, we bevonden ons in de hel die oorlog heet. Of dinsdag. Of, I don’t know, de hel die ‘mensen’ heet.

“Laat de keuken”,  schreeuwde Reet in mijn oor, terwijl ik bovenstaande nog zat te overpeinzen. “Stel de BBQ veilig”. Met deze nieuwe orders ging ik aan de slag. Ik vermomde me als peperplant en begon me langzaam zijwaarts te bewegen richting Van Dale, die zijn imkerpak intussen had geruild voor een poncho en een Fleshlight. Die hij beide droeg.

Ontdekt

Helaas werd ik ontdekt. Vrij snel werden er Keltische gezangen op me afgevuurd. Ik overwoog zelfmoord, maar de strijdkreten van Flepz0r hielden me overeind. Naast de Keltische gezangen was er nog iets. Eerst klonk het als ‘…mo…me’, maar al snel drong het tot me door. Het was echter te laat. “CONIMEX!” riep iemand, vlak voor ik bedolven werd onder een pakje poeder, bestaand uit zout en conserveermiddelen. “Ik ben verloren,” dacht ik nog, waarna ik het bewustzijn verloor.

Toen ik weer bij mijn positieven kwam lag ik in de westelijke keuken van de redactiebunker. Webmeister lag gekneveld naast me, maar wist dwars door zijn knevel heen verschillende hits uit de Top 2000 te neuriën. “Verdomme,” dacht ik. “We zijn verloren”. Deze keuken leek overgenomen. Aan de wanden niets dan foto’s van makkelijk eten zonder filter. Er was geen hoop meer. Ik kon alleen maar hopen dat de keuken in de oostelijke vleugel en de BBQ’s in de tuinen nog niet waren overgenomen. Makkelijk en snel. Blitzkrieg. Jezus, hoe hadden we dit niet zien aankomen?

Na wat een eeuwigheid leek, maar wat eigenlijk niet langer duurde dan het wisselen van je ondergoed na een scheet waarbij een vingerhoedje vocht mee komt, was het stil. Doodstil. Webmeister zong niet meer, Flepz0r leek niet meer op te roepen tot gebed vanaf zijn toren, Reet en Jake zeiden niets meer door het ‘oortje’. “Fuck, we zijn eraan,” wist ik.

ThE ED

Op dat moment verscheen ThE ED. Hij kwam er niet aanlopen of zo, nee. Hij verscheen. In een bundel van licht stond hij ineens voor me. Engelen zongen, regenbogen scheten eenhoorns uit. “Taart, luister naar me,” zei hij.

Aangezien ThE ED het internet ooit uitvond, wist ik mezelf te kalmeren. Wat ThE ED zegt, moet zo zijn, dacht ik. ThE ED vervolgde: “Gast, je droomt. En je schreeuwt nogal naast het snurken. Word even wakker of zo. De BBQ is aanstaande zondag pas. Kolere, dude. Doe even normaal.”

Terwijl Jake me in mijn knieschijven beet (“Vertrouw me, dan wordt hij wakker,” zei hij, hoewel het klonk als ‘Mmmpffwauw mpfh, MMMM-HMPFFFPF!”) en ThE ED eierdopjes water in mijn gezicht gooide, werd ik wakker. Reet zat met een bezorgd gezicht naast me, maar zijn bezorgde gezicht werd tenietgedaan door het feit dat hij een Wonder Woman-pak droeg, inclusief zweep en goeie tieten. Flepz0r bleek echt op één van de torens te staan, met een megafoon. Schreeuwend dat zijn sous vide te klein is. Er waren geen Keltische gezangen, er waren geen pakjes Conimex. De keukens bleken veilig. Het was een droom. “Hier, een citroen”, zei Tox, die dat stuk fruit vervolgens naar mijn hoofd gooide.

“If life gives you lemons, make gin-tonics,” besloten we. Hierna vielen we allen gelukzalig glimlachend in elkaar’s armen in slaap. Behalve Meneer Van Dale, die tot op moment van schrijven wat mekkert over dat hij met honing zijn geslachtsdeel in staat te smeren en dat dat ook wat waard is.