RC Late Night Music – R.E.M. – Fall On Me

De stelling die ik vanavond wil verdedigen, hooggeleerde opponenten, is de volgende: de carrière van een rockband laat zich grofweg in drie periodes opsplitsen, namelijk de begin-periode waarin de band nog zoekende is; de latere periode waarin de band artistiek gezien de weg kwijt is, en het kantelpunt daartussen waarin alles precies op z’n plek valt, het momentum waarin de band boven zichzelf uitstijgt, méér is dan de som der individuele leden, die doorgaans kortstondige periode waarin de conventionele invloeden van hun muzikale voorbeelden en de eigen originele inbreng volmaakt in balans zijn. Voorbeelden zijn er volop om dit empirisch te onderbouwen: The Beatles ten tijden van Rubber Soul en Revolver, de Rolling Stones grofweg van Between the Buttons tot Exile On Main Street, U2 van War tot The Joshua Tree. Ook R.E.M. kende zo’n gouden moment, op de grens van het indie gepriegel van hun eerste albums, en het bombastische doorgeschoten geëxperimenteer van hun later werk, namelijk het album Lifes Rich Pageant uit 1986, waarop onderstaand nummer prijkt. Op het album wordt de rauwe bruisende energie die een beginnende band kenmerkt gekanaliseerd tot originele en perfecte pop/rock liedjes met een volwassen geluid, zonder de commerciële knieval die hun overstap naar het grote Warner Bros kort erna teweegbracht. Je zou zelfs kunnen stellen dat R.E.M. met dit album een blauwdruk heeft gemaakt voor de grote doorbraak van alternatieve muziek in de jaren 90.