In de Telegraaf worden de lovende woorden van Joop van den Ende en Frits Spits geciteerd. Zijn vertalingen worden geroemd. “…Hij zorgde ervoor dat de teksten weer als nieuw klonken.” Mogen wij even overgeven? Ook Minister Bussemaker noemde Gaaikema “een taalkunstenaar”. O ja joh? Wacht, ik pak er even de bladmuziek van Miss Saigon bij… Het refrein van “Last night of the World” vertaalde hij als volgt:
“Heel zacht, klinkt door de nacht een saxofoon.
Die jazzy deun verdrijft gedreun
van oorlog en maakt liefde weer gewoon,
melodieus en monotoon.
Ik dans met jou en hou je vast, Als was ‘t vannacht de allerlaatste nacht.”
Allereerst: Saxofoon kun je niet zo heel zacht spelen. Toegegeven, dat “heel zacht klinkt door de nacht” is in de 2012-versie “vannacht klinkt onverwacht” geworden, maar dan nog. Zelfs als je stevig doortoetert win je het qua verdrijven niet van oorlogsgedreun.
Erger is dat “Melodieus en monotoon”. Een saxofoon is godverdomme geen didgeridoo! En wat is er romantisch aan monotoon? “Het is zo’n mooie nacht! Door de ééntonigheid verlang naar levenslange sleur met jou.”? Er zijn zoveel woorden die rijmen op *oon, dat een echte taalkunstenaar er wel wat op had moeten kunnen verzinnen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
uit: “The Heat Is On In Saigon”
Hoe vaak ben ik vroeger stoned niet ontwaakt met een slet?
De gein die is er nu af. Ik heb geen lol meer in bed.
En dit was klemtoonsgewijs bijna niet uit de bek te krijgen voor de zangers.
uit “Movie In My Mind”
Vraag niet wat ik van Yankees vind. Vloekt als een vent, naait als een kind.
Hoezo, “als een kind”?
uit “This Money Is Yours”
– Dat is niet waar.
– Ik lieg toch niet?
– Ja elke meid liegt, want elke meid wil weg van hier. Okee, jij bent niet zo, maar ik weet niet wie jij bent.
Wat?
Het was een aardige vent hoor, maar Seth een woordkunstenaar? Me reet.
Eigenlijk was Seth Gaaikema een soort BLØF avant la lettre
Wellicht had ie beter Duitse Schlagers kunnen überSethzen?
Maar is het woordKunst?
Hij schreef ook teksten voor Wim Kan….
“Niet leuk? Maar jongen, je snapt hem gewoon nog niet.”
Nee ma, dat was het niet. Ik vond er echt origineel werkelijk waar nooit ene reet aan. Die hele Wim Kan. Laat ik dat ook nog maar weer eens zeggen. Nooit leuk.
Over de doden niets dan goeds toch? En zo’n Frits Spits is blij dat hij weer ff uit de mottenballen wordt gehaald door de Telegrof, en dan kun je toch moeilijk zeggen dat het een ongetalenteerde truttige krullenbolnicht die flauwe woordspelingen debiteerde was.
Over de doden niets dan goeds
Dat is hoe ik mijn tanden poets
Ik laat de wereld woorden na
Ter ere van Seth Gaaikema
Om concluderend te verhalen
Laat mij die musicals vertalen
Na het Spaanse graan
Is het snel bergafwaarts gegaan.
Neem dat ‘taalvirtuoos’ maar met een korreltje zout
De woordspelingen werden flauw en Seth te oud.
(jaja, ”zout’ en ‘flauw” zo dicht bij elkaar. Seth zou trots zijn)
Een tekstdichter, die nog een woord zoekt op ~oon –
Drs. P, Kom er maar in! (mijn favo is het Oud-Saksisch Dronkemanshuldebetoon)
Zo aanstonds weerklinkt hier de vocalofoon
Als dat u niet aangrijpt ben ik een boon
Het gaat allemaal in de eerste persoon
Ik speel dus alleen, en volkomen synchroon
Bejegent mij niet met gemekker of hoon
Want wat u zult horen is buitengewoon
Of beter gezegd, onvergetelijk schoon
De hemelse stem van de vocalofoon
Het klinkt als een hoenderpark in een cycloon
Als een schreeuw in een tijdperk, bijvoorbeeld Devoon
Als een twistgesprek tussen Jan Rap en zijn zoon
Of een oud-Saksisch dronkemanshuldebetoon
Als een vorst die een houtworm ontdekt in zijn troon
Als de angstige droom van een zeeanemoon
Of een tekstdichter die nog een woord zoekt op oon
Het lied van de vocalofoon
De doden zijn er mooi geweest
Schone tanden die zijn kies
Teksten, ik doe ze niet, maar laat ze na
Ik vier en acht mijzelf zonder pretenties
De slotsom twaalft dan ook de woorden
Van verre epistels naar schriftakkoorden