#IWIHs Kerstgedichtje 2016

Als een anorexia patiënt met een overdaad aan piercings,
staat de kerstboom zielig in de hoek, vol met ballen, aan enkele schrale takken.
De melodieuze zichzelf steeds herhalende popliedjes op de radio,
teisteren het gebrek aan rust in mijn hersenen.

Jingle bell, jingle bell, jingle bell,
een vrachtwagen schuift in één keer de vertrutting van de maatschappij ineen
waar ooit een muur een tweesplitsing in het Duitse volk bracht.

En ik zit hier alleen, alleen mij zelf te verwijten,
Ik zit mijzelf te verwijten, dat ik niet treurig mag zijn.

Ik ken geen verdriet, geen wanhoop, geen honger, geen oorlog
Ik heb alleen geen rust in mijn hoofd.

Mijn hoofd wat alle informatie,
razendsnel observeert en aan elkaar verbindt tot informatie, waar
ja waar, weer niemand iets aan heeft.

De extra dikke editie van de Volkskrant,
ligt als een aangespoelde walrus, snakkend naar adem
onaangetast op de harige deurmat.

Soms zou ik willen dat ik vrienden had,
vrienden die begrepen, dat je soms graag even alleen gelaten zou willen worden.

Zeker met dagen als Sinterklaas en als Kerst,
als iedereen gezellig aan tafel een vorkje prikt, krankzinnige hoeveelheden

Hoeveelheden voedsel weggooit alsof het iets wanstaltigs is. Iets wanstaltigs, wat heel veel mensen op deze wereld nooit te eten zullen krijgen.

Ja, laat mij dan maar alsjeblieft alleen met deze dagen.

Ik loop wel een stukje naar het bos, midden naar het bos.