Horeca-wc’s: verwarrend

N
aar de wc gaan in de horeca kan een verwarrende aangelegenheid zijn. “Huh?” hoor ik je denken, “Hoezo verwarrend?” In mijn recente roadtripje langs de westcoast van de VS heb ik als een zeikwijf betaamt veertienmiljoen toiletten bezocht en die waren allemaal weer anders. Verwarring alom. Komt ie.

Het begint al met de locatie van het toilet. Meestal staat dit vrij duidelijk aangegeven, maar dit is helaas niet altijd het geval. Het meest jammere is als je na intensief om je heen turen uiteindelijk maar een medewerker vraagt waar de wc’s zijn en dat die dan recht achter je wijst. Zucht. Soms is er humor gebruikt om de geslachten aan te duiden, maar ook dit kan soms onduidelijk zijn.  Idealiter zit er goed zichtbaar de universele logootjes op die deuren en vind je de juiste.

Dan heb je het toilet zelf. In de VS hebben de hokjes idioot genoeg vaak een anderhalve centimeter aan ruimte tussen de deur en de deurpost, waardoor je privacy meteen niet meer zo privé voelt. Ook kun je bij de grond heel duidelijk de afbladderende teennagellak van de pissende mevrouw naast je bekijken. Niet bepaald ontspannend. Dan zijn Nederlandse toiletjes toch vaak prettiger met sluitende deuren tot aan de grond. De sloten op de deuren kunnen nog wel eens wat verwarring opleveren: schuifjes, haakjes, knopjes, klinkjes en naar welke kant moeten ze? Dit lukt gelukkig over het algemeen wel gauw. Voor het toiletpapier heb je een willekeur aan soorten: van dat dunne spul waar je een kilo van nodig hebt om je hand droog, dan wel schoon te houden, dikker spul dat je bijna niet afgescheurd krijgt of van die trieste losse papiertjes die uit je poten waaien en dan bij afbladdernagellakmevrouw in het hokje belanden. Nou ja, zolang er maar wc-papier ís! -Dat is een van de redenen om altijd een pakje tissues op zak te hebben-

Na je toilettage (is dat een woord?) komt doorspoelen. Er zijn toiletten die uit zichzelf doorspoelen, wat in principe een slim idee is, totdat ze dat doen terwijl je nog zit! Verdomme, ik was nog niet klaar! *Samuel L. Jackson-stem* “I didn’t ask you to flush a motherfucking thing, motherfucker!” Er zijn gelukkig vaker knopjes of hendels, maar eigenlijk wil je die gore pisknoppen natuurlijk helemaal niet aanraken. Nou ja, dat zullen we maar een noodzakelijk kwaad noemen, je mag zometeen je handen wassen met zeep, als dat er is. Tenzij je zo’n ransbak bent die z’n klauwen niet wast na een wc-bezoek. *kijkt squintend de redactiebunker rond*

Goorlappen zijn jullie!

Okay, de wasbakken. Hier hangen eigenlijk altijd spiegels boven, maar het gebeurt mij als Hobbit van 1,62m vrij vaak dat ik daar alleen mijn voorhoofd in kan bekijken. Dat is niet een onderdeel dat het bekijken waard is, geloof me, dus laat maar. Op naar de kraan. Daarvoor heb je mengkranen met hendeltjes die je moet draaien of omhoog moet trekken, dat wisselt nogal, maar er zijn tegenwoordig *knarstand* sensoren. Dan moet je eerst je hand ergens langs laten gaan om water te krijgen, dolle pret. Zucht. Heel soms zijn er trouwens zelfs nog twee draaiknoppen waarbij je zelf warm en koud moet regelen! Persoonlijk was ik mijn chronisch koude handen graag met warm water als dat een optie is. Goed. Dan heb je alvast natte handen gerealiseerd, maar dan wil je zeep, want dat maakt je smerige pisvingers pas écht schoon. Wat? Ransaap! Je wast je handen toch met zeep, of niet dan, vuillak! Ja.

Dus zeep graag. Bij dit onderdeel zijn de mogelijkheden wederom eindeloos. Je hebt pompjes die je moet knijpen, drukken of trekken, maar soms heb je opnieuw een sensor. Dan sta je dus weer als een debiel voor zo’n stom klotepompje te wapperen met je hand en als er geen zeep meer in zit, is dat extra irritant én extra debiel. Het is tevens altijd een verrassing wat eruit komt: stroopzeep of schuimzeep. Laat je verrassen, zou ik zeggen, ook door de kleur en geur. Als je een kraan hebt die je open kunt zetten en die dan ook open blíjft heb je mazzel, maar vaak besluit zo’n teringsensorkraan gewoon om zichzelf maar uit te zetten. Wat? Ja. Dan zijn je handen nog niet helemaal afgespoeld, heb je nog zo’n dot zeepschuim op je handen, zet die kraan zichzelf uit! Wtf is dat voor shitzooi? Geef me water, verdomme! Kun je wéér als die debiel gaan wapperen bij zo’n klotesensor!

Ik demonstreerde het even voor je. Nou, hèhè, schone handen, Sliert zij geloofd en geprezen, maar dan? Sta je daar met druipende handen. Er zijn verschillende varianten in handdrogerij, hopelijk een beetje dichtbij de door jou gebruikte kraan en hopelijk niet bezet. Het liefst heb ik zo’n ding aan de muur waar je fatsoenlijke papieren handdoekjes (graag één per keer, niet meteen veertien) uit kunt trekken, maar vaker heb je echter van die blaasdingen met, je raad het al, wéér een fokking sensor! Dit ken je absoluut; dat je onder zo’n ding staat te wachten tot je een ons weegt, want erg vlot gaat dat geblaas niet, en dan gaat ie uit. Dan gaat ie gewoon weer uit, omdat je kennelijk je handen net niet goed hield of zo, omgwtf! Wapperen, debiel! En gauw. Soms mag je op een knop drukken om de blazerij te starten, en de helft van de keren bouncet de lucht zó dat het precies in je gezicht komt. Wappert je haar/baard/wenkbrauw weer, alsof je daarop zat te wachten of zo! Nee! In sommige gelegenheden liggen er heel schattig van die gastendoekjes creatief opgestapeld, met een mand om ze in te tossen na gebruik, dat vind ik altijd wel een win. Nou, éindelijk ben je dan klaar en schoon en mag je weg uit die kutwc. En dan moet je de deur door. Met die deurklink, -beugel of -knop die tientallen smeerlappen voor je met ongewassen pishanden hebben vastgepakt… Fuck. Hoe doe je dát nou weer het beste? Verwarrend allemaal, toch?

Weet je, ik begin de niet-handenwassende smeerpijpen te snappen…