Iedereen met een zakelijk emailadres kent het wel: Spammail van één of ander bureau dat schermt met geweldige wetenschappelijke onderzoeken uit jouw vakgebied. Voor een paar honderd eypo/dollars kan zo’n onmisbaar artikel de jouwe zijn. Hoe heb je namelijk ooit zonder gekund! Nou heel simpel: je wordt getild. Dat weten wij natuurlijk allemaal al wel, maar blijkbaar is het toch nog steeds dikke business, anders zou je dergelijke mailtjes niet meer krijgen. David Mazières en Eddie Kohler van de Stanford universiteit waren dat zo ontzettend zat, dat ze een totaal bullshit artikel schreven en dat als serieus artikel inzonden naar het International Journal of Advanced Computer Technology (IJACT). Het tien pagina’s tellende artikel bevatte niet meer dan zeven woorden: Get Me Off Your Fucking Mailing List. Uiteraard gelardeerd met de nodige grafiekjes en lijstjes, maar meer dan dat stond er niet in. Nu zou je verwachten dat zo’n Journal de boel eerst checkt voor ze het weer te koop aanbieden, maar dat doen ze dus niet. Het werd zonder problemen geaccepteerd, inclusief een prijskaartjes van $150,-.
Account aanmaken
Welkom! registreer voor een account
Er zal een wachtwoord naar je gemaild worden
Wachtwoord herstel
Vind je wachtwoord terug
Er zal een wachtwoord naar je gemaild worden
https://isotropic.org/papers/chicken.pdf
Ik krijg altijd interessante aanbiedingen voor extra goedkope genetisch gemanipuleerde muizen en mooie spullen als Tofacitinib (CP-690550) Citrate, hoewel ik geen idee heb wat ik daarmee zou moeten, maar laatst kreeg ik ook dit aanbod, dat echt veel beter is dan een artikel kopen of plaatsen: “Submit Your Special Issue and be the Lead Guest Editor.” Jaha, I. Magnus, Lead Guest Editor! Had je niet gedacht, hè?
En wetensjappers maar zeuren dat de werklast zo hoog is en dat een publicatie je zoveel tijd kost. Her zien we dat je makkelijk door de peerreview komt en dat publiceren ook nog eens geen drol kost.
Zullen we niet doen alsof dit een “publicatie” is? Toevallig had een vriend van me het er laatst over, van dit soort bedrijfjes. Bij een normale publicatie hoef je als wetenschapper niet te betalen voor de publicatie an sich. Hier wel. Nouja, de kwaliteit is in het artikel al voldoende aangetoond. Oftewel: dit is gewoon een melkmachine. Handig, want wat is no €150 om je nonsensonderzoek wat company X in z’n marketingstrategie kan gebruiken een ‘gepubliceerd’-status te geven? Win-win!
Voor bedrijven misschien wel, maar bij de uni kijkt men naar een beperkt aantal tijdschriften, waarvan de citatie-index bekend is.