Sliertnogantoe, zeg. Je kunt je kont niet keren of je loopt wel weer tegen een of andere bedelcampagne aan! Wat is dit voor hype? Als het geen bedel-millenial is die d’r projectjes gefinancierd wil hebben zonder zelf te moeten werken, dan is het wel weer een bedrijfje dat extragratis fotografen zoekt. Blijkbaar werkt deze geefgeld-tactiek uitstekend, want de bedelcampagnes schieten als paddenstoelen uit de grond. In Londen was er een model dat een borstvergroting wilde hebben.
Geef
Juliane Snekkestad stond in haar bikini in Londen om geld in te zamelen om haar boobjob te financieren. Eén man wilde, heel joviaal, voor 1000 pond wel een nacht met haar doorbrengen voor het goede doel, terwijl een mevrouw de al niet onaardig bedeelde Juliane juist probeerde om te praten. Gelukkig bleek deze stunt precies dát. Een stunt. Om aandacht te vragen voor borstkanker. Ah. Kijk dus eerst goed of je met een échte bedelcampagne te maken hebt of dat het een aandachtsstunt betreft. Herinner je je De Grote Donorshow nog? Het komt weliswaar allebei op geefgeld neer, maar de insteek is totaal anders.
Bedelen versus bedelen
Je hebt namelijk bedelen en bedelen. (Zorg wel dat je de klemtoon goed legt bij dat woord.) Er is best een verschil tussen iemand geld wil inzamelen voor medicatie voor kind/ouder/zichzelf wegens crisisduur en iemand die poen wil binnenharken voor hobbymatige fun. Tegelijk maakt het eigenlijk niet uit, want als mensen ergens geld aan willen geven, mogen ze dat lekker zelf weten, toch? Toch, ING? Het is toch ons eigen geld, dat we zelf verdiend of gekregen hebben? Wat de ene weggegooid geld vindt, is voor de ander juist een fijne manier om iemand Samaritaans te helpen. Dat we daarom intussen door de bedelcampagnes het doneerbos niet meer zien is een bijkomend nadeel. We zullen maar moeten leren filteren als het op stunts en campagnes aankomt.
P.S. Heeft iemand nog iets over voor het RC-winterbarbecuefonds? Doneer gerust je overbodige doekoe!